Regiment zgodnie z etatem Sejmu Niemego z 1717 roku liczył 425 porcji i nie licząc Gwardii był aż do 1775 roku pierwszym w hierarchii jednostek pieszych litewskich,. Wtedy to jego pozycję zajęli spieszeni dragoni buławy wielkiej[1].
Utworzony w 1775 w wyniku spieszenia Regimentu Konnego Buławy Wielkiej Litewskiej?[2]. W 1776 roku liczył etatowo 220 żołnierzy (w tym czterech woźniców)[1]. Stan faktyczny według „raty marcowej” z 1777 roku wynosił 209 żołnierzy[3]. Regiment składał się ze sztabu, kompanii pułkownika, kompanii podpułkownika, kompanii sec. podpułkownika i kompanii majora[4].
Reformy sejmu czteroletniego przewidywały w 1789 przyrost liczebności wojsk do armii 100 tysięcznej. Etat regimentu przewidywał 2153 osób[5].
Nieco później zmniejszono jej etat do 65 tysięcy. Ten jak i wcześniejszy nowy etat nie zostały zrealizowane. Nie udało się też rozbudować jednostki do ośmiu kompanii. Powiększono jedynie już istniejące[5].
We wrześniu 1792 roku etat regimentu przewidywał 1440 żołnierzy, podczas gdy rzeczywiście było ich 721[5]. W Wyniku redukcji przeprowadzonej w 1793 roku etat wyniósł 752 żołnierzy. Faktycznie w regimencie służyło 704[5].
Przy zachowaniu etatu z 1776, nowy zaciąg dla jednostki przewidywał 320 ludzi, co razem miało stanowić 540 żołnierzy w służbie[6]. Stan oddziału w 1792 roku, do czasu przejęcia wojska litewskiego przez konfederację targowicką, wynosił etatowo 1440 żołnierzy, a praktycznie 721[7]. Można przyjąć, że w kwietniu 1794 roku stan regimentu wynosił etatowo 552 żołnierzy, a faktyczny 673[8].
Regiment posiadał dwa bataliony złożone z 4 kompanii[9]. Jego stan liczebny na dzień 1 sierpnia 1793 wynosił 704 ludzi, a 16 kwietnia 1794 roku około 600[9].
Regiment Pieszy 2 był regimentem przynależnym Buławie Wielkiej Litewskiej i do 1793 roku szefowali mu hetmani wielcy litewscy. Wtedy to, za sprawą Konfederacji Generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego (targowickiej) szefem po hetmanie wielkim litewskim Michale Ogińskim został Józef Kossakowski[1].
Regimentem dowodził zazwyczaj pułkownik. Stanowisko szefa regimentu, związane z wielkimi poborami, było najczęściej uważane za synekurę. Szefowie posiadali prawo fortragowania (przedstawiania do awansu) oficerów[11].
W 1777 w sztabie powinno znajdować się poza szefem i regimentsfelczerem sześciu oficerów to jest pułkownik, podpułkownik (początkowo było ich dwóch), major, regimentskwatermistrz, audytor i adiutant[a]. Kwatermistrzowie i audytorowie mieli rangi kapitanów. W kompaniach miało być po trzech oficerów:kapitan z kompanią lub sztabowy, porucznik i chorąży. W kompanii majora miało być ich tylko dwóch oficerów, bez kapitana, ale w praktyce było także trzech oficerów. Razem poza szefem i regimentsfelczerem w jednostce powinno być 17 oficerów. Faktycznie było ich 19[5].
Po reformach sejmu wielkiego formalna liczba oficerów wzrosła do 21[b], w tym czterech podporuczników, co stanowiło trochę więcej niż połowę w porównaniu z ówczesnymi regimentami pieszymi wojsk Rzeczypospolitej[5].
Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717–1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.
Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Leonard Ratajczyk, Jerzy Teodorczyk: Wojsko powstania kościuszkowskiego w oczach współczesnych malarzy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07090-3.
