Gubernia kielecka (ros.Келецкая губерния) – jednostka administracyjna w Królestwie Polskim. Powstała w 1841 roku z przekształcenia guberni krakowskiej ze stolicą w Kielcach. Istniała w latach 1841–1844 i 1867–1917.
W 1844 r. została zlikwidowana i włączona w skład guberni radomskiej. W 1867 r. utworzono ją ponownie na mocy ustawy z 19/31 grudnia 1866 r. o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego[2].
Gubernia kielecka w 1869 r. zajmowała obszar 170,4 mil² i była zamieszkiwana przez 469 619 osób. W jej skład wchodziło 7 powiatów (ujezdów):
Na skutek reformy administracyjnej wprowadzonej ukazem z 1 czerwca 1869 r. prawa miejskie utraciło 27 z 34 miast guberni. Poza Kielcami status miasta zachowały Chęciny, Miechów, Olkusz, Chmielnik, Pińczów i Działoszyce. W 1887 do powiatu kieleckiego włączono gminę Nowa Słupia, znajdującą się dotąd w powiecie opatowskim guberni radomskiej.
W latach 1906–1917 posłami do Dumy Państwowej z guberni kieleckiej byli[3]:
↑Andrzej Gawryszewski: Ludność Polski w XX wieku. Warszawa: Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, 2005, s. 18. ISBN 83-87954-66-7.
↑Cz. Brzoza, K. Stepan, Posłowie polscy w parlamencie rosyjskim 1906–1917. Słownik biograficzny, Warszawa 2001, s. 250-251.
Bibliografia
Guldon Ł., Urzędy administracji ogólnej w guberni kieleckiej w drugiej połowie XIX i początkach XX wieku. Dzieje ustrojowe, przepisy kancelaryjne, stan opracowania, wykorzystanie w badaniach regionalnych i naukowych, dostęp 14 lipca 2011 r.
.jpg)
.svg)
.png)
