18
26 marca–8 listopada 2015
FIM
Jorge Lorenzo
Johann Zarco
Danny Kent
Yamaha
Kalex
Honda
Motocyklowe Mistrzostwa Świata 2015 – 67. sezon w historii MMŚ. W poprzednim sezonie najlepszym zawodnikiem klasy MotoGP był Hiszpan Marc Márquez[1][2][3]. Mistrzem Moto2 został także Hiszpan, Esteve Rabat[4][5], natomiast zwycięzcą kategorii Moto3 został brat Marca Márqueza, Álex[6][7].
Tytuł najlepszego kierowcy najwyższej klasy wyścigowej pozostał w Hiszpanii, ale zmienił się właściciel, gdyż został nim Jorge Lorenzo, który zdobył tytuł po raz trzeci w karierze. Lorenzo prowadzenie w klasyfikacji generalnej objął dopiero po ostatnim wyścigu, wyprzedzając siedmiokrotnego mistrza klasy MotoGP Valentino Rossiego o zaledwie 5 punktów. Trzecie miejsce zajął ustępujący mistrz, Marc Márquez, który wygrał 5 wyścigów, ale również sześciu nie ukończył[8][9][10]. Zdobycie trzeciego mistrzostwa przez Lorenzo nie obyło się bez kontrowersji, gdyż podczas GP Malezji doszło do walki pomiędzy Rossim a Márquezem o 3. miejsce, w wyniku której Márquez zaliczył wywrotkę i nie ukończył wyścigu. Za te wydarzenia winnym został uznany Rossi, który otrzymał 3 punkty karne i karę startu z ostatniego pola podczas ostatniego wyścigu – GP Walencji[11][12], gdzie Włoch miał bronić siedmiopunktowej przewagi nad Lorenzo, co nie udało mu się, gdyż Valentino zajął w wyścigu 4. lokatę, a zawody wygrał Lorenzo, który został mistrzem świata. Rossi po wyścigu oskarżył Márqueza o pomaganie Lorenzo w zdobyciu mistrzostwa, gdyż według niego Márquez sprzyjał swojemu rodakowi już od kilku wyścigów, co uniemożliwiło zdobycie tytułu przez Włocha[13][14][15][16]. W klasyfikacji konstruktorów pierwszy raz od 2010 roku mistrzostwo zdobyła Yamaha[17][18][19].
Natomiast w Moto2 już na kilka wyścigów przed zakończeniem sezonu poznano zwycięzcę, a został nim Francuz Johann Zarco, który o 118 punktów wyprzedził drugiego Hiszpana Álexa Rinsa i o kolejne trzy ustępującego mistrza Esteve Rabata, który musiał opuścić 3 wyścigi w końcówce sezonu z powodu kontuzji[20][21][22]. Zarco w sezonie 2015 wygrał 8 wyścigów i 14 razy stawał na podium. Zdobył łącznie 352 punkty, czym pobił dorobek Rabata sprzed roku[23]. Warto zauważyć, że 13 z 14 pierwszych zawodników sezonu to motocykliści rywalizujący na Kalexie, który zdobył mistrzostwo konstruktorów. Jedynym zawodnikiem z czołówki, który jeździł na innym motocyklu był czwarty Sam Lowes na Speed Upie[24].
W Moto3 toczyła się wyrównana rywalizacja o zwycięstwo w całym cyklu. Miano mistrza świata w tej kategorii wywalczył po raz pierwszy w karierze Brytyjczyk Danny Kent, który obronił prowadzenie w klasyfikacji generalnej o 6 punktów przed Portugalczykiem Miguelem Oliveirą, który odniósł w sześciu ostatnich wyścigach 4 zwycięstwa i 2 razy zajmował drugą lokatę. Podium uzupełnił Włoch Enea Bastianini[25][26][27]. Mistrzostwo Kenta jest pierwszym tytułem mistrzowskim dla Brytyjczyka od 1977 roku, kiedy najlepszym w klasie 500 cm3 okazał się Barry Sheene[28]. W klasyfikacji konstruktorów najlepsza okazała się Honda, która ostatni raz ten tytuł w najniższej klasie zdobyła w 2001 roku[29].
Nagrody dla zwycięzców zostały tradycyjnie przyznane podczas FIM Gala Ceremony, która odbyła się w Jerez de la Frontera[30][31][32].
Międzynarodowa Federacja Motocyklowa oficjalną listę wyścigów w roku 2015 ogłosiła 26 września 2014 roku[33]. Sezon trwał od 28 marca (pierwszy trening Moto3) do 8 listopada (ostatni wyścig MotoGP). Mistrzostwa składały się z tych samych osiemnastu eliminacji co w roku poprzednim[34].
Najdłuższym wyścigiem w kalendarzu było GP Włoch podczas którego motocykliści klasy MotoGP pokonali 120,6 km, a najkrótszym GP Niemiec (110,1 km w królewskiej klasie). W kalendarzu znajduje się jeden wyścig nocny i jeden sobotni. 11 wyścigów odbyło się w Europie (w tym 4 wyścigi na terytorium Hiszpanii), 3 w Azji, 2 w Ameryce Północnej, 1 w Ameryce Południowej i 1 w Australii i Oceanii.
Wyścig o GP Wielkiej Brytanii według kalendarza ogłoszonego 26 września miał odbyć się na torze Donington Park[33][35]. Jednakże 10 lutego 2015 roku władze toru zrezygnowały z goszczenia najlepszych motocyklistów świata z powodów finansowych[36][37]. W następnych dniach ogłoszono, że tor Silverstone będzie gospodarzem Grand Prix Wielkiej Brytanii w latach 2015-2016[38].
Organizacja GP Czech w 2015 roku stanęła pod znakiem zapytania, z powodu braku środków finansowych na zapłatę firmie Dorna opłaty za organizację wyścigu[39][40]. Władze toru zaproponowały odwołanie wyścigu i wstrzymały sprzedaż biletów[41]. 25 czerwca MotoGP podało informację, że wyścig odbędzie się jednak zgodnie z planem[42][43].
Sezon 2015 rozpoczął się już dzień po zakończeniu sezonu 2014, kiedy to odbyły się pierwsze testy przed nowymi zmaganiami, które miały miejsce w Walencji. Następne testy miały miejsce po trzymiesięcznej przerwie i rozpoczęły zasadniczą część przygotowań do sezonu[79].
Dzień po GP Hiszpanii na torze Circuito Permanente de Jerez odbyły się oficjalne testy, w których udział wzięło 22 zawodników[90][91].
Punkty przyznawane były piętnastu zawodnikom, którzy jako pierwsi przekroczyli linię mety[93].
Dostawcą opon w sezonie 2015 dla MotoGP pozostał Bridgestone, a dla Moto2 i Moto3 Dunlop[94].
Firma Bridgestone na sezon 2015 przygotowała 6 rodzajów opon typu slick i opony deszczowe. Nowością okazały się opony ekstratwarde na tył, które zostały po raz pierwszy użyte podczas GP Argentyny oraz asymetryczne opony na przód[95][96][97].
Waga minimalna motocyklu MotoGP została zmniejszona o 2 kg i od tego sezonu wynosiła 158 kg[98]. Od 1 lipca zespoły fabryczne były zmuszone używać dostarczonego oprogramowania ECU zamiast dotychczasowego, które mogło być dowolnie rozwijane[98]. Kara za przekroczenie dozwolonej liczby silników podczas sezonu została złagodzona do rozpoczęcia następnego wyścigu z alei serwisowej z pięciosekundowym opóźnieniem[98][99]. Inną zmianą było ustalenie górnego limitu ceny komponentów hamulcowych do 70 000 euro[100].
Prowizoryczna lista startowa została ogłoszona 23 października 2014 roku[101]. Zaktualizowana lista została podana 2 lutego 2015 roku[102].
Podobnie jak w poprzedniej edycji cyklu stawka MotoGP została podzielona na zespoły fabryczne i teamy Open. Zespoły fabryczne, które w ostatnich latach nie wygrywały wyścigów mogły skorzystać z możliwości przejścia do klasy Open. W 2015 roku z tego prawa skorzystało Ducati, Suzuki i Aprilia[103]. Jeśli team fabryczny na prawach Open zanotował trzy podia, dwa drugie miejsca lub jedno zwycięstwo, to ilość paliwa zmniejszana była mu z 24 do 22 litrów. Natomiast jeśli taki zespół wygrał trzy razy to odbierane mu było prawo korzystania z miękkich opon. Przy obu kryteriach brano tylko pod uwagę suche wyścigi[104][105]. Po zdobyciu 2. i 3. miejsca w GP Kataru przez motocyklistów Ducati, Dyrekcja Wyścigu odebrała dla tego zespołu przywilej związany z paliwem (było to trzecie podium Ducati z tym przywilejem, wliczając w to 3. miejsce Dovizioso z zeszłorocznego GP Ameryk)[106][107][108].
Team Suzuki powrócił w sezonie 2015 do rywalizacji w MotoGP po 4 latach przerwy[109][110]. Do stawki powróciła również Aprilia, która zawiązała współpracę z teamem Gresini Racing[111][112]. Zespół Paul Bird Motorsport opuścił serię MotoGP i przeniósł się do brytyjskiej serii Superbike[113]. 2015 rok był również pierwszym sezonem teamu Estrella Galicia 0,0 Marc VDS w klasie MotoGP[114]. Zespół LCR Honda wprowadził drugi motocykl, który startował w klasie Open. Avintia Racing zmieniła motocykl z Kawasaki na Ducati[101].
Colin Edwards zakończył karierę na koniec sezonu 2014[115]. Jego miejsce w zespole Forward Racing zajął Stefan Bradl, który opuścił team LCR Honda[116]. W tym zespole miejsce Niemca zajął Cal Crutchlow, który odszedł z Ducati Teamu[117]. We włoskim zespole zastąpił go Andrea Iannone, który na koniec sezonu 2014 porzucił Pramac Racing[118]. Natomiast miejsce Iannone w tym zespole zajął Danilo Petrucci, który na koniec poprzedniego sezonu rozstał się z teamem IodaRacing Project[119]. W tym zespole miejsce Petrucciego zajął Alex de Angelis, który drugą część sezonu 2014 spędził w zespole Forward Racing zastępując Edwardsa[120]. Scott Redding przeszedł z Gresini Racing do zespołu Marc VDS Racing, w którym startował w serii Moto2 w 2013 roku[114]. Australijczyk Jack Miller przeszedł z serii Moto3 do MotoGP, gdzie startował na motocyklu Open w zespole LCR Honda[121]. Loris Baz zadebiutował w MotoGP w zespole Forward Racing, do którego przyszedł z serii World Superbike[122]. W nowo powstałym teamie Suzuki wystartowali Aleix Espargaró, który przeszedł z zespołu Forward Racing oraz Maverick Viñales, który przeszedł do MotoGP z serii Moto2[123]. Do mistrzostw powrócili natomiast Eugene Laverty (w Aspar Racing)[124] i Marco Melandri (w połączonym zespole Aprili i Gresiniego)[125].
Sezon rozpoczęło GP Kataru, które pomimo ósmej pozycji startowej wygrał Valentino Rossi, który pokonał startującego z pole position Andreę Dovizioso na Ducati o 0,174 sekundy[206]. Obaj zawodnicy z Ducati Teamu zajęli miejsce na podium, gdyż trzecie miejsce zajął Andrea Iannone. Ostatni taki przypadek miał miejsce podczas GP Aragonii 2010, kiedy to pierwsze i trzecie miejsce zajęli Casey Stoner i Nicky Hayden[207].
Podczas GP Ameryk i GP Argentyny pole position zdobył Marc Márquez. Hiszpan wygrał w Austin[208], jednakże wyścigu w Argentynie Márquez nie ukończył, przewracając się dwa okrążenia przed metą, po walce o zwycięstwo z Valentino Rossim. Włoch wygrał wyścig umacniając się na pozycji lidera[209].
Jorge Lorenzo wygrał 4 następne wyścigi (GP Hiszpanii, GP Francji, GP Włoch i GP Katalonii)[210], dzięki czemu Hiszpan zdołał zniwelować stratę do prowadzącego w klasyfikacji generalnej Rossiego do jednego punktu[211]. Rossi w tych czterech wyścigach dwukrotnie zajął drugą i dwukrotnie trzecią pozycję[212].
Holenderskie TT wygrał Valentino Rossi, który pokonał Marca Márqueza po wyrównanej walce, podczas której Rossi obronił pierwszą pozycje po kontrowersyjnym ścięciu ostatniej szykany. Lorenzo wyścig ukończył na trzecim miejscu[213].
GP Niemiec[214] i GP Indianapolis[215] zakończyły się zwycięstwami Marca Márqueza, który poprzez wywrotki w poprzednich wyścigach bardzo skomplikował sobie drogę do obrony mistrzostwa.
GP Czech wygrał Jorge Lorenzo, który dzięki temu zwycięstwu miał taką samą ilość punktów co Valentino Rossi, jednakże dzięki większej ilości zwycięstw, Hiszpan objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej mistrzostw. Drugie miejsce w wyścigu zajął Marc Márquez, a trzecie Rossi[216].
Podczas GP Wielkiej Brytanii pole position zdobył Marc Márquez, który wywrócił się podczas deszczowego wyścigu, przez co po raz czwarty w sezonie nie ukończył wyścigu. Grand Prix wygrał Valentino Rossi, który odzyskał prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Całe podium zajęli Włosi, gdyż drugie miejsce zajął Danilo Petrucci, a trzecie Andrea Dovizioso. Dotychczasowy lider, Jorge Lorenzo ukończył wyścig na czwartej pozycji[217].
GP San Marino z pierwszego pola rozpoczął Jorge Lorenzo, który nie potwierdził dobrej dyspozycji w deszczowym wyścigu, którego nie ukończył. Rywalizację wygrał Marc Márquez, a podium niespodziewanie uzupełnili Bradley Smith i Scott Redding. Valentino Rossi po raz pierwszy w sezonie ukończył wyścig poza podium. Włoch zajął piąte miejsce i powiększył przewagę nad Lorenzo do 23 punktów[218].
GP Aragonii wygrał Jorge Lorenzo, który wyprzedził wracającego do dobrej dyspozycji Daniego Pedrosę, który zdołał obronić się przed Valentino Rossim[219].
Azjatycką cześć sezonu zdominowali zawodnicy Repsol Hondy. GP Japonii[220] i GP Malezji[221] wygrał Dani Pedrosa, a GP Australii na pierwszym miejscu ukończył Marc Márquez, który na ostatnim okrążeniu wyścigu wyprzedził Jorge Lorenzo[222].
Podczas GP Malezji doszło do wyrównanej walki o trzecie miejsce między Valentino Rossim a Markiem Márquezem, w wyniku której po raz szósty w sezonie wywrócił się Márquez. Za winnego incydentu uznano Rossiego, który dostał 3 punkty karne oraz karę startu z ostatniego pola startowego podczas GP Walencji[11][12].
Przed ostatnim wyścigiem Rossi miał 7 punktów przewagi nad Lorenzo. W przypadku zwycięstwa Lorenzo, Rossi aby zostać mistrzem świata musiałby zająć drugą pozycję. Jeśli Hiszpan byłby drugi, to Rossi, aby wygrać sezon potrzebowałby trzeciej lokaty. Jeśli Lorenzo finiszowałby trzeci, Rossiemu wystarczyłoby szóste miejsce[223]. Wyścig z pole position rozpoczął Lorenzo, który szybko odskoczył od rywali, jednak w drugiej części wyścigu został dogoniony przez Márqueza i Pedrosę, jednakże pomimo tego Hiszpan utrzymał prowadzenie i wygrał wyścig. Rossi ukończył rywalizację na czwartym miejscu, co oznacza, że tytuł mistrzowski po raz czwarty w klasie MotoGP zdobył Jorge Lorenzo, który wyprzedził Włocha o 5 punktów[8][9][10].
Rossi po wyścigu oskarżył Márqueza o pomaganie Lorenzo przez kilka ostatnich wyścigów, dzięki czemu Hiszpan został mistrzem świata[13][14][15][16]. Włoch nie pojawił się na gali przyznania nagród, podczas której Lorenzo podniósł Tower Trophy uzupełnione płytką upamiętniającą zwycięstwo Hiszpana w sezonie 2015[32].
-Wyścig toczony w deszczowych warunkach-Rekord toru biorąc pod uwagę wszystkie sesje-Rekord toru podczas wyścigu
Źródło: Oficjalna strona MotoGP[386]
Mistrzem świata został po raz piąty w karierze i trzeci w klasie MotoGP Hiszpan Jorge Lorenzo[387].
7 zwycięstw w sezonie zaliczył Jorge Lorenzo, 5 razy wygrał Marc Márquez, 4 razy Valentino Rossi, a 2 triumfy zanotował Dani Pedrosa. Rossi zbliżył się w ilości zwycięstw w MMŚ do Giacomo Agostiniego na odległość 10 triumfów (122 Agostiniego i 112 Rossiego po sezonie 2015).
W tej klasyfikacji pod uwagę brane są punkty najlepszego zawodnika jeżdżącego na danym motocyklu w wyścigu.
37. raz w historii tytuł zdobyła Yamaha[406][407]. Zawodnicy jeżdżący na tym motocyklu wygrali 11 wyścigów w sezonie. W każdym wyścigu przynajmniej jeden zawodnik na podium startował na Yamasze.
Wicemistrzostwo zdobyła Honda, której zawodnicy zanotowali 7 zwycięstw.
Najlepszym zespołem po raz szósty okazał się team Movistar Yamaha MotoGP, w którym startował mistrz i wicemistrz sezonu 2015[407][408].
BMW M Award jest to nagroda dla zawodnika z największą liczbą punktów za pozycje zdobyte w kwalifikacjach (punkty te są przyznawane w taki sam sposób jak w wyścigach)[409].
8 razy pole position zdobył Marc Márquez. Pięciokrotnie z pierwszego pola startował Jorge Lorenzo. Po jednym pole position zanotowali Andrea Iannone, Valentino Rossi, Dani Pedrosa, Andrea Dovizioso i Aleix Espargaró.
Trzeci raz z rzędu nagrodę zdobył Marc Márquez, który wygrał samochód BMW M[410].
Najlepszym zawodnikiem klasy Open okazał się Héctor Barberá, który w klasyfikacji generalnej mistrzostw zajął 15. miejsce[448].
Najlepszym debiutantem okazał się Maverick Viñales, który punktował w 16 wyścigach (dwóch nie ukończył) i dwukrotnie zajmował szóste miejsce[450].
Prowizoryczna lista startowa została ogłoszona 23 października 2014 roku[160]. Zaktualizowana lista została podana 2 lutego 2015 roku[451].
Hiszpan Esteve Rabat pozostał w serii Moto2 pomimo zdobycia mistrzostwa tej serii w sezonie 2014 (ostatni taki przypadek miał miejsce w 2009 roku, kiedy to mistrz sezonu 2008 – Marco Simoncelli pozostał w klasie 250)[452]. Do królewskiej klasy awansował natomiast brązowy medalista sezonu poprzedniego Maverick Viñales[453]. Z serii Moto3 do Moto2 przeszli mistrz Moto3 sezonu 2014 Álex Márquez (do Estrella Galicia 0,0 Marc VDS)[454] oraz zdobywca 3. miejsca sezonu 2014 w najniższej klasie Álex Rins (do zespołu Paginas Amarillas HP 40)[455]. Johann Zarco przeszedł z zespołu AirAsia Caterham do Ajo Motorsport[456].
Sezon rozpoczęło GP Kataru, które po raz pierwszy w tej serii wygrał Jonas Folger. Kolejne miejsca na podium zajęli Xavier Siméon i Thomas Lüthi. Obrońca tytułu Esteve Rabat nie ukończył wyścigu, podobnie jak startujący z pole position Sam Lowes[505].
Następne GP Ameryk zakończyło się pierwszym w karierze zwycięstwem Sama Lowesa, który wyprzedził Johanna Zarco i Álexa Rinsa, dla którego było to pierwsze podium w klasie Moto2. Rins dodatkowo objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej, gdyż Jonas Folger nie zdobył w ten weekend punktów[506].
GP Argentyny wygrał Johann Zarco, dla którego było to drugie zwycięstwo w karierze i pierwsze w klasie Moto2. Francuz objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej wyprzedzając drugiego w wyścigu Álexa Rinsa[507].
GP Hiszpanii zakończyło się drugim zwycięstwem Jonasa Folgera w sezonie[508]. GP Francji wygrał Thomas Lüthi[509], a w GP Włoch zwyciężył Esteve Rabat, który dwa poprzednie wyścigi kończył na podium[510]. Lider klasyfikacji generalnej, Johann Zarco GP Hiszpanii i GP Włoch zakończył na drugim miejscu, a GP Francji ukończył jako trzeci[511].
GP Katalonii[512] i Holenderskie TT[513] to kolejne zwycięstwa Zarco, który umocnił się na prowadzeniu w klasyfikacji generalnej wyprzedzając kolejno Álexa Rinsa i Esteve Rabata. Oba wyścigi Francuz wygrał startując z pole position, które zdobył również w GP Niemiec, jednakże wyścig ukończył na drugim miejscu, finiszując za plecami Xaviera Siméona o 0,083 sekundy. Dla Belga było to pierwsze zwycięstwo w karierze[514].
Kolejne GP Indianapolis zakończyło się zwycięstwem Álexa Rinsa, który wyprzedził Johanna Zarco i Franco Morbidellego. Cała trójka zmieściła się w 1 sekundzie[515].
Następne trzy wyścigi (GP Czech, GP Brytanii i GP San Marino) zakończyły się kolejnymi zwycięstwami Johanna Zarco, który bardzo zbliżył się do tytułu mistrzowskiego[516]. W tych trzech wyścigach Esteve Rabat dwukrotnie zajął drugie i raz trzecie miejsce. Natomiast Álex Rins był trzeci w Czechach i drugi w Wielkiej Brytanii, jednakże podczas GP San Marino został zdyskwalifikowany za wykonywanie niebezpiecznych manewrów przy przepuszczaniu dublujących go zawodników[517].
GP Aragonii wygrał Esteve Rabat, który wyprzedził drugiego Rinsa o 0,096 sekundy. Johann Zarco zajął 6. miejsce, czym zakończył swoją passę dwunastu miejsc na podium z rzędu[518].
Johann Zarco został mistrzem świata po pierwszym treningu przed GP Japonii, gdyż wówczas z powodu kontuzji ramienia, z rywalizacji wycofał się Esteve Rabat, który był jedynym, który mógł pozbawić Francuza tytułu[519]. Zarco potwierdził swoją dominację zwyciężając w wyścigu[520].
GP Australii wygrał Álex Rins, który wyprzedził pauzującego Rabata i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej[521]. GP Malezji po raz ósmy w sezonie wygrał Zarco[522].
Finałowe GP Walencji wygrał powracajcy Esteve Rabat, który jednak niezdołał odzyskać drugiego miejsca, gdyż drugie miejsce w wyścigu zajął Álex Rins, który w klasyfikacji generalnej wyprzedził swojego rodaka o 3 punkty. Mistrz świata serii Moto2, Johann Zarco ostatni wyścig ukończył na 7. pozycji[523].
Mistrzem świata został po raz pierwszy w karierze Francuz Johann Zarco[650].
8 zwycięstw zaliczył Johann Zarco, 3 razy wygrał Esteve Rabat, po 2 razy zwyciężyli Álex Rins i Jonas Folger. Jedno zwycięstwo zanotowali Sam Lowes i Thomas Lüthi.
Tytuł wśród konstruktorów trzeci raz z rzędu zdobył Kalex[672]. 13 z 14 pierwszych motocyklistów w klasyfikacji generalnej startowało na tym motocyklu. Zawodnicy Kalexa wygrali 17 z 18 wyścigów sezonu. Jedno zwycięstwo zaliczył Speed Up, który zdobył wicemistrzostwo.
Pozycje zawodników Moto2 w kwalifikacjach. Zawodnicy uporządkowani są według najlepszych miejsc startowych.
7 razy pole position zdobył Johann Zarco. Trzykrotnie z pierwszego pola startowali Esteve Rabat, Álex Rins i Sam Lowes. Jedno pole position zaliczyli Xavier Siméon i Thomas Lüthi.
Klasyfikacja zawodników debiutujących w klasie Moto2 (zawodnicy z dzikimi kartami nie są brani pod uwagę)[691].
Álex Rins został wicemistrzem klasy Moto2 rok po zdobyciu trzeciego miejsca w klasie Moto3[692]. Tylko dwóch debiutantów w klasie Moto2 punktowało. Sezon bez punktów zakończyli Jesko Raffin[693], Florian Alt[694] i Zaqhwan Zaidi[695].
Prowizoryczna lista startowa została ogłoszona 23 października 2014 roku[696], natomiast zaktualizowaną listę podano 2 lutego 2015 roku[697].
Serię Moto3 opuścili czołowi zawodnicy poprzedniego sezonu: mistrz Álex Márquez[454], wicemistrz Jack Miller[121] i brązowy medalista Álex Rins[455]. Márquez i Rins przeniśli się do Moto2, a Miller do MotoGP. W zespole Estrella Galicia 0,0 Márqueza i Rinsa zastąpili mistrz Hiszpanii Moto3 Fabio Quartararo i Jorge Navarro, który przeniósł się z zespołu Marc VDS Racing Team, w którym startował w drugiej części zeszłego sezonu[696]. W sezonie 2015 wystartował również nowo powstały zespół Leopard Racing, w którym jeździli Efrén Vázquez, Danny Kent i Hiroki Ono[698]. W zespole Red Bull KTM Ajo, który od tego sezonu wystawiał 3 motocykle, startowali Brad Binder (przejście z Ambrogio Racing), Miguel Oliveira (przejście z Mahindra Racing) oraz Karel Hanika[696].
W inauguracyjnym wyścigu o GP Kataru triumfował Alexis Masbou, który pokonał drugiego Eneę Bastianiniego o zaledwie 0,027 sekundy, a trzeciego Danny’ego Kenta o 0,142 sekundy. Pierwsza dziewiątka zmieściła się w jednej sekundzie (Fabio Quartararo zajął siódme miejsce, wyprzedzając Niccola Antonellego o 0,001 sekundy)[752].
Kolejne trzy wyścigi (GP Ameryk[753], GP Argentyny[754] i GP Hiszpanii[755]) wygrał Danny Kent, który objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Drugie miejsce w Austin zajął Fabio Quartararo, dla którego był to drugi występ w MMŚ. Francuz został szóstym najmłodszym zawodnikiem na podium w historii MMŚ (dokonał tego w wieku 15 lat i 357 dni)[756].
GP Francji wygrał Włoch Romano Fenati, który wyprzedził swoich rodaków Eneę Bastianiniego i Francesco Bagnaię. Danny Kent zajął czwarte miejsce, mimo startu z końca stawki[757].
W GP Włoch pierwsze zwycięstwo w karierze odniósł Miguel Oliveira, który obronił prowadzenie wyprzedzając Danny’ego Kenta i Romano Fenatiego. Różnica między pierwszym a szóstym zawodnikiem wyniosła 0,381 sekundy. Było to pierwsze zwycięstwo zawodnika z Portugalii w historii MMŚ[758].
GP Katalonii to kolejne zwycięstwo Kenta, który pokonał Eneę Bastianiniego o 0,035 sekundy, umacniając się na pozycji lidera mistrzostw[759].
Holenderskie TT zakończyło się drugim w karierze zwycięstwem Oliveiry[760]. Portugalczyk doznał kontuzji dłoni podczas weekendu GP Niemiec, przez co nie mógł wystartować w wyścigu[761]. Rywalizację na Sachsenringu wygrał Danny Kent[762].
Deszczowe GP Indianapolis dzięki dobremu doborowi opon wygrał Livio Loi, dla którego było to pierwsze zwycięstwo w karierze. Podium uzupełnili John McPhee i Philipp Öttl, dla których był to pierwszy finisz w pierwszej trójce w historii startów[763]. Pierwszy triumf w karierze zaliczył również Niccolò Antonelli, który zwyciężył w GP Czech startując z pole position[764].
W deszczowym GP Wielkiej Brytanii szóste zwycięstwo w sezonie zaliczył Danny Kent, który wyprzedził drugiego Jakuba Kornfeila, dla którego było to pierwsze podium w karierze[765].
GP San Marino zakończyło się pierwszym zwycięstwem startującego z pole position Eney Bastianiniego w karierze, który wyprzedził drugiego Miguela Oliveirę o 0,037 sekundy. Danny Kent zajął szóste miejsce[766].
Oliveira wygrał GP Aragonii[767], a w GP Japonii zajął drugą lokatę (wyścig drugi raz w sezonie wygrał Niccolò Antonelli)[768]. Portugalczyk sezon zakończył trzema zwycięstwami z rzędu (GP Australii[769], GP Malezji[770] i GP Walencji[771]), dzięki czemu ukończył sezon na drugim miejscu, niwelując stratę do lidera ze 110 punktów (przed GP San Marino[772]) do sześciu oczek. Mistrzem świata został Danny Kent, który obronił prowadzenie w klasyfikacji generalnej, mimo słabszej końcówki sezonu[773].
Mistrzem świata został po raz pierwszy w karierze Brytyjczyk Danny Kent[900].
6 zwycięstw odnieśli Danny Kent i Miguel Oliveira (dla Portugalczyka były to pierwsze zwycięstwa w karierze[901]). Dwa razy wygrał Niccolò Antonelli. Jeden triumf zaliczyli Alexis Masbou, Romano Fenati, Livio Loi i Enea Bastianini.
Tytuł wśród konstruktorów po raz 15. w klasie 125 cm3/Moto3 zdobyła Honda[917][918]. Zawodnicy startujący na tym motocyklu odnieśli 11 zwycięstw w sezonie. 7 razy wygrywał motocyklista na KTM'ie, który zdobył wicemistrzostwo.
Pozycje zawodników Moto3 w kwalifikacjach. Zawodnicy uporządkowani są według najlepszych miejsc startowych.
4 razy pole position zdobyli Danny Kent i Enea Bastianini. Dwukrotnie z pierwszego pola startowali Niccolò Antonelli, Fabio Quartararo i John McPhee. Jedno zwycięstwo w kwalifikacjach zanotowali Alexis Masbou, Miguel Oliveira, Jorge Navarro i Romano Fenati.
Klasyfikacja zawodników debiutujących w klasie Moto3 (zawodnicy z dzikimi kartami nie są brani pod uwagę)[937].
Najlepszym debiutantem okazał się Jorge Navarro, który był siódmy w klasyfikacji generalnej[938]. 9 z 11 debiutantów przynajmniej raz znalazło się w pierwszej piętnastce. Sezon bez punktu ukończyli Darryn Binder[939] i Gabriel Rodrigo[940].
Prawa telewizyjne do wyścigów sezonu 2015 uzyskało 87 stacji telewizyjnych, które transmitowały rundy MMŚ w 207 państwach i terytoriach zależnych[950].
GP Walencji zostało najczęściej oglądanym w telewizji wyścigiem MotoGP w historii (m.in. 9,7 mln widzów we Włoszech i 6,1 mln w Hiszpanii)[951].
Źródło: Oficjalna strona MotoGP[952]
24 czerwca 2015 roku została wydana gra komputerowa MotoGP 15. Jest ona dostępna na Microsoft Windows, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox One i Xbox 360. W grze dostępne są wszystkie zespoły, tory i wszyscy zawodnicy, którzy brali udział w sezonie 2015. Producentem gry jest podobnie jak w ostatnich 2 latach firma Milestone[953][954][955][956][957].