Wilkins ukończył studia na University of Georgia, gdzie grał w drużynie uczelnianej Georgia Bulldogs[2], po czym został wybrany z 3. numerem w drafcie 1982 przez Utah Jazz. Niedługo potem został oddany do Atlanty Hawks, gdzie grał do 1994. W żadnym z lat gry w NBA Wilkins nie osiągnął na koniec sezonu średnio mniej niż 20 punktów. Zdobył tytuł króla strzelców w sezonie 1985/1986 ze średnią 30,3 punktu na mecz[3].
Wilkins był jednym z czołowych graczy NBA w latach 80. Pod jego przewodnictwem drużyna Hawks zaczęła wygrywać po 50 spotkań w sezonie regularnym. Gdy Wilkins przekroczył trzydziestkę, stawał się coraz bardziej uniwersalnym graczem, co potwierdza wzrost statystyk w kategorii zbiórek (9) oraz asyst (3,3) w sezonie 1990/1991[3].
Oprócz wyboru do pierwszej piątki debiutantów, Wilkins był wybierany siedmiokrotnie do All-NBA Team. Wystąpił też 9-krotnie w meczach gwiazd. W trakcie całej swoje kariery w NBA uzyskał 26 668 punktów oraz 7169 zbiórek[3].
W sezonie 1985/1986 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu[4].
8 grudnia 1992 roku ustanowił rekord sezonu zasadniczego NBA, trafiając 23 rzuty wolne w jednym spotkaniu bez ani jednej pomyłki[5].
Nique, poza swoimi 11 sezonami z Hawks, grał przez krótki czas w Los Angeles Clippers i Boston Celtics. Potem przeniósł się do Europy, gdzie grał w Panathinaikosie Ateny (z którym zdobył jedyne ligowe tytuły w swojej karierze: mistrza ligi greckiej, a także Euroligi). Tam też został uhonorowany nagrodami indywidualnymi – został MVP Pucharu Grecji oraz MVP Finl Four Euroligi. Po roku wrócił do NBA, dołączając do San Antonio Spurs. Następnie powrócił ponownie na Stary Kontynent, zasilając Fortitudo Bolonia. W 1999, jako wolny agent podpisał umowę z Orlando Magic[3]. Po rozegraniu zaledwie 27 spotkań sezonu zasadniczego oraz jednego play-off zdecydował się na ostatecznie zakończyć karierę sportową.
Wilkinsa nosił pseudonim „The Human Highlight Film”. Uzyskał go ze względu na swoje widowiskowe zagrania oraz wsady[7]. Jego znakiem firmowym był jedno- lub oburęczny wsad o nazwie „windmill”. Rywalizacja w konkursach wsadów z młodym Michaelem Jordanem przeszła do historii tych zawodów. Dominique triumfował w nich dwukrotnie (1985, 1990), podobnie jak i Michael (1987-88). Obaj rywalizowali ze sobą bezpośrednio w 1985 oraz 1988 roku[8].
Jego koszulka z numerem 21 została zastrzeżona przez klub Atlanta Hawks 13 stycznia 2001 roku[9].
Jego młodszy brat Gerald także grał w NBA[11]. Bracia rozegrali wspólnie kilka spotkań w barwach Orlando Magic podczas rozgrywek 1998/99. Są także jedynym rodzeństwem w historii NBA, które brało wspólnie udział w konkursie wsadów NBA. W 1986 roku Dominique zajął drugie miejsce, Gerald natomiast czwarte.
