O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1990 (oficialmente o LI Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Hockenheimring o 29 de xullo de 1990. Foi a novena rolda da tempada de 1990, o 52º Gran Premio de Alemaña e o décimo cuarto que se celebrou no circuíto de Hockenheim. Foi o 39º e último Gran Premio de Fórmula Un que se celebrou en Alemaña Occidental antes da súa reunificación con Alemaña Oriental. A carreira disputouse sobre 45 voltas do circuíto de sete quilómetros para unha distancia de carreira de 306 quilómetros.
A carreira gañouna o Campión do Mundo de 1988, o piloto brasileiro Ayrton Senna pilotando un McLaren MP4 / 5B. Logrou a vitoria por seis segundos sobre o italiano Alessandro Nannini que pilotaba un Benetton B190 que estaba só dous segundos diante do compañeiro de equipo de Senna, o austríaco Gerhard Berger.
A vitoria de Senna púxoo de novo no liderado de puntos do campionato, catro por diante do piloto de Ferrari Alain Prost.
Pre-cualificación
O equipo Coloni terminou a súa relación co pouco competitivo motor Subaru. O Coloni C3C modificado chegou ao circuíto cun Cosworth DFR V8 (que segundo o equipo pesaba uns 100 kg menos que o Subaru) e permanecería co V8 ata o final da tempada.
Cualificación
Logo de tres vitorias consecutivas de Alain Prost, McLaren-Honda demostrou que estaban de volta á loita. Honda prometera a McLaren un motor V10 máis potente en Hockenheim e entregaron a pole a Senna e o segundo posto a Berger (só 0,2 segundos máis lento), os únicos pilotos que rodaron no 1:40 e fixérono durante a primeira sesión de cualificación. O Ferrari 641 de Prost e Nigel Mansell foron máis de 1,5 segundos máis lento (co inglés queixándose dunha caída de potencia no motor en comparación co seu compañeiro de equipo), e o Williams-Renault de Riccardo Patrese e Thierry Boutsen ocupando a terceira fila. McLaren estaba tan confiado que os seus tempos non ían ser superados, que Senna e Berger fixeron máis de 20 voltas cada un e pasaron toda a segunda sesión de cualificación traballando na preparación da carreira sen establecer ningún tempo de cualificación, os seus tempos máis rápidos foron 6 segundos máis lentos que o día anterior.[1] McLaren tamén presentou unha nova cuberta aerodinámica do carenado para o MP4 / 5B en Hockenheim deseñado para diminuír o efecto de buffeting (zarandeo) nas cabezas dos pilotos desviando o aire aos lados do coche. Isto permanecería no coche para o resto da tempada.
Completaron os 10 primeiros Nelson Piquet (Benetton-Ford), Jean Alesi (Tyrrell-Ford), Alessandro Nannini (Benetton-Ford), quen sufriu un forte choque durante a cualificación do venres na Bremsschikane 2 logo de montar unha beirarrúa e golpear a barreira o suficientemente forte como para lanzar o coche ao aire e de novo caer na pista facendo deter a sesión. Nannini sobreviviu ao choque con pouco máis que o orgullo mallado. O décimo mellor cualificador foi Ivan Capelli no Leyton House-Judd. Tal foi a diferenza en tempos que Capelli foi uns 4.151 segundos máis lento que Senna.[2]
A natureza rápida do circuíto deu como resultado varios fallos de motor, aínda que os catro equipos grandes tomaron os seis postos de puntos.
Ambos compañeiros do equipo Onyx Grand Prix JJ Lehto e Gregor Foitek conseguiron meter o seu renomeado Monteverdi ORE-2 na carreira, foi a última vez que calquera dos coches cualificaría para unha carreira antes da disolución do equipo en agosto.
Philippe Alliot foi descualificado porque os comisarios axudaron ao seu Ligier JS33B a reincorporarse á carreira logo de ser bloqueado polo Dallara 190 de Emanuele Pirro. A volta rápida da carreira logrouna Thierry Boutsen no seu Williams, por primeira vez na súa carreira.
Clasificación
Pre Cualificación
Cualificación
Carreira
Posicións logo da carreira
- Clasificación no campionato de pilotos
|
- Clasificación do campionato de construtores
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
Ligazóns externas
