25 Dywizjon Artylerii Ciężkiej

25 Dywizjon Artylerii Ciężkiej

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1939
Dowódcy
Pierwszy	kpt. Edmund Wołkowiński
Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	artyleria
Podległość	25 Dywizja Piechoty

25 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (25 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.

Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w sierpniu 1939 roku, w Poznaniu, przez 7 pułk artylerii ciężkiej z przeznaczeniem dla 25 Dywizji Piechoty. Razem z dywizjonem został zmobilizowany pluton taborowy nr 25.

25 dac w kampanii wrześniowej

Mobilizacja

25 dywizjon artylerii ciężkiej typu II został zmobilizowany w ramach mobilizacji alarmowej w dniach 24-26 sierpnia w Poznaniu, w grupie żółtej w czasie od A+30 do A+36. Dywizjon był początkowo formowany w koszarach 7 pac w Poznaniu na Sołaczu, a następnie w Piątkowie^[1]. Mobilizacja dywizjonu przebiegła planowo, stawiennictwo rezerwistów oraz napływ mobilizowanych koni i wozów przebiegł bez większych zakłóceń. Gotowość marszową dywizjon osiągnął 26 sierpnia o godz. 18.00. Wystąpiły drobne braki w broni ręcznej i oporządzeniu^[2]. W jego skład weszły dwie trzydziałowe baterie: armat 105 mm i 155 mm haubic wz.1917^[3]. 27 sierpnia o godz. 10.00 udała się na dworzec kolejowy Poznań towarowy 1 bateria armat, została załadowana na podstawiony transport i odjechała o godz. 13.00 do Koła, gdzie przybyła o godz. 19.00. Po wyładowaniu podjęła nocny marsz 27/28 sierpnia w rejon Turka. 28 sierpnia po południu z Piątkowa wyruszyło na dworzec Poznań-Główny dowództwo dywizjonu z taborami i kolumną amunicyjną, a wieczorem 2 bateria haubic. Transporty dojechały do południa 29 sierpnia, a następnie cały dywizjon skoncentrował się w rejonie Turka wieczorem 29 sierpnia. Nocą 29/30 sierpnia 25 dac podjął marsz do Kalisza docierając tam rano 30 sierpnia. Zajął stanowiska wyczekiwania w rejonie Kalisza na wschodnim brzegu rzeki Prosny. 30 sierpnia od godz. 14.00 zwiady dywizjonowy i bateryjne, wyjechały w teren celem rozpoznania punktów obserwacyjnych i stanowisk ogniowych^[4]. 31 sierpnia w rejonie postoju 25 dywizjonu zatrzymano dwóch szpiegów niemieckich, których przekazano policji.

Działania bojowe

1 września dywizjon zajął stanowiska ogniowe w Kaliszu i punkty obserwacyjne w rejonie Kalisza na wschodnim brzegu Prosny. Punkt obserwacyjny 2 baterii został ostrzelany przez niemiecki samolot, utracono rannego kanoniera i dwa konie. Nie mając styczności z nieprzyjacielem, w nocy z 3 na 4 września 25 DP opuściła Prosnę i podjęła marsz celem obsadzenia południowej części przedmościa Koło. Marsz w tym kierunku kontynuowano również 4/5 września, po mocno zatłoczonych drogach przez uchodźców cywilnych. O świcie osiągnięto Międzylesie koło wsi Władysławów na północ od Turka^[5]. Zgodnie z rozkazem dywizjon zajął stanowiska przy szosie Turek-Władysławów, gdzie był nieskutecznie bombardowany przez lotnictwo niemieckie. 25 dac pozostawał tam do 6 września, w godzinach popołudniowych wraz z 56 pułkiem piechoty podjął marsz, który kontynuował nocą 6/7 września do Uniejowa. 7 września o świcie dywizjon dotarł do mostu na Warcie w Uniejowie. Okolice przeprawy były ostrzeliwane przez artylerię niemiecką. Rzut bojowy dywizjonu przeprawił się bez strat. Tabory dywizjonu zostały skutecznie ostrzelane. Poległo 16 podoficerów i kanonierów, zostało rozbitych 5 wozów i utracono kilka koni. Po zebraniu dywizjonu kpt. Edmund Wołkowiński poprowadził 25 dac, za 56 pp przez most na Nerze w Dąbiu do rejonu wsi Grabów na wschód od Dąbia, gdzie zatrzymał się dywizjon na biwaku^[6]. W nocy 7/8 września rozkazem dowódcy 25 DP, 25 dac wraz z dowództwem 25 pułku artylerii lekkiej przeszły do wsi Celinów, do dyspozycji dowódcy artylerii dywizyjnej 25 DP. Rano 8 września osiągnięto ten rejon. W nocy 8/9 września dokonano przemieszczenia w rejon Łęczycy. Zadaniem 25 dac miało być wsparcie piechoty 25 DP, nacierającej na wzgórza Sokolniki, Adolfów. 9 września ok. godz. 14.00 w odległości 4 km na północ od Łęczycy dywizjon zajął stanowiska ogniowe, a punkty obserwacyjne na nasypie toru kolejowego Łęczyca-Kutno. 25 dac uczestniczył w półgodzinnym przygotowaniu artyleryjskim ataku, po którym o godz. 18.00 do natarcia przeszła piechota. Niemiecka artyleria usiłowała ostrzeliwać atakującą piechotę, 25 dac wyeliminował jedną z niemieckich baterii usytuowaną w łęczyckich ogrodach. Następnie zniszczył niemiecki punkt obserwacyjny na wieży kościoła w Tumie. O godz. 20.00 25 dywizjon wykonał nawałę artyleryjska na północny skraj Łęczycy, umożliwiając 69 pułkowi piechoty dalsze natarcie^[7]. Po zdobyciu Łęczycy 25 dac wsparł natarcie 29 pułku piechoty Strzelców Kaniowskich na Sierpów. W międzyczasie 25 dac zajął stanowiska w Topoli Szlacheckiej. Następnie dywizjon intensywnym ogniem wspierał ciężkie walki o folwark Sierpów 29 pp SK i batalionu II/56 pp o Leśmierz. Dalsze wsparcie udzielił całemu 56 pp w walce o lasek i cukrownię w pobliżu Leśmierza. 1 bateria armat wystrzeliła 256 pocisków. 10 września rano 25 dac rozwinął stanowiska ogniowe w Topoli Królewskiej, gdzie znalazł się pod ostrzałem artylerii niemieckiej. Od godz. 10.00 wspierał walki piechoty, wykorzystując punkty ogniowe w pobliżu Sierpowa^[8]. 11 września o świcie 25 dac zajął stanowiska ogniowe w rejonie wsi Tum Poduchowy. Z nowych stanowisk wspierał dalsze natarcie, na dwóch osiach ataku 56 pp na Czerchów i Ogród Miasto i 29 pp SK na Czerchów i Staszkowice. 2 bateria haubic odparła niemiecki patrol pancerny, który pojawił się przed jego pozycjami. Dywizjon wspierał szczególnie walki 56 pp o Czerchów. Wieczorem zszedł z dotychczasowych stanowisk ogniowych, aby w godzinach porannych 12 września zająć stanowiska ogniowa w rejonie folwarku Tymienica. Po zajęciu stanowisk ogniowych był ostrzeliwany przez artylerię niemiecką. Poniósł straty osobowe. Prowadził ognie wzbraniające na niemiecką piechotę, która prowadziła kontrataki. Ostrzeliwał również z mapy rejon Ozorkowa i samo miasto, w wyniku ostrzału niemieckiej artylerii poniósł stratę 1 poległego i dwa konie^[9]. Wspierał walki też 60 pułku piechoty w rejonie Wróblewa. Po godz. 22.00 dywizjon otrzymał rozkaz zwinięcia stanowisk ogniowych i marszu nocą 12/13 września przez Leśmierz, Ambrożew, Górę Świętej Małgorzaty, przez Zagaj i przeprawę przez Bzurę, do Ględzianówka.

Rano 13 września zatrzymał się na postój w dworze Strzegocin. Nocą 13/14 września przemaszerował przez Kutno do rejonu miejscowości Szymanówka. O godz. 4.00 14 września przy młynie w Szymanówce stanął na postój^[10]. O godz. 5.00 dywizjon podjął marsz do Żychlina, po przybyciu baterie dywizjonu zatrzymały się tuż za miastem. Nocą 14/15 września 25 dac podjął marsz zatłoczonymi drogami przez Skrzeszewy, dwór Model, folwark Lenkowiec, do rejonu Luszyna, gdzie stanął na postój o godz. 10.00 w lesie na północ od miejscowości. Rozpoczęły się bombardowania lotnicze oddziałów 25 DP, w tym 25 dac. 1/25 dac utraciła w wyniku ataków lotniczych 4 poległych, 3 ciężko rannych żołnierzy i kilku lekko rannych oraz 7 koni. Nocą 15/16 dywizjon w składzie macierzystej dywizji pomaszerował ku Bzurze. 16 września osiągnął wieś Budy Iłowskie. Pod ostrzałem artylerii niemieckiej 25 dac zajął stanowiska ogniowe, 1/25 dac we wsi Pieńki, a 2/25 dac w Adamowej Górze. Pomimo zajęcia pod ostrzałem punktów obserwacyjnych przez dowódcę dywizjonu i dowódców baterii nad Bzurą. Z uwagi na ostrzał artylerii niemieckiej, nie udało się założyć sieci łączności dywizjonu. Dodatkowo stwierdzono oddziały niemieckie na północnym brzegu Bzury. Ok. godz. 10.00 w momencie zajmowania stanowisk ogniowych przez 1 baterię, w jej kierunku ruszyło natarcie 16 czołgów niemieckich. 1 bateria poniosła straty, od ostrzału czołgów poległo 5 kanonierów, 12 koni zostało zabitych, bateria utraciła jedną armatę 105 mm i dwa wozy amunicyjne. Pozostałej części 1/25 dac udało się wycofać. 2 bateria powiadomiona w porę o niemieckim natarciu, natychmiast zmieniła swoje stanowiska unikając strat^[9]. Zebrano 25 dywizjon i nocą 16/17 września wraz z 25 DP miał maszerować w kolumnie dywizji do Bzury, na przeprawę w okolicach Brochowa. 25 dac dopiero o świcie 17 września dołączył do kolumny 56 pp i II dywizjonu 25 pal, w rejonie Młodzieszyna. Kolumna maszerowała w kierunku folwarku Ruszki, gdzie dostała się pod ostrzał artylerii niemieckiej. Chcąc ominąć ostrzeliwany rejon, na rozkaz kpt. Edmunda Wołkowińskiego, dywizjon przemieszczał się na przełaj w kierunku folwarku Młodzieszyn. W pewnym miejscu maszerowano przez groblę, która okazała się całkiem zatarasowana od przodu. Dywizjon całkowicie na niej utknął. Około godz. 8.00 rozpoczął się nalot samolotów niemieckich, trwający nieprzerwanie do godz. 17.00. W trakcie jego trwania żołnierze dywizjonu rozbiegli się, ze stojącej nieruchomo kolumny, chroniąc się w promieniu kilku kilometrów. Samoloty niemieckie dokonały zniszczenia dwóch pozostałych armat 1 baterii, zabicia wszystkich koni zaprzęgowych i zniszczenia wozów taborowych. Po nalocie por. Antoni Ciembka zebrał kilkudziesięciu artylerzystów 25 dac. Odmaszerował z nimi przez Bzurę do Puszczy Kampinoskiej, skąd już z małą grupką przedarł się do Warszawy 23 września. Wraz z tymi żołnierzami dołączył do oddziału zbiorczego 25 pal, który nie uczestniczył już w walkach. Maszerująca z tyłu 2 bateria z uwagi na wierzby nieco osłaniające jej kolumnę, nie została zbombardowana. Jednak wkrótce była celem ostrzeliwana przez samoloty niemieckie z broni pokładowej, ostrzał wybił wszystkie konie w baterii. Za zgodą dowódcy dywizjonu uszkodzono wszystkie haubice, które pozostawiono na grobli. Pozostałość 2 baterii nocą 17/18 września dotarła do Bzury i przeprawiła się na jej prawy brzeg. Pod ostrzałem niemieckim doszło do rozdzielenia się resztek dywizjonu. 2 oficerów i ok. 30 kanonierów wraz z kuchnią polową pomaszerowało do Wisły i wzdłuż niej przedzierała się w kierunku Warszawy. 19 września w rejonie Młocin dostała się do niemieckiej niewoli. Resztki 2 baterii i dowództwa dywizjonu pod dowództwem kpt. Edmunda Wołkowińskiego i por. Czesława Szczepaniaka, przedarły się do Puszczy Kampinoskiej, gdzie zostały zaatakowane przez niemiecki pododdział piechoty. W jego wyniku grupa żołnierzy 25 dac rozpierzchła się, a kpt. Edmund Wołkowiński został ciężko ranny i zmarł z ran 18 września 1939 roku. Żołnierze 25 dac w grupkach lub pojedynczo kierowali się do Warszawy^[11][12].

Obsada personalna dywizjonu

Dowództwo^[2]

• dowódca dywizjonu – kpt. Edmund Wołkowiński (27 VI 1897 - 18 IX 1939)^[13]
• adiutant dywizjonu - ppor. rez. Józef Neterowicz
• oficer zwiadowczy - ppor. Józef Benthke
• dowódca kolumny amunicyjnej - ppor. rez. Bernard Wachowski
• dowódca 1 bateria armat – por. Antoni Ciembka (15 VI 1910 - ?)
  • oficer zwiadowczy -
  • oficer ogniowy - ppor. rez. Bernard Sowiński
• dowódca 2 baterii haubic – por. Czesław Szczepaniak (9 VIII 1906 - III 1973)^[14], kpt. Kazimierz Szydłowski^[15]
  • oficer zwiadowczy - por. Czesław Szczepaniak^[15]
  • oficer ogniowy - ppor. Mieczysław Bilewicz

Przypisy

1. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 332-333.
2. Zarzycki 2008 ↓, s. 45.
3. Galster 1975 ↓, s. 400.
4. Dymek 2014 ↓, s. 186.
5. Zarzycki 2008 ↓, s. 46.
6. Zarzycki 2008 ↓, s. 47.
7. Dymek 2014 ↓, s. 196.
8. Zarzycki 2008 ↓, s. 48.
9. Zarzycki 2008 ↓, s. 49.
10. Dymek 2014 ↓, s. 197.
11. Zarzycki 2008 ↓, s. 51-52.
12. Dymek 2014 ↓, s. 198.
13. Zmarł z ran 18 września 1939
14. Organizacja i obsada personalna za: Karol Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej. s. 401.
15. Dymek 2014 ↓, s. 205.

Bibliografia

• Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 - 1939. Londyn: 1975.
• Roman Łoś: Artyleria polska 1914-1939. Warszawa: Bellona, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Piotr Zarzycki: 7 pułk artylerii ciężkiej. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 137. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2008. ISBN 978-83-88773-15-0.
• Przemysław Dymek: Księga wrześniowych walk pułków wielkopolskich, tom 2 Artyleria, Lotnictwo. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-098-0.
• Przemysław Dymek: Niepokonana Dywizja. 25 Kaliska Dywizja Piechoty w latach 1921-1939. Warszawa-Poznań: Oficyna Wydawnicza Ajaks, Taktyka i Strategia, 2012. ISBN 978-83-62046-39-3.