Las fòrmas ancianas son Coltinae, en 1258, Cultinae, en 1445, Coultines, en 1508 [1]. I a pas acòrdi entre los toponimistas sus l'origina de Coltinas. Dauzat i tròba un nom latin d'òme *Collitius, inferit de Collius, e lo sufixe -inum : *Collitinae (villae).[2]. Los Féniés chausisson Collatinus, de Collatia.[3] Xavier Delamarre es per Colītinā, d'un nom gallés d'òme, *Colītinos, non atestat, descompausat en *co-līt-ino, amb *līt(u)- qu'auriá lo sens de « fèsta ».[4] Tots aquelhs noms supausan una sincòpa plan aboriva de la vocala qu'es davant -t-, autrament -t- demorat intervocalic se seriá vocalizat en -d-; aquò pausa problèma mai que mai amb un -i- long o amb un -a-. La prononciacion, notada a Farjas, comuna de Virargues, doncas a una certana distància, es [kɔl'tinə] o [kɔr'tinə]; mas a La Vaissenet, comuna situada un pauc pus près, la prononciacion exclusiva es [kɔr'tinə] e, a la suggestion de la prononciacion [kur'tinə], los informators respondon qu'es un autre luòc [5]. Lo nom a doncas un ò- dubèrt anormal, que s'explica benlèu en partida per la volontat de distinguir dos luòcs; lo fenomèn sembla posterior al sègle XVII. La grafia pòt èsser Còrtinas o Còltinas (l'alteracion de -l après vocala es regulara, cf. Chastèl prononciat [tsas'tɛr]).
.svg){kind=small}
