Zgodnie z planowanym etatem 100-tysięcznej armii Rzeczypospolitej Obojga Narodów pułk miał liczyć etatowo 1369 „głów”. W sztabie wyższym miało służyć 5 oficerów, w średnim i niższym – 15. W skład pułku miało wejść 10 chorągwi po 135 „głów” każda. Etat ten nie został zrealizowany i rozpoczęto formowanie 65-tysięcznej armii. Pułk w tym przypadku miał liczyć etatowo 1099 „głów”[3] w tym 19 w sztabie i 8 chorągwi po 135 osób[4].
Pułk w 1792 liczył 1016 „głów” i 1016 koni[5]. Przed wybuchem wojny z Rosją, wiosną 1792 liczył według etatu 1099 żołnierzy a faktycznie posiadał 1046[6].
W następstwie drugiego rozbioru, stacjonujący w Smile i w Jampolu pułk znalazł się za kordonem i 6 maja 1793 roku został wcielony do wojska rosyjskiego pod nazwą żytomierskiego pułku lekkokonnego[7][8].
Po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej pułk został rozbrojony. Około 150 kawalerzystów zdołało się przedrzeć do insurekcji[8].
Jego żołnierze walczyli pod Zieleńcami (17 czerwca 1792), Włodzimierzem (8 lipca 1792)[7] i w potyczce pod Dubnikami[8].
Obsada pułku była identyczna jak 1 pps im. Królowej[8]. Do 1789 roku regiment etatowo liczył 24 oficerów z szefem i regimentsfelczerem włącznie. W sztabie służyli: szef, pułkownik, podpułkownik, major, kwatermistrz, audytor, adiutant w randze porucznika. W kompaniach służyło: dwóch kapitanów z kompanią, dwóch kapitanów sztabowych (agrègè), sześciu poruczników i sześciu chorążych. Szefa i pułkownika w dowodzeniu kompaniami zastępowali kapitanowie sztabowi. Podpułkownik i major osobiście dowodzili swoimi kompaniami[10]. W 1790, po utworzeniu pułku straży przedniej, podpułkownik otrzymał kompanię, pojawił się drugi major, trzech nowych kapitanów sztabowych, drugi adiutant, dwóch nowych poruczników i dwóch nowych chorążych, co dało teoretyczną liczbę 34 oficerów w pułku[10].
regiment arkebuzjerów hetmana wielkiego koronnego Adama Mikołaja Sieniawskiego (-1717) → regiment dragonii Buławy Wielkiej Koronnej (1717-1789) → pułk 2 przedniej straży Buławy Wielkiej Koronnej (1789-1793) ↘ żytomierski pułk lekkokonny
Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.
Leonard Ratajczyk, Jerzy Teodorczyk: Wojsko powstania kościuszkowskiego w oczach współczesnych malarzy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07090-3.
