43 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

43 Dywizja Strzelecka
43-я стрелковая дивизия
	Historia
Państwo	ZSRR; Rosja
Sformowanie	1924
Rozformowanie	2009
Nazwa wyróżniająca	Tartuska
	Dowódcy
Pierwszy	Roman Łągwa
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	Armia Czerwona
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	50 Korpus Strzelecki
	Odznaczenia

43 Tartuska Dywizja Strzelecka (ros. 43-я стрелковая Тартуская дважды Краснознамённая дивизия, 43 DS) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej i Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Formowanie i walki

Dywizja została sformowana w latach 1924-1925, w Wielkich Łukach, w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, jako 43 Dywizja Terytorialna. W jej skład weszły 129 Pułk Strzelecki, 130 Boguński Pułk Strzelecki i 131 Taraszczański Pułk Strzelecki. Następnie w latach trzydziestych dywizja została przeniesiona do Białoruskiego OW. W 1937 została przeniesiona do Leningradu.

Od 30 listopada 1939 brała udział w wojnie zimowej w składzie 7 Armii. Poniosła straty i 24 grudnia 1939 została przeniesiona do rezerwy. 21 marca 1940 „za pomyślne działania bojowe w czasie wojny fińskiej” została odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru.

W czerwcu 1941 pod dowództwem gen. mjra Władimira Kirpicznikowa pozostawała w składzie 50 Korpusu Strzeleckiego 23 Armii Frontu Północnego, brała udział w walkach aż do zakończenia II wojny światowej.

Struktura organizacyjna

W jej skład wchodziły:

66 Pułk Strzelecki
147 Pułk Strzelecki
708 Pułk Strzelecki
181 Pułk Strzelecki (do 28 lipca 1941, został przeniesiony do 19 Dywizji Strzeleckiej)
62 Pułk Artylerii
200 Pułk Artylerii Haubic (do 5 października 1941)
73 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (do 7 października 1941 i od 7 czerwca 1943)
337 Bateria Artylerii Przeciwlotniczej (299 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej, 43 Bateria Artylerii Przeciwlotniczej, do 05 lutego 1943)
379 Dywizjon Moździerzy (od 20 października 1941 do 15 października 1942)
299 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
25 kompania zwiadu
37 batalion saperów
3 samodzielny batalion łączności (297 i 810 samodzielne kompanie łączności)
101 batalion medyczno-sanitarny
92 samodzielna kompania obrony przeciwchemicznej
32 kompania transportu samochodowego
297 (810) piekarnia polowa
43 (78) dywizjonowy lazaret weterynaryjny
186 (20) stacja poczty polowej
189 polowa kasa Gosbanku

W sierpniu 1941 dywizja została okrążona i rozbita, część dywizji przerwała okrążenie w kierunku na Koivisto i stamtąd została ewakuowana okrętami Floty Bałtyckiej.

7 września 1944 dywizja otrzymała nazwę wyróżniającą „Tartuska”^[1].

Dwukrotnie odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru^{[potrzebny przypis]}.

Dowódcy dywizji^[1]

sierpień 1927 – 1930 Roman Łągwa;
25 listopad 1932 - 5 października 1934 Leontij Czeremisow
23 sierpnia 1939 – 10 września 1941 kombrig, od 5 czerwca 1940 gen. mjr Władimir Kirpicznikow
11 września 1941 – 24 października 1941 płk Andriej Andriejew
25 października 1941 – 15 stycznia 1942 płk Konstantin Antonow
16 stycznia 1942 – 6 maja 1942 płk Andriej Maszoszyn
07 maja 1942 – 26 stycznia 1944 płk, od 28 kwietnia 1943 gen. mjr Jan Sinkiewicz
27 stycznia 1944 – 9 maja 1945 płk, od 03 czerwca 1944 gen. mjr Piotr Borisow