زبانهای ایرانی شرقی یا زبانهای ایرانی خاوَری زیرگروهی از زبانهای ایرانی هستند که در دوره ایرانی میانه (از سدهٔ ۴ پیش از میلاد) پدیدار شدند. زبان اوستایی معمولاً به عنوان زبان ایرانی شرقی دستهبندی میشود. برخلاف گویشهای ایرانی میانه غربی، ایرانیهای میانه شرقی تلفظ هجاهای پایانی کلمه را حفظ کردند.
زبانهای ایرانی میانهٔ شرقی مرزهای همگویی چندان روشنی ندارد. تصور یک ناحیهٔ زبانی ایرانی شرقی، توضیحی درخور برای ویژگیهای مشترک این گروه به دست میدهد.[۲]
بزرگترین زبان زنده ایرانی شرقی زبان پشتو با حدود ۴۰ میلیون گویشور از کرانههای آمودریا در افغانستان تا سند در پاکستان است. دومین زبان بزرگ این خانواده آسی با حدود ۶۰۰٬۰۰۰ گویشور است. سایر زبانهای شرقی مجموعاً ۲۰۰٬۰۰۰ نفر سخنور دارند.
↑J.Harmatta: "Scythians" in یونسکو Collection of History of Humanity – Volume III: From the Seventh Century BC to the Seventh Century AD. Routledge/UNESCO. 1996. pg. 182