Ukończył prawo na Uniwersytecie w Brukseli i w 1920 został członkiem socjalistycznej Belgijskiej Partii Pracy. W 1932 został wybrany deputowanym do parlamentu. W 1935 został po raz pierwszy ministrem transportu w rządzie premiera Paula van Zeelanda. Od lutego 1936 do maja 1938 sprawował funkcję ministra spraw zagranicznych w jego drugim gabinecie. 15 maja 1938 został mianowany premierem Belgii. Funkcję sprawował do 20 lutego 1939. W czasie drugiej wojny światowej w latach 1939–1945 był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Huberta Pierlota.
Stanowiska ministerialne po wojnie
luty 1945 – styczeń 1946: Minister spraw zagranicznych w drugim rządzie koalicyjnym premiera Achille'a Van Ackera
13-31 marca1946: Premier i minister spraw zagranicznych w najkrótszym rządzie w historii Belgii
marzec – sierpień 1946: Minister spraw zagranicznych w trzecim rządzie koalicyjnym premiera Achille'a Van Ackera
sierpień 1946 – marzec 1947: Minister spraw zagranicznych w rządzie koalicyjnym premiera Camille'a Huysmansa
marzec 1947 – sierpień 1949: Po raz drugi premier i minister spraw zagranicznych
kwiecień 1954 – czerwiec 1958: Minister spraw zagranicznych w czwartym rządzie koalicyjnym premiera Achille'a Van Ackera
kwiecień 1961 – lipiec 1965: Minister spraw zagranicznych w rządzie koalicyjnym premiera Theo Lefèvre'a
lipiec 1965 – marzec 1966: Minister spraw zagranicznych w rządzie koalicyjnym premiera Pierre’a Harmela
Po wojnie
Przed okresem drugiej wojny światowej był adwokatem „polityki niepodległościowej” Belgii. W czasie uchodźstwa w Londynie starał się stworzyć współpracę regionalną między Holandią, Luksemburgiem a Belgią. W sierpniu 1946 został wybrany na pierwszym posiedzeniu przewodniczącym Rady Europy. Od 1952 do 1954 był przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W tym czasie stworzył i przedstawił koncepcję powołania EWP[1].
Spaak zdobył międzynarodowe uznanie, kiedy w 1945 został wybrany na przewodniczącego 1. sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Podczas 3. sesji ONZ w Paryżu apostrofował delegację Związku Radzieckiego słynnymi słowami: Messieurs, nous avons peur de vous („Panowie, my się was boimy”). W 1956 został wybrany na następcę Lorda Ismaya na stanowisku sekretarza generalnego Sojuszu Północnoatlantyckiego. Sprawował tę funkcję od 1957 do 1961, zastąpił go Dirk Stikker.
Życie prywatne
Wycofał się z polityki w 1966. Był członkiem Belgijskiej Akademii Królewskiej Literatury i Języka Francuskiego. W 1969 wydał swoje wspomnienia zatytułowane Combats inachevés („Niedokończona walka” w 2 tomach).
↑Paweł J. Borkowski: Od Wspólnot do Unii Europejskiej. W: Witold M. Góralski: Unia Europejska. Tom II. Geneza – System – Prawo. Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., 2007, s. 50. ISBN 978-83-7526-805-8.
