حسین بیضایی (یا بیضائی)، متخلّص به ادب، (۱۳۷۷–۱۳۰۹) شاعرِ پارسی‌گوی قرنِ چهاردهمِ هجریِ خورشیدی است.
سرگذشت
ادب، زاده به سالِ ۱۳۰۹ در کاشان، فرزندِ حسن بیضایی و برادرزادهٔ ادیب بیضایی و ذکایی بیضایی بود. او به رسمِ خانوادگی شاعری را برگزید و در سالِ ۱۳۲۵ از زادگاهش به تهران کوچید و از اعضای دائمی انجمن ادبی عمویش، ذکائی، شد.[۱] رمانِ کوتاهِ معجزه عشق از اوست.[۲] ادب وارثِ دفترهای شعرِ پسرعمویش، پرتو بیضایی، بود. او سرانجام در بهارِ ۱۳۷۷ درگذشت.[۳] در دههٔ ۱۳۲۰ او با یاور همدانی، که مراوده‌هایی با پرتو بیضایی و انجمن‌های ادبی داشت، دوست صمیمی بودند.[۴]
ادب در اواخرِ عمر بعضی از شعرهایش را در مجلّهٔ دنیای سخن منتشر می‌کرد.[۵]
