Lista zawodowych mistrzów świata wagi lekkiej w boksie
Waga lekka jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w roku 1738 przez Jacka Broughtona dla pięściarzy o wadze poniżej 160 (72,6 kg). W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 140 funtów (63,5 kg) a w 1909 Londyński National Sporting Club na 135 funtów. Obecnie wynosi 61,2 kg (135 funtów).
Pierwszym bezdyskusyjnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1896 Amerykanin George „Kid” Lavigne . Powszechną aprobatę cieszył się dominujący przed nim Irlandczyk Jack McAuliffe . Do roku 1971 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:
Zdobycie tytułu
Utrata tytułu
Mistrz
Organizacja
Obrona tytułu
29 października 1886
9 czerwca 1893
Jack McAuliffe
Irlandia
Uniwersalny
8
McAuliffe 29 października 1886 w Bostonie pokonał Billy Fraziera w 21r. przez KO w walce o "tytuł mistrza wagi lekkiej"(Boston Daily Globe )[1] . 27 sierpnia 1894 pokonał Younga Griffo i krótko po tym zrezygnował z tytułu[2] .
1 czerwca 1896
3 lipca 1899
Kid Lavigne
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
6
O wakujący po rezygnacji McAuliffe tytuł stoczyli w Londynie walkę Dick Burge i Kid Lavigne. Walka odbyła się zgodnie z regułami markiza Queensberry i była określana jako pierwsza oficjalna walka o tytuł mistrza świata wagi lekkiej. Lavigne wygrał przez TKO w 17r[3] .
3 lipca 1899
12 maja 1902
Frank Erne
Szwajcaria
Uniwersalny
3
12 maja 1902
4 lipca 1908
Joe Gans
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
14
4 lipca 1908
22 lutego 1910
Battling Nelson
Dania
Uniwersalny
4
22 lutego 1910
28 listopada 1912
Ad Wolgast
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
6
28 listopada 1912
7 lipca 1914
Willie Ritchie
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
3
7 lipca 1914
28 maja 1917
Freddie Welsh
Wielka Brytania
Uniwersalny
11
28 maja 1917
15 stycznia 1925
Benny Leonard
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
10
Leonard 15 stycznia 1925 ogłosił zakończenie kariery i rezygnację z tytułu. Wrócił po 6 latach i ostatecznie zakończył ją 7 listopada 1932.[4] .
13 lipca 1925
7 grudnia 1925
Jimmy Goodrich
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
7 grudnia 1925
3 lipca 1926
Rocky Kansas
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
3 lipca 1926
17 lipca 1930
Sammy Mandell
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
5
17 lipca 1930
14 listopada 1930
Al Singer
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
14 listopada 1930
23 czerwca 1933
Tony Canzoneri
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
4
23 czerwca 1933
15 kwietnia 1935
Barney Ross
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
Ross zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii półśredniej[5] .
10 maja 1935
3 września 1936
Tony Canzoneri
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
3 września 1936
17 lipca 1938
Lou Ambers
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
2
17 sierpnia 1938
22 sierpnia 1939
Henry Armstrong
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
22 sierpnia 1939
10 maja 1940
Lou Ambers
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
10 maja 1940
19 grudnia 1941
Lew Jenkins
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
19 grudnia 1941
listopad 1942
Sammy Angott
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
Po rezygnacji Angotta z powodu kontuzji ręki NYSAC i NBA wyznaczyły swoich pretendentów. Według NBA ponownie mistrzem został Angott, który 27 października 1943 pokonał Sluggera White[6] .
27 października 1943
8 marca 1944
Sammy Angott
Stany Zjednoczone
NBA
0
8 marca 1944
18 kwietnia 1945
Juan Zurita
Meksyk
NBA
0
18 kwietnia 1945
4 sierpnia 1947
Ike Williams
Stany Zjednoczone
NBA
3
4 sierpnia 1947
25 maja 1951
Ike Williams
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
5
Williams został uniwersalnym mistrzem po pokonaniu Boba Montgomery’ego, mistrza według NYSAC, przez TKO w 6r[7] .
25 maja 1951
14 maja 1952
Jimmy Carter
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
2
14 maja 1952
15 października 1952
Lauro Salas
Meksyk
Uniwersalny
0
15 października 1952
5 marca 1954
Jimmy Carter
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
3
5 marca 1954
17 listopada 1954
Paddy DeMarco
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
17 listopada 1954
29 czerwca 1955
Jimmy Carter
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
0
29 czerwca 1955
24 sierpnia 1956
Wallace „Bud” Smith
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
24 sierpnia 1956
21 kwietnia 1962
Joe Brown
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
11
21 kwietnia 1962
10 kwietnia 1965
Carlos Ortiz
Portoryko
Uniwersalny
4
10 kwietnia 1965
13 listopada 1965
Ismael Laguna
Panama
Uniwersalny
0
13 listopada 1965
29 czerwca 1968
Carlos Ortiz
Portoryko
Uniwersalny
5
29 czerwca 1968
18 lutego 1969
Carlos Teo Cruz
Dominikana
Uniwersalny
1
18 lutego 1969
3 marca 1970
Mando Ramos
Stany Zjednoczone
Uniwersalny
1
3 marca 1970
26 września 1970
Ismael Laguna
Panama
Uniwersalny
1
26 września 1970
26 czerwca 1972
Ken Buchanan
Wielka Brytania
WBA
2
12 lutego 1971
25 czerwca 1971
Ken Buchanan
Wielka Brytania
Uniwersalny (WBA i WBC)
0
5 listopada 1971
18 lutego 1972
Pedro Carrasco
Hiszpania
WBC
0
18 lutego 1972
15 września 1972
Mando Ramos
Stany Zjednoczone
WBC
1
26 czerwca 1972
21 stycznia 1978
Roberto Durán
Panama
WBA
12
15 września 1972
10 listopada 1972
Chango Carmona
Meksyk
WBC
0
10 listopada 1972
11 kwietnia 1974
Rodolfo González
Meksyk
WBC
2
11 kwietnia 1974
8 maja 1976
Guts Ishimatsu
Japonia
WBC
5
8 maja 1976
21 stycznia 1978
Esteban de Jesús
Portoryko
WBC
3
21 stycznia 1978
styczeń 1979
Roberto Durán
Panama
Uniwersalny (WBA i WBC)
0
Durán zrezygnował z tytułów WBA i WBC przechodząc do kategorii półśredniej.
17 kwietnia 1979
20 czerwca 1981
Jim Watt
Wielka Brytania
WBC
4
Wakujący tytuł WBC zdobył Watt pokonując przez TKO w 12. rundzie. Alfredo Pitalkę[8] .
16 czerwca 1979
2 marca 1980
Ernesto Espana
Wenezuela
WBA
1
Wakujący tytuł WBA zdobył Espana pokonując przez KO w 13. rundzie. Claude Noela[9] .
2 marca 1980
12 kwietnia 1981
Hilmer Kenty
Stany Zjednoczone
WBA
3
12 kwietnia 1981
sierpień 1981
Sean O’Grady
Stany Zjednoczone
WBA
0
O’Grady pozbawiony został tytułu WBA za odmowę walki z Claude Noelem, oficjalnym challangerem.
20 czerwca 1981
1983
Alexis Argüello
Nikaragua
WBC
4
Arguello zrezygnował z tytułu WBC.
12 września 1981
5 grudnia 1981
Claude Noel
Trynidad i Tobago
WBA
0
5 grudnia 1981
8 maja 1982
Arturo Frias
Stany Zjednoczone
WBA
1
8 maja 1982
1 czerwca 1984
Ray Mancini
Stany Zjednoczone
WBA
4
1 maja 1983
3 listopada 1984
Edwin Rosario
Portoryko
WBC
2
30 stycznia 1984
15 kwietnia 1984
Charlie Brown
Stany Zjednoczone
IBF
0
15 kwietnia 1984
6 kwietnia 1985
Harry Arroyo
Stany Zjednoczone
IBF
2
1 czerwca 1984
26 września 1986
Livingstone Bramble
Saint Kitts i Nevis
WBA
2
3 listopada 1984
10 sierpnia 1985
José Luis Ramírez
Meksyk
WBC
0
6 kwietnia 1985
5 grudnia 1986
Jimmy Paul
Stany Zjednoczone
IBF
3
10 sierpnia 1985
maj 1987
Héctor Camacho
Portoryko
WBC
2
26 września 1986
21 listopada 1987
Edwin Rosario
Portoryko
WBA
1
5 grudnia 1986
7 czerwca 1987
Greg Haugen
Stany Zjednoczone
IBF
0
7 czerwca 1987
6 lutego 1988
Vinny Pazienza
Stany Zjednoczone
IBF
0
19 lipca 1987
29 października 1988
José Luis Ramírez
Meksyk
WBC
2
21 listopada 1987
29 października 1988
Julio César Chávez
Meksyk
WBA
2
6 lutego 1988
18 lutego 1989
Greg Haugen
Stany Zjednoczone
IBF
2
29 października 1988
maj 1989
Julio César Chávez
Meksyk
WBA & WBC
0
Chavez po pokonaniu Jose Luisa Ramireza stał się posiadaczem tytułów WBA i WBC. Zrezygnował z nich zostając mistrzem WBC w wadze junior półśredniej.
18 lutego 1989
20 sierpnia 1989
Pernell Whitaker
Stany Zjednoczone
IBF
2
6 maja 1989
22 września 1990
Mauricio Aceves
Meksyk
WBO
1
9 lipca 1989
4 kwietnia 1990
Edwin Rosario
Portoryko
WBA
0
20 sierpnia 1989
11 sierpnia 1990
Pernell Whitaker
Stany Zjednoczone
WBC & IBF
3
4 kwietnia 1990
11 sierpnia 1990
Juan Nazario
Portoryko
WBA
0
11 sierpnia 1990
1992
Pernell Whitaker
Stany Zjednoczone
WBA, WBC & IBF
3
Whitaker azrezygnował z tytułów w wadze lekkiej zostając 18 lipca 1992 mistrzem IBF w junior półśredniej[10] .
22 września 1990
14 września 1991
Dingaan Thobela
Południowa Afryka
WBO
2
Thobela zrezygnował z tytułu WBO wybierając konfrontację z Tony Lopezem o tytuł mistrza WBA[11] .
13 czerwca 1992
24 października 1992
Joey Gamache
Stany Zjednoczone
WBA
0
24 sierpnia 1992
1996
Miguel Ángel González
Meksyk
WBC
10
Gonzalez zrezygnował z tytułu WBC debiutując w 1996 w kategorii junior półśrednia.
25 września 1992
1994
Giovanni Parisi
Włochy
WBO
2
Parisi zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do kategorii junior półśredniej.
24 października 1992
26 czerwca 1993
Tony Lopez
Stany Zjednoczone
WBA
1
10 stycznia 1993
19 lutego 1994
Freddie Pendleton
Stany Zjednoczone
IBF
1
26 czerwca 1993
30 października 1993
Dingaan Thobela
Południowa Afryka
WBA
0
30 października 1993
16 maja 1998
Orzubek Nazarov
Kirgistan
WBA
6
19 lutego 1994
6 maja 1995
Rafael Ruelas
Stany Zjednoczone
IBF
2
29 lipca 1994
6 maja 1995
Óscar de la Hoya
Stany Zjednoczone
WBO
4
6 maja 1995
lipiec 1995
Óscar de la Hoya
Stany Zjednoczone
WBO & IBF
0
De la Hoya zrezygnował z tytułu IBF wybierając obronę tytułu z pretendentem wyznaczonym przez WBO.
lipiec 1995
1996
Óscar de la Hoya
Stany Zjednoczone
WBO
2
De la Hoya zrezygnował z tytułu WBO po pokonaniu 7 czerwca 1996 Julio Césara Cháveza w walce o tytuł mistrza WBC kategorii junior półśredniej.
19 sierpnia 1995
2 sierpnia 1997
Philip Holiday
Południowa Afryka
IBF
6
13 kwietnia 1996
3 stycznia 2004
Artur Grigorian
Uzbekistan
WBO
17
20 kwietnia 1996
1 marca 1997
Jean-Baptiste Mendy
Francja
WBC
0
1 marca 1997
13 czerwca 1998
Stevie Johnston
Stany Zjednoczone
WBC
3
2 sierpnia 1997
kwiecień 1999
Shane Mosley
Stany Zjednoczone
IBF
8
Mosley zrezygnował z tytułu IBF przechodząc do wagi półśredniej[12] .
16 maja 1998
10 kwietnia 1999
Jean-Baptiste Mendy
Francja
WBA
1
13 czerwca 1998
27 lutego 1999
Cesar Bazan
Meksyk
WBC
2
27 lutego 1999
17 czerwca 2000
Stevie Johnston
Stany Zjednoczone
WBC
4
10 kwietnia 1999
7 sierpnia 1999
Julien Lorcy
Francja
WBA
0
7 sierpnia 1999
13 listopada 1999
Stefano Zoff
Włochy
WBA
0
20 sierpnia 1999
22 listopada 2003
Paul Spadafora
Stany Zjednoczone
IBF
8
13 listopada 1999
11 czerwca 2000
Gilberto Serrano
Wenezuela
WBA
1
11 czerwca 2000
1 lipca 2001
Takanori Hatakeyama
Japonia
WBA
2
17 czerwca 2000
20 kwietnia 2002
José Luis Castillo
Meksyk
WBC
3
1 lipca 2001
8 października 2001
Julien Lorcy
Francja
WBA
0
8 października 2001
5 stycznia 2002
Raúl Horacio Balbi
Argentyna
WBA
0
5 stycznia 2002
24 października 2003
Leonard Doroftei
Rumunia
WBA
2
Dorin stracił tytuł WBA nie mogąc utrzymać limitu wagi lekkiej[13] .
20 kwietnia 2002
2004
Floyd Mayweather Jr.
Stany Zjednoczone
WBC
3
Mayweather zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do kategorii junior półśredniej.
22 listopada 2003
13 maja 2004
Javier Jauregui
Meksyk
IBF
0
3 stycznia 2004
7 sierpnia 2004
Acelino Freitas
Brazylia
WBO
0
10 kwietnia 2004
17 lipca 2004
Lakva Sim
Mongolia
WBA
0
13 maja 2004
1 marca 2005
Julio Díaz
Meksyk
IBF
0
Julio Díaz zrezygnował z tytułu IBF stając 5 marca 2005 do walki o mistrzostwo WBC z José Luisem Castillo, którą przegrał przez TKO w 10. rundzie[14] .
5 czerwca 2004
7 maja 2005
José Luis Castillo
Meksyk
WBC
2
17 lipca 2004
28 kwietnia 2007
Juan Díaz
Stany Zjednoczone
WBA
6
7 sierpnia 2004
7 maja 2005
Diego Corrales
Stany Zjednoczone
WBO
1
7 maja 2005
2005
Diego Corrales
Stany Zjednoczone
WBC & WBO
0
Corrales został pozbawiony tytułu WBO.
2005
6 października 2006
Diego Corrales
Stany Zjednoczone
WBC
0
Corrales stracił tytuł WBC nie mogąc utrzymać limitu kategorii lekkiej[15] .
17 czerwca 2005
17 listopada 2005
Leavander Johnson
Stany Zjednoczone
IBF
0
17 listopada 2005
3 lutego 2007
Jesús Chávez
Meksyk
IBF
0
29 kwietnia 2006
28 kwietnia 2007
Acelino Freitas
Brazylia
WBO
0
Freitas zdobył wakujący tytułu WBO wygrywając z Zahirem Raheemem.
7 października 2006
20 lutego 2007
Joel Casamayor
Kuba
WBC
0
Casamayor zdobył tytuł WBC pokonując Diego Corralesa, który mając problemy z wagą w przeddzień walki został pozbawiony tytułu.
3 lutego 2007
13 października 2007
Julio Díaz
Meksyk
IBF
0
20 lutego 2007
28 czerwca 2008
David Díaz
Stany Zjednoczone
WBC
0
28 kwietnia 2007
13 października 2007
Juan Díaz
Stany Zjednoczone
WBA Super i WBO
1
13 października 2007
8 marca 2008
Juan Díaz
Stany Zjednoczone
WBA Super, WBO i IBF
0
29 grudnia 2007
19 maja 2008
José Alfaro
Nikaragua
WBA
0
8 marca 2008
10 stycznia 2009
Nate Campbell
Stany Zjednoczone
WBA Super, WBO i IBF
0
19 maja 2008
3 stycznia 2009
Yūsuke Kobori
Japonia
WBA
0
28 czerwca 2008
2009
Manny Pacquiao
Filipiny
WBC
0
Pacquiao zrzekł się tytułu WBC i przeniósł do kategorii junior półśredniej[16] .
3 stycznia 2009
29 maja 2010
Paulus Moses
Namibia
WBA
1
10 stycznia 2009
13 lutego 2009
Nate Campbell
Stany Zjednoczone
WBO i IBF
0
Campbell zrzekł się tytułu WBA Super 10 stycznia 2009. 13 lutego 2009 stracił tytuły IBF i WBO nie mogąc dotrzymać wagi w pojedynku z pretendentem Ali Funeką. Pojedynek 14 lutego 2009 wygrał[17] .
28 lutego 2009
styczeń 2012
Juan Manuel Márquez
Meksyk
WBA Super i WBO
2
Márquez zdobył wakujące tytuły WBA Super i WBO zwyciężając Juana Díaza. Został pozbawiony 5 stycznia 2012 tytułu WBA Super za brak jego obrony z oficjalnym pretendetem przez 18 miesięcy[18] a następnie zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do wagi półśredniej.
4 kwietnia 2009
luty 2010
Edwin Valero
Wenezuela
WBC
2
Valero zawiesił tytuł w lutym 2010. Zmarł tragicznie 19 kwietnia 2010.
13 marca 2010
lipiec 2011
Humberto Soto
Meksyk
WBC
4
Soto ogłosił rezygnację z tytułu WBC i przejście do wyższej kategorii.
29 maja 2010
26 lutego 2011
Miguel Acosta
Wenezuela
WBA
0
14 sierpnia 2010
13 września 2014
Miguel Vázquez
Meksyk
IBF
6
26 lutego 2011
2 grudnia 2011
Brandon Ríos
Stany Zjednoczone
WBA
1
Rios pozbawiony został tytułu nie mogąc dotrzymać limitu wagowego przed walką z Johnem Murrayem. 3 grudnia 2011 wygrał przez TKO w 11r[19] .
15 października 2011
17 listopada 2012
Antonio DeMarco
Meksyk
WBC
2
DeMarco zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Jorge Linaresem.
styczeń 2012
1 marca 2014
Ricky Burns
Wielka Brytania
WBO
4
Burns 5 listopada 2011 po zwycięstwie nad Michaelem Katsidisem został mistrzem tymczasowym a po przejściu Juana Manuela Márqueza do kategorii półśredniej awansowany został na mistrza pełnoprawnego[20] .
17 listopada 2012
29 stycznia 2014
Adrien Broner
Stany Zjednoczone
WBC
1
luty 2013
9 kwietnia 2015
Richard Abril
Kuba
WBA
2
Abril 22 października 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą (Wenezuela) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Brandona Ríosa awansowany został na mistrza pełnoprawnego. W kwietniu 2015 został pozbawiony tytułu mistrzowskiego za brak walki w jego obronie.
27 stycznia 2014
10 listopada 2014
Omar Figueroa
Stany Zjednoczone
WBC
2
Figueora po odejściu Bronera do wyższej kategorii został z tymczasowego mistrza, mistrzem pełnoprawnym. 10 listopada 2014 został pozbawiony tytułu.
1 marca 2014
luty 2015
Terence Crawford
Stany Zjednoczone
WBO
2
Crawford zrezygnował z tytułu w lutym 2015 i ogłosił przejście do wyższej kategorii.
13 września 2014
26 czerwca 2015
Mickey Bey
Stany Zjednoczone
IBF
0
Bey zrezygnował z tytułu w czerwcu 2015.
30 grudnia 2014
Nadal
Jorge Linares
Wenezuela
WBC
1
9 kwietnia 2015
Nadal
Darleys Pérez
Kolumbia
WBA
1
Pérez 28 czerwca 2014 po zwycięstwie nad Argenisem Lópezem (Dominikana) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Richarda Abrila awansowany został na mistrza pełnoprawnego.
11 lipca 2015
Nadal
Terry Flanagan
Wielka Brytania
WBO
0
Flanagan zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po wygranej z Jose Zepedą .
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Boks zawodowy
Mistrzowie świata według kategorii wagowych
Mistrzowie Europy według kategorii wagowych
Walki o mistrzostwo świata według kategorii wagowych
Organizacje boksu zawodowego – aktualni mistrzowie
Kalendarium
Jack McAuliffe (1886–1893)
Kid Lavigne (1896–1899)
Frank Erne (1899–1902)
Joe Gans (1902–1908)
Battling Nelson (1908–1910)
Ad Wolgast (1910–1912)
Willie Ritchie (1912–1914)
Freddie Welsh (1914–1917)
Benny Leonard (1917–1925)
Jimmy Goodrich (1925)
Rocky Kansas (1925–1926)
Sammy Mandell (1926–1930)
Al Singer (1930)
Tony Canzoneri (1930–1933)
Barney Ross (1933–1935)
Tony Canzoneri (1935–1936)
Lou Ambers (1936–1938)
Henry Armstrong (1938–1939)
Lou Ambers (1939–1940)
Lew Jenkins (1940–1941)
Sammy Angott (1941–1942)
Sammy Angott (1943–1944, NBA)
Juan Zurita (1944–1945, NBA)
Ike Williams (1945–1947, NBA)
Ike Williams (1947–1951)
Jimmy Carter (1951–1952)
Lauro Salas (1952)
Jimmy Carter (1952–1954)
Paddy DeMarco (1954)
Jimmy Carter (1954–1955)
Wallace Smith (1955–1956)
Joe Brown (1956–1962)
Carlos Ortiz (1962–1965)
Ismael Laguna (1965)
Carlos Ortiz (1965–1968)
Carlos Teo Cruz (1968–1969)
Mando Ramos (1969–1970)
Ismael Laguna (1970)
Ken Buchanan (1970–1972, WBA)
Ken Buchanan (1971)
Pedro Carrasco (1971–1972, WBC)
Mando Ramos (1972, WBC)
Roberto Durán (1972–1978, WBA)
Chango Carmona (1972, WBC)
Rodolfo González (1972–1974, WBC)
Guts Ishimatsu (1974–1976, WBC)
Esteban de Jesús (1976–1978, WBC)
Roberto Durán (1978–1979)
Jim Watt (1979–1981, WBC)
Ernesto Espana (1979–1980, WBA)
Hilmer Kenty (1980–1981, WBA)
Sean O’Grady (1981, WBA)
Alexis Argüello (1981–1983, WBC)
Claude Noel (1981, WBA)
Arturo Frias (1981–1982, WBA)
Ray Mancini (1982–1984, WBA)
Edwin Rosario (1983–1984, WBC)
Charlie Brown (1984, IBF)
Harry Arroyo (1984–1985, IBF)
Livingstone Bramble (1984–1986, WBA)
José Luis Ramírez (1984–1985, WBC)
Jimmy Paul (1985–1986, IBF)
Héctor Camacho (1985–1987, WBC)
Edwin Rosario (1986–1987, WBA)
Greg Haugen (1986–1987, IBF)
Vinny Pazienza (1987–1988, IBF)
José Luis Ramírez (1987–1988, WBC)
Julio César Chávez (1987–1988, WBA)
Greg Haugen (1988–1989, IBF)
Julio César Chávez (1988–1989, WBA & WBC)
Pernell Whitaker (1989, IBF)
Mauricio Aceves (1989–1990, WBO)
Edwin Rosario (1989–1990, WBA)
Pernell Whitaker (1989–1990, WBC & IBF)
Juan Nazario (1990, WBA)
Pernell Whitaker (1990–1992, WBA, WBC & IBF)
Dingaan Thobela (1990–1991, WBO)
Joey Gamache (1992, WBA)
Miguel Ángel González (1992–1996, WBC)
Giovanni Parisi (1992–1994, WBO)
Tony Lopez (1992–1993, WBA)
Freddie Pendleton (1993–1994, IBF)
Dingaan Thobela (1993, WBA)
Orzubek Nazarov (1993–1998, WBA)
Rafael Ruelas (1994–1995, IBF)
Óscar de la Hoya (1994–1995, WBO)
Óscar de la Hoya (1995, WBO & IBF)
Óscar de la Hoya (1995–1996, WBO)
Philip Holiday (1995–1997, IBF)
Artur Grigorian (1996–2004, WBO)
Jean-Baptiste Mendy (1996–1997, WBC)
Stevie Johnston (1997–1998, WBC)
Shane Mosley (1997–1999, IBF)
Jean-Baptiste Mendy (1998–1999, WBA)
Cesar Bazan (1998–1999, WBC)
Stevie Johnston (1999–2000, WBC)
Julien Lorcy (1999, WBA)
Stefano Zoff (1999, WBA)
Paul Spadafora (1999–2003, IBF)
Gilberto Serrano (1999–2000, WBA)
Takanori Hatakeyama (2000–2001, WBA)
José Luis Castillo (2000–2002, WBC)
Julien Lorcy (2001, WBA)
Raúl Horacio Balbi (2001–2002, WBA)
Leonard Doroftei (2002–2003, WBA)
Floyd Mayweather Jr. (2002–2004, WBC)
Javier Jauregui (2003–2004, IBF)
Acelino Freitas (2004, WBO)
Dugarbaataryn Lchagwa (2004, WBA)
Julio Díaz (2004–2005, IBF)
José Luis Castillo (2004–2005, WBC)
Juan Díaz (2004–2007, WBA)
Diego Corrales (2004–2005, WBO)
Diego Corrales (2005, WBC & WBO)
Diego Corrales (2005–2006, WBC)
Leavander Johnson (2005, IBF)
Jesús Chávez (2005–2007, IBF)
Acelino Freitas (2006–2007, WBO)
Joel Casamayor (2006–2007, WBC)
Julio Díaz (2007, IBF)
David Díaz (2007–2008, WBC)
Juan Díaz (2007, WBA Super i WBO)
Juan Díaz (2007–2008, WBA Super, WBO i IBF)
José Alfaro (2007–2008, WBA)
Nate Campbell (2008–2009, WBA Super, WBO i IBF)
Yūsuke Kobori (2008–2009, WBA)
Manny Pacquiao (2008–2009, WBC)
Paulus Moses (2009–2010, WBA)
Nate Campbell (2009, WBO i IBF)
Juan Manuel Márquez (2009–2012, WBA Super i WBO)
Edwin Valero (2009–2010, WBC)
Humberto Soto (2010–2011, WBC)
Miguel Acosta (2010–2011, WBA)
Miguel Vázquez (2010–2014, IBF)
Brandon Ríos (2011, WBA)
Antonio DeMarco (2011–2012, WBC)
Ricky Burns (2012–2014, WBO)
Adrien Broner (2012–2014, WBC)
Richard Abril (2013–2015, WBA)
Omar Figueroa (2014, WBC)
Terence Crawford (2014–2015, WBO)
Mickey Bey (2014–2015, IBF)
Jorge Linares (od 2014, WBC)
Darleys Pérez (od 2015, WBA)
Terry Flanagan (od 2015, WBO)