W swoim pierwszym sezonie na zawodowych parkietach notował średnio 24,5 punktu, 11,5 zbiórki oraz 4,3 asysty[3]. Został powołany do udziału w spotkaniu gwiazd[4], natomiast po zakończeniu rozgrywek do NBA All-Rookie Team[5]. Otrzymał też tytuł debiutanta roku[6]. Był to najbardziej udany statystycznie sezon w całej jego karierze.
Podczas rozgrywek 1972/73 uzyskiwał średnio 23,8 punktu, 10,9 zbiórki i 5,5 asysty, udowadniając, że jest jednym z najwszechstronniejszych podkoszowych w lidze[3]. Pojawił się po raz drugi z rzędu w NBA All-Star Game, tym razem już w składzie wyjściowym[7]. Niestety Blazers nadal zajmowali ostatnie miejsce w[8].
W związku w brakiem znacznych postępów zespołu z Oregonu Wicks został sprzedany do Boston Celtics, 12 października 1976 roku[3]. Po dwóch solidnych sezonach w Bostonie trafił do San Diego Clippers. Podczas pobytu w Kalifornii jego statystyki znacznie zmalały i w rezultacie klub zwolnił go 28 stycznia 1981 roku[3]. Próbował jeszcze swoich sił w lidze włoskiej, po czym zdecydował się zakończył swoją, trwającą jedenaście lat, karierę sportową.
W 1985 roku Wicks został wybrany do Galerii Sław Sportu UCLA[9]. 1 lutego 1996 roku, jego koszulka z numerem 35 została zastrzeżona i zawisła pod sufitem hali UCLA - Pauley Pavilion[10]. W 2010 roku wybrano go natomiast do Akademickiej Galerii Sław Koszykówki.