Las fòrmas ancianas son Coren, en 1185, Corentz, de Corenh, en 1329, Corent, al sègle XIV, Corentum, latinizacion de 1441, Core, en 1508, Couren, en 1584, Le molin de Corem, en 1631, Conritz, en 1640, Corain, en 1660, Corein, en 1664, Corin, en 1784 [1] Per Dauzat, Coren ven d'una raiç preindoeuropèa *cor-, varianta de *car-, « ròc ». Coren e los noms del meime tipe correspondon a de luòcs sus una nauçada [2]. Per Xavier Delamarre, lo nom coren(n)on es totalament celtic : *cor- a lo sens de « barrar, claure » [3].
La prononciacion es [ku'ri], articulada a Lastiguet[4], que sembla atestada en 1640 e 1784. Lo vocalisme de la segonda sillaba es regular : un e tonic passa a [i] en Auvèrnhe nalt. L'abséncia de prononciacion de -n finala es anormala per una finala antica -ennon. Delamarre explica que l'etime es coren(n)on, çò que laissa plaça a la possibilitat d'un sufixe -enon (e -n simpla s'amudís en finala). L'atestacion del sègle XIV, Corent, amb -t parasit, coma d'altras (1329, 1441...) supausa pasmens -n articulada. Analogia amb d'altres Coren o amudiment tardiu de -n finala ?
.svg){kind=small}
