Las fòrmas ancianas son in villam que vocatur Tanavellam, en 1065, in Tanavella, aecclesiam de Tanavella, en 1060-1108.[1] Per los Féniés, Tanavèla seriá derivat de la raiç oronimica *tan-, una varianta de tar-, preceltica.[2]. Xavier Delamarre parla pas de Tanavela, mas cita de noms gallés que començan per Tan- (tanno-, « euse », o nom de persona) [3] e d'autra part, lo mot ualos, « sobeiran, prince », en rapòrt probable amb uellaunos, « mèstre, comandant » [4]. Lo liam semantic entre la foncion de comandament e un vegetal, siaguèsse un albre, es pas evident, encara que los vegetals e animals podián aver, en gallés, un sens simbolic e religiós en mai de lor sens purament fisic; d'un autre costat, la situacion geografica de Tanavèla podiá èsser, dins l'Antiquitat, a l'origina de la preséncia d'una fortalesa e doncas d'una foncion de poder politic e militar. Fortalesa delhs euses ? fortalesa d'un òme que son nom deriva de l'euse ? Sens que nos eschapa totalament ? En tot cas, dins un territòri fòrtament marcat per la preséncia celtica, l'ipotèsi d'un nom gallés a una certana versemblança. La prononciacion es [tana'vilə] al borg (e tonic se muda sovent en [i] en auvernhàs) e [tana'belə] a Serièrs[5],[6].
.svg){kind=small}
