میرزا محمدعلی صائب تبریزی اصفهانی[۱] (زادهٔ ۱۰۰۰ هجری قمری — درگذشتهٔ ۱۰۸۷ هجری قمری) بزرگ‌ترین غزلسرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه بود. او در دربار صفوی به عنوان ملک الشعرایی رسید و به او شاه شاعر سبک هندی می‌گویند. او در جوانی به هندوستان و مکه مسافرت کرد و حدود ۷ سال در هندوستان ماند و پس از بازگشت از هندوستان به دربار صفوی راه یافت.
میرزا محمّدعلی صائب فرزند عبدالرحیم تبریزی اصفهانی[۷] در سال ۱۰۰۰ هجری قمری در اصفهان[۸] یا تبریز[۶] زاده شد. پدر او تاجری معتبر بود. عمویش، شمس‌الدین تبریزی معروف به شیرین‌قلم، از خوشنویسان برجستهٔ روزگار خود به‌شمار می‌رفت و به احتمال بسیار صائب که خط خوشی داشت، نزد وی خوشنویسی آموخته بود.[۹] خانوادهٔ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس‌آباد اصفهان ساکن شدند،[۱۰] این مردم را تبارزه (تبریزی‌های) اصفهان می‌نامیدند.
صائب در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت. در جوانی به حج و در بازگشت به مشهد سفر کرد.
صائب در سال ۱۰۳۴ ه.ق از اصفهان عازم هندوستان و از آنجا به هرات و کابل رفت. حکمران کابل، خواجه احسن‌الله مشهور به (ظفرخان)، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت. ظفرخان پس از مدتی به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نیز به همراه خود برد.
در سال ۱۰۴۲ ه.ق صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید. شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک‌الشعرایی داد. صائب هشتاد سال زندگی کرد و در اصفهان دیده از جهان فروبست. درگذشت او در سال ۱۰۸۶ یا ۱۰۸۷ ه.ق بوده است.[۱۱]
آرامگاه او در اصفهان، در محلهٔ عباس‌آباد (تبریزی‌ها، تبارزه)[۱۲] در محلی است که در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود. مقبرهٔ صائب در باغچه‌ای در اصفهان در خیابانی که به نام او نامگذاری شده است (خیابان صائب)، قرار دارد.
صائب شاعری کثیرالشعر بود، شمار اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته‌اند. آثار صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل است. افزون بر فارسی وی هفده غزل به ترکی آذربایجانی نیز دارد.[۱۳]
سبک و شیوهٔ صائب
صائب سبکی را به کمال رساند که چند سده پس از او سبک هندی نامیده شد.[۱۱] او اسلوب معادله یا «مدعا مثل» را بیش از دیگر شاعران هم‌روزگارش به کار برده است. نازکی خیال و لطافت اندیشه و مضمون‌سازی‌های ظریف و معنی‌های بیگانه و باریک در شعر وی دیده می‌شود. ابیات غزل وی، استقلال معنایی دارند و در یک غزل از چندین موضوع سخن گفته است.
صائب را شاعر تک‌بیتها نیز گفته‌اند. از بیت‌های مشهور اوست:
پاکان ستم ز جور فلک بیشتر کشند
گندم چو پاک گشت خورَد زخم آسیا
همچو کاغذباد گردون هر سبک‌مغزی که یافت
در تماشاگاه دوران می‌پراند بیشتر
اظهار عجز نزد ستم پیشه ابلهیست
اشک کباب موجب طغیان آتش است
به فکر معنی نازک چو مو شدم باریک
چه غم ز موی‌شکافان خرده‌بین دارم
پر در مقام تجربت دوستان مباش
صائب غریب و بی‌کس و بی‌یار می‌شوی
کلید قفل اجابت زبان خاموش است
قبول نیست دعا، تا دعا توانی کرد
نازک‌خیالی در تصویر صائب سوی چمن چو آب روان شو که غنچه‌ها چون ماهیان تشنه دهان باز کرده‌اند (صائب، صیادان معنی: ۶۴)
↑ ۱٫۰۱٫۱امیری فیروزکوهی، سیدکریم. مقدمه بر دیوان صائب با حواشی و تصحیح بخطّ خود آن استاد، انتشارات انجمن آثار ملی، تهران، ۱۳۴۵، ص ۳۱
↑صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، جلد ۵، ص۱۲۷۲: «میرزا محمد علی پسر میرزا عبدالرحیم تبریزی معروف به صائب، از استادان بزرگ شعر فارسی در عهد صفوی است. خاندان او اصلاً تبریزی و از اعقاب شمس الدین محمد شیرین مغربی تبریزی شاعر مشهور سده هشتم و آغاز سده نهم بود، ولی ولادت و تربیت میرزا محمد علی در اصفهان بوده و به همین سبب او را در تذکره‌ها گاه تبریزی و گاه اصفهانی گفته‌اند.»
↑کلیات صائب تبریزی، به اهتمام امیری فیروزکوهی ، انتشارات خیام، تهران ۱۳۳۶، ص ۲۲: «میرزا محمد علی صائب تبریزی اصفهانی را مولد به اتفاق ارباب تذکره شهر اصفهان است. تنها ولیقلی بیگ شاملو در قصص الخاقان بنا به نقل فاضل مرحوم میرزا محمد علی خان تربیت مولد وی را شهر تبریز دانسته و این قول چون برخلاف اجماع تذکره نویسان و ناشی از تعصب صحیح و قابل استناد نیست.»
↑مدرس تبریزی، ریحانةالادب، جلد سوم، ص۳۴۰: «میرزا محمد علی پسر میرزا عبدالرحیم - تبریزی الاصل، اصفهانی المولد و المنشاء و المدفن، از اکابر شعرای نامی ایران است.»
