W listopadzie 1924 został sformowany szwadron pionierów przy 2 Dywizji Kawalerii[1]. 21 listopada 1924 minister spraw wojskowych przydzielił rotmistrza Tadeusza Kurnatowskiego na stanowisko dowódcy szwadronu oraz poruczników: Mariana Bełcikowskiego, Feliksa Siedleckiego i Karola Kiedrzyńskiego na stanowiska młodszych oficerów szwadronu[2]. Szwadron wchodził w skład 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. 6 listopada 1924 generał dywizji Stefan Majewski, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem O.I.Szt.Gen. 11750 Org. ustalił następujące odznaki dla organizującego się szwadronu pionierów przy 2 DK:
Od sierpnia 1926 formacją ewidencyjną szwadronu był 1 pułk szwoleżerów w Warszawie. W związku z powyższym do tego oddziału zostali przeniesieni rotmistrzowie Kurnatowski i Siedlecki, z pozostawieniem na zajmowanych stanowiskach w szwadronie[8].
1 października 1926 szwadron został oddany pod inspekcję gen. bryg. Juliuszowi Rómmlowi[4].
4 sierpnia 1927 minister spraw wojskowych ustalił barwy szkarłatno-czarne dla proporczyka szwadronów pionierów[9].
24 lutego 1928 minister spraw wojskowych ustalił otok szkarłatny na czapkach oficerów i szeregowych szwadronów pionierów[10].
W 1930 pododdział został przemianowany na 2 szwadron pionierów[5].
Bezpośredni nadzór nad szkoleniem i wychowaniem żołnierzy w szwadronie, jak również nadzór nad właściwym wykorzystaniem i konserwacją sprzętu saperskiego sprawował jeden z trzech dowódców grup saperów. Był on również kierownikiem corocznych koncentracji jednostek saperskich[12].
Rozkazem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych L.1147 z 10 lipca 1939 nakazano sformować zmotoryzowany pluton pionierów Mazowieckiej BK przy szwadronie pionierów brygady[14]. Do ogłoszenia mobilizacji pluton znajdował się w trakcie szkolenia i wyposażania w Modlinie[14], a na tabelę mob. 5 pułku ułanów zostałby wpisany prawdopodobnie wiosną 1940[15].
Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” dowódca 1 dywizjonu artylerii konnej w Warszawie był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji szwadronu pionierów nr 2[16][17][b]. Jednostka była mobilizowana w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[19][20]. 23 sierpnia 1939 została zarządzona mobilizacja jednostek „żółtych” na terenie Okręgu Korpusu Nr I. Początek mobilizacji został wyznaczony na godz. 6.00 następnego dnia[21]. Mobilizacja szwadronu odbyła się w terminie (A+44) i zgodnie z elaboratem mob. Szwadron przyjął organizację wojenną L.3023/mob.org. oraz został ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.4023/mob.AR i wyposażony zgodnie z należnościami materiałowymi L.5023/mob.mat.[22] 27 sierpnia szwadron osiągnął pogotowie marszowe. Pluton motorowy pod dowództwem por. kaw. Jana Hieronima Morawskiego do szwadronu nie dołączył, lecz wziął udział w obronie Warszawy[23]. Piątego dnia mobilizacji powszechnej miała być zakończona mobilizacja uzupełnienia marszowego szwadronu pionierów nr 2[19]. Uzupełnienie marszowe było jednostką podległą dowódcy Okręgu Korpusu Nr I pod każdym względem[24]. Zmobilizowany szwadron pionierów nr 2 i jego uzupełnienie marszowe przynależały pod względem ewidencji do Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Garwolin”[25].
↑por. kaw. Jan Hieronim Morawski ur. 15 stycznia 1904 w Warszawie. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagach X C i VI B Dossel (od 17 września 1942)[34].
↑por. kaw. Witold Edward Tarasiewicz ur. 13 października 1905 w Sieradzu. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagach X A i VI B Dossel[34].
↑ppor. kaw. rez. Franciszek Stefan Neuman ur. 15 sierpnia 1913 był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (VI rocznik 1931–1932). Praktykę odbył w 2 szwadronie pionierów[36]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 111. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[37].
Edward Bałtusis: Kwestionariusz. [w:] B.I.12c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-01-21. [dostęp 2022-05-11].
Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Tomasz Kośmider: Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921-1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-082-0.
Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Rudolf Sieradzki, Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921-1939. Organizacja i odznaki artylerii. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-85621-44-X.
Juliusz S. Tym: Struktura organizacyjna wielkich jednostek kawalerii w latach 1919–1939. W: Struktura organizacyjna kawalerii cz. 1. (Wielkie Jednostki). Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-893-8.
Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
