Las fòrmas ancianas son Ipse œdificavit cellam in Aquitania, in loco qui dicitur Mauriacus mutans nomen ejus et vocans Noviacum, en 818, In vicaria Mariacense, in pago Alvernico, in primis ipso vico Mauriciaco, al sègle X, Cœnobium Mauriacense, en 1105, Castrum de Mauriacum, en 1240, Abbas Mauricensis, en 1252, MAVRIACO VIC (moneda merovingiana), Mauriac, en 1293, Parrochia Mauriaci, en 1310, Moriac villa, en 1474 [1]. Mauriac ven d'un nom latin d'òme Maurius, amel sufixe -acum[2],[3], latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Mauriac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre Maurius. La prononciacion - coneissuda dins tot l'arrondiment - es [mu'rja] [4]; l'evolucion en [u-] de au- pretonic es regulara en auvernhat.
Verlhac-le-Vieux e Verlhac-le-Jeune (noms en francés de dos vialatges situats al sud-èst de la viala). Las fòrmas ancianas de Verlhac-le-Vieux son Viriliacus, en latin, al sègle X, Verlhacum, latinizacion de 1293, Verlac-lou-vieil, en 1473 o sense data, affarium del Viel, en 1473, Mansus del Vielh, en 1483, Verlhiac, en 1505, Borlhac, en 1515, Relhac-le-vieux [cacografia o confusion], en 1629, Verllihac-lou-viol, en 1632, Verlihac-lou-viel, en 1634, Verliac-le-vieux, en 1646, Verlliac, en 1744, Verlliac-le-vieux, 1782 [5]. Las fòrmas ancianas de Verlhac-le-Jeune son Verlhacum, en 1473, Verlhac, en 1474, Verliacum, en latin, en 1475 o sense data, Verlac, en 1475, Verlihac, en 1635, Verliac, en 1743, Verlliac, en 1782 [6]. Verlhac lo Vielh es atestat davant l'autre e son ancianetat deu correspondre a çò que son nom ne'n ditz. Es donc l'origina de Verlhac lo Vielh que chal cercar. La fòrma del sègle X mena al cognomen Virilis, amel sufixe -acum, , latinizacion del sufixe gallés -āco(n), mas coma se parlava pas mai latin al sègle X, es benleu una simpla latinizacion. Lo cognomen Vergilius, citat per Verlhac (Tarn e Garona) [7] convendriá tanben.
Trebiac (nom en francés d'un vialatge situat al sud de Mauriac). Las fòrmas ancianas son Turpiacus, en latin, al sègle X, Tarpiacus (meima data ?), Mansus de Tarbiac, en 1381, De Trebiaco, en latin, en 1473, De Terbiaco, en latin, en 1474, Triniac, en 1515, Torbiac, en 1643, Trobiac, en 1645, Tribiac, en 1654, Tribiach, en 1671, Terbiac, en 1680, Trebeac, en 1788 [8]. Lo nom a coneissut una metatèsi (reculament de r) e un abasiment consecutiu de la vocala del radical. Lo sufixe gallés gallés-ācon, latinizat en -acum e precedit d'un nom de proprietari antic pausa pas de problèma, mas lo radical Trebiac ven probablament d'un nom en Ta-, en Tō- o en Tŭ-, amb -r- o eventualament -n (vocala)- consecutiu. Lo cognomen Turibius supausariá una sincòpa aboriva de la vocala centrala, condicion dificilla, autrament lo resultat seriá estat *Torjac. Los noms de persona celtics en Tar- que cita Delamarre [9] mancan pas, mas n'i a gis que semble capable de donar Tarb-
.svg)
.svg){kind=small}
