زبان‌های ایرانی جنوب غربی زیرگروه جنوبی زبان‌های ایرانی غربی هستند. فارسی، لری و اچمی (برخی ها زبان اچمی را از شاخه های شمال غربی میشمارند به دلیل اینکه شباهت های بیشتری میان این زبان با زبان های شاخه شمال غربی است تا زبان های جنوب غربی)[۲] از شناخته‌شده‌ترین زبان‌های این خانواده هستند.[۳]
در زبان‌های ایرانی غربی، آن دسته از زبان‌ها و گویش‌هایی که در تمام تحولات آوایی اصلی (مثل تبدیل ج ایرانی باستان به ز یا تبدیل ز ایرانی باستان به د) مانند فارسی را جزء گروه جنوب‌غربی می‌شمرند و بقیه را جزء گروه شمال‌غربی قرار می‌دهند. این تقسیم‌بندی متقارن نیست و مطابق این تعریف میزانِ تنوع آوایی در زیرشاخهٔ شمال‌غربی بیشتر است، چون به یک اندازه دچار تغییر و تحول نشده‌اند و در برخی، این تفاوت با فارسی بیشتر است و در برخی دیگر کمتر؛ مثلاً، تفاوت‌های آوایی کرمانجی با فارسی زیادتر است و در گورانی یا در گویش‌های قدیمی نطنز و نایین این تفاوت‌ها کمتر است. گاه برخی از تحولات آوایی زیرشاخهٔ جنوب‌غربی نیز در برخی از گویش‌های شمال‌غربی دیده می‌شود، اما با این حال، آن را از زیرشاخهٔ شمال‌غربی می‌شمرند، چون همهٔ تحولات آوایی را در خود نشان نمی‌دهد.
Oranskij, Iosif M. , Les langues iraniennes, traduit par Joyce Blau, Institut d'études iraniennes de l'Université de la Sorbonne Nouvelle, documents et ouvrages de référence 1, Paris: Librairie C. Klincksieck, 1977 شابک۲−۲۵۲−۰۱۹۹۱−۳
