Sformowany 9 grudnia 1775[1] jako dar biskupa wileńskiego księcia Massalskiego. Nazwę i szefostwo zawarowano dla domu Massalskich[2].
W 1776 roku liczył etatowo 110 żołnierzy[3].
Ten pułk bez Etatu y żadnego regulaminu, o Komplecie w jakim utrzymywać się powinien nieczyni wiadomości. Poddał się pod Lustracją w pięciu Kompaniach y z kwotą iak się kładzie w Tabelli. Od podniesienia Swoiego Pieniędzy ze Skarbu nie-brał, kosztem szczególnie Jwo Xcia Imci Biskupa Wileń. dotychczas utrzymywany. Lud w nim iest mierny, lecz prócz nowych mundurów, kilkudziesiąt karabinowy ledwo kilkunastu wszystkich Pałaszów w Reszcie nic nie jest warte, a wielu rzeczy zupełnie niedostaie[a]
Stan faktyczny według „raty marcowej” z 1777 roku wynosił 94 żołnierzy[3]. Według raportu za okres 15 I – 15 II 1779 roku regiment składał się z dwóch kompanii i zgodnie z etatem miał mieć 111 „głów”. Faktycznie posiadał 105 żołnierzy[4].
Reformy sejmu czteroletniego przewidywały w 1789 przyrost liczebności wojsk do armii 100 tysięcznej. Etat zakładał powiększenie regimentu do 2153 osób[4].
Nieco później zmniejszono jej etat do 65 tysięcy. Ten, jak i wcześniejszy etat nie został zrealizowany. Udało się jednak powiększyć regiment do czterech kompanii[4]. Według raportu z lutego 1790 roku, w regimencie etatowo powinny być 723 osoby. Faktycznie było ich 521[4].
We wrześniu 1792 roku etat regimentu przewidywał 1440 żołnierzy. Faktycznie było ich 839. W wyniku redukcji przeprowadzonej w sierpniu 1793 roku, etat jednostki wyniósł 752 żołnierzy, a faktycznie 686[4].
Stan regimentu, sporządzony na podstawie raportu z 16 grudnia 1793 wynosił etatowo 799 osób, a faktycznie 633 żołnierzy[5]. Prawdopodobnie wielkości te niewiele się zmieniły do wybuchu powstania kościuszkowskiego[4].
Przy zachowaniu etatu z 1776, nowy zaciąg dla jednostki przewidywał 320 ludzi, co razem miało stanowić 330 żołnierzy w służbie[6]. Stan oddziału w 1792 roku, do czasu przejęcia wojska litewskiego przez konfederację targowicką, wynosił etatowo 1440 żołnierzy, a praktycznie 839[7]. Można przyjąć, że w kwietniu 1794 roku stan regimentu wynosił etatowo 799 żołnierzy, a faktyczny 634[8].
Regiment posiadał dwa bataliony złożone z 4 kompanii[9]. Jego stan liczebny na dzień 1 sierpnia 1793 wynosił 686 ludzi, a 16 kwietnia 1794 roku około 680[9].
Pierwszym szefem regimentu został w 1775 roku Franciszek Massalski, a po jego odejściu w 1788 roku Franciszek Niesiołowski, którego matką była Katarzyna z domu Massalska[2].
Regimentem dowodził zazwyczaj pułkownik. Stanowisko szefa regimentu, związane z wielkimi poborami, było najczęściej uważane za synekurę. Szefowie posiadali prawo fortragowania (przedstawiania do awansu) oficerów[11].
W 1779 roku w sztabie regimentu powinien znajdować się szef regimentu, regimentsfelczer, pułkownik, podpułkownik, major, regimentskwatermistrz, audytor i adiutant. Kwatermistrz początkowo miał rangę chorążego. Audytor pojawił się dopiero w 1790 roku. W kompaniach miało być po trzech oficerów: kapitan sztabowy, porucznik i chorąży. Razem, poza szefem i regimentsfelczerem, bez audytora, w jednostce powinno być 11 oficerów[4].
W 1790 roku liczba oficerów powiększyła się o jednego kapitana sztabowego, dwóch poruczników, audytora, drugiego porucznika adiutanta, czterech podporuczników, i dwóch chorążych[4]. Po 1793 roku kadra oficerska zwiększyła się do dwóch majorów, dwóch poruczników adiutantów, trzech kapitanów z kompanią, pięciu kapitanów sztabowych, ośmiu poruczników, ośmiu podporuczników i ośmiu chorążych. Dało to liczbę 40 oficerów, bez szefa i regimentsfelczera, typową dla ówczesnych regimentów pieszych wojska całej Rzeczypospolitej[4].
Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717–1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.
Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Leonard Ratajczyk, Jerzy Teodorczyk: Wojsko powstania kościuszkowskiego w oczach współczesnych malarzy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07090-3.