Edmond Leburton (ur. 18 kwietnia 1915 w Waremme, zm. 15 czerwca 1997 tamże) – belgijski i waloński polityk oraz samorządowiec, działacz ugrupowań socjalistycznych, deputowany i minister, w latach 1973–1974 premier Belgii, przewodniczący Izby Reprezentantów (1977–1979).
Życiorys
W 1935 ukończył nauki społeczne i polityczne na Uniwersytecie w Liège. Pracował jako urzędnik w ministerstwie spraw zagranicznych. W 1940 w trakcie II wojny światowej został wzięty do niewoli. Po ucieczce dołączył do ruchu oporu, był dowódcą jednej z grup w ramach Armée secrète, a także udzielał się w podziemnym ruchu socjalistycznym[1]. Działacz Belgijskiej Partii Socjalistycznej i po jej rozpadzie w 1978 walońskiej Partii Socjalistycznej. Od 1945 pracował przez kilkanaście lat jako wykładowca. W drugiej połowie lat 40. współpracował z ministrem pracy Léonem-Éli Trocletem[1].
Od 1947 do 1987 sprawował urząd burmistrza Warreme, do 1988 był także radnym miejskim. Między 1946 a 1981 członek Izby Reprezentantów. W latach 1980–1981 zasiadał w radzie regionalnej Walonii[1]. Był ministrem: zdrowia publicznego i rodziny (1954–1958), spraw społecznych (1961–1965), do spraw koordynacji polityki infrastrukturalnej (1965–1966) i gospodarki (1969–1971). W 1947 dołączył do biura partii[1], od 1971 do 1973 obok Flamanda Josa Van Eynde pełnił funkcję współprzewodniczącego Belgijskiej Partii Socjalistycznej[2]. Od stycznia 1973 do kwietnia 1974 sprawował urząd premiera Belgii. W latach 1977–1979 był przewodniczącym niższej izby belgijskiego parlamentu[1].
W 1947 zawarł związek małżeński z Charolotte Joniaux, miał dwóch synów[3].
Przypisy
Bibliografia
Szefowie gabinetu
(1831–1918) |
|
|---|
Premierzy
(od 1918) |
|
|---|
