Las fòrmas ancianas son Ecclesia Gelariacus, en latin, al sègle XII, Jalayracus, en latin, en 1288, Jaleyrac, en 1291, Jelayrat, en 1296, Jalayrac, en 1298, Galeyracum, en latin, sense data o en 1473, nemus Jaleiracum, en latin, en 1473, Jaleyrac-la-Gleyze, sense data o en 1549, Jaleyrac-le-Lieu, en francés, en 1549, Jalerat, en 1628, Jalleyrac, en 1633, Jallerac, en 1668, Jalerrac, en 1669, Jalleyrat, en 1681, Jalerriac, en 1697, Jalerac, en 1784 [2]. Jaleirac ven del nom latin d'òme Galerius, amb lo sufixe -acum[3], latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Jaleirac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre Galerius. Las fòrmas de tipe Jalairac son ipercorrèctas e testimònian de l'abasiment en -ei de -ai- pretonic tanleu lo sègle XIII. Jaleyrac-la-Gleyze e Jaleyrac-le-Lieu s'opausan a Jaleirac lo Vielh, vilatge dispareissut (Mansus de Jaleyrac-lou-Viel, en 1473, Mansus del Vielh, en 1483, Jalleyrac-le-Vieulx, en 1515, Jaleyrac-lo-Vieilh, en 1549, Jaleirac-lou-Veil, en 1680 [4]. Se pòt pas sabre se las atestacions pus ancianas de Jaleirac representan lo vialatge actual o lo vielh, mas la gleisa de Sant Martin de Jaleirac es romanica e del sègle XII, çò que vòl dire que lo vialatge actual existissiá dejà.
↑Enquèsta a l'IEO e Découvertes Occitanes. Segon Catarina Liethoudt a Découvertes Occitanes, "D’après los documents vièlhs, lo nom occitan seriá puslèu Mar (sens s a la fin), qu’èra gaireben totjorn escrich aital. Per dire la vertat, ai pas gaire d’explica de l’origina d’aquel nom e, en occitan d’auèi, se dich pas jamai « mars », mas « mar » o « ma »."
.svg){kind=small}
