21 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)

21 Korpus Zmechanizowany

21-й механизированный корпус

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	marzec 1941
Dowódcy
Pierwszy	generał major Dmitrij Leluszenko
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja	Idryca
Rodzaj sił zbrojnych	Armia Czerwona
Rodzaj wojsk	wojska zmechanizowane

21 Korpus Zmechanizowany (ros. 21-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.

Historia

Formowanie Korpusu rozpoczęto w marcu 1941 roku w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Sztab Korpusu rozlokowano w Idrycy w obwodzie kalinińskim. Dowództwo formowanej jednostki powierzono Dmitrijowi Leluszence. W fazie początkowej 21 Korpus Zmechanizowany dysponował tylko 98 czołgami, typu BT-7 i T-26^[1]. W chwili ataku Niemiec na ZSRR Korpus oprócz wspomnianego wyżej sprzętu posiadał jeszcze 30 czołgów z miotaczami płomieni (chemiczne) i znajdował się w rezerwie Stawki. 24 czerwca został wzmocniony dwoma batalionami czołgów liczącymi 105 czołgów BT-7 i 2 czołgi T-34. W początku lipca 1941 roku Korpus wchodził w skład wojsk 27 Armii Frontu Północno-Zachodniego.

W trakcie walk o Dyneburg i nad Dźwiną Korpus atakowany był przez: 8 Dywizję Pancerną, 3 Dywizję Zmotoryzowaną, 3 Dywizję Pancerną SS Totenkopf oraz 121 i 290 Dywizję Piechoty. Poniósł znaczne straty w sprzęcie bojowym. Stracił też prawie połowę stanu osobowego^[2]. Kwatera Główna postanowiła rozwiązać korpusy zmechanizowane. Oficjalnie dowództwo Korpusu zostało rozformowane 5 września 1941 roku, a dywizje wchodzące w jego skład podporządkowano bezpośrednio dowództwom armii^[3]. Dotychczasowy dowódca Korpusu Dmitrij Leluszenko został wezwany do Moskwy gdzie mianowany został zastępcą szefa Głównego Zarządu Wojsk Pancernych Armii Czerwonej z zadaniem formowania brygad pancernych^[4].

Dowódcy korpusu

• generał major Dmitrij Leluszenko

Struktura organizacyjna

• 42 Dywizja Pancerna, dowódca płk Nikołaj Wojejkow
• 46 Dywizja Pancerna, dowódcy: płk I. Wasiliew, płk Wasilij Kopcow
• 185 Dywizja Zmotoryzowana, dowódca gen mjr Piotr Rudczuk^[5] oraz 11 pułk motocyklowy, 127 samodzielny batalion łączności, 59 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny i 121 korpuśna eskadra lotnicza.

Zobacz też

• Korpusy zmechanizowane Armii Czerwonej

Przypisy

1. Leluszenko 1983 ↓, s. 15.
2. Leluszenko 1983 ↓, s. 30.
3. Leluszenko 1983 ↓, s. 39.
4. Leluszenko 1983 ↓, s. 41,42.
5. Leluszenko 1983 ↓, s. 15,16.

Bibliografia

• Mark Siemiowicz Sołonin: Czerwiec 1941. Ostateczna diagnoza. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7818-616-8.
• Mark Sołonin: 22 czerwca 1941 czyli Jak zaczęła się Wielka Wojna ojczyźniana. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7510-130-0.
• Dmitrij Leluszenko: Pancernym szlakiem. Wspomnienia dowódcy armii. Warszawa: 1983. ISBN 83-11-06958-1.