19 Pułk Piechoty (PSZ)

19 Pułk Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1941
Rozformowanie	1942
Dowódcy
Pierwszy	płk dypl. Leon Koc
Ostatni	ppłk dr Tadeusz Felsztyn
Organizacja
Dyslokacja	Tockoje
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	7 Dywizji Piechoty[1]

19 Pułk Piechoty (19 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk był formowany od 29 września 1941 roku w Ośrodku Zapasowym Armii w Tockoje. Zalążki pułku organizowano według etatów sowieckich. Oddział wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty. Na dowódcę pułku wyznaczony został płk dypl. Leon Koc.

5 stycznia 1942 roku jednostka została wyłączona ze składu 7 DP, która została rozwiązana. W dniach 11-21 lutego 1942 roku pułk został przewieziony transportem kolejowym z Tockoje do Guzar i podporządkowany komendantowi Ośrodka Organizacyjnego Armii. 19 pp nie otrzymał broni i wyposażenia etatowego. Umundurowany w brytyjskie sorty mundurowe. Pod koniec marca 1942 roku został przeformowany w 11 Dywizję Piechoty. 26 marca 1942 roku 19 pułk piechoty został ewakuowany do Iranu, a następnie transportem morskim do Palestyny^[2]. 31 maja 1942 pułk został rozwiązany, a większość jego żołnierzy wraz z 21 pp i oddziałem rozpoznawczym OOA posłużyła do sformowania batalionów 3 Brygady Strzelców Karpackich^[3].

Struktura organizacyjna

Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.

Dowództwo i sztab

• pluton sztabowy
• kompania łączności
• 3 bataliony piechoty
  • 3 kompanie piechoty po 3 plp
  • pluton moździerzy 82mm
  • kompania ckm
• bateria armat 76 mm
• bateria armat 45 mm
• pluton moździerzy 120 mm
• kompania km plot
• kompania saperów
• kompania sanitarna
• kompania przewozowa
• pluton przeciwgazowy
• warsztaty techniczne

Żołnierze pułku

• Dowódca pułku
  • płk dypl. piech. Leon Wacław Koc (29 IX 1941 - 12 I 1942)^[4]
  • ppłk uzbr. dr Tadeusz Felsztyn (12 I - 31 V 1942)^[4]
• Szef sztabu pułku – kpt. piech. Marian Dominik Kozicki^[4][a]
• Dowódca I batalionu – mjr st. sp. piech. Józef Ksieniewicz^[4][b]
• Dowódca II batalionu – kpt. rez. piech. Arwin Grinfeld^[3][c]
• Dowódca III batalionu – kpt. piech. Ignacy Stachowiak^[4][d]

Uwagi

1. Marian Dominik Kozicki urodził się 7 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku w korpusie oficerów piechoty. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w KOP. W kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą 1 kompanii ckm 49. 19 września został ranny. W Tymczasowym wykazie poległych w czasie kampanii jesiennej 1939 r. w Polsce, wydanym we wrześniu 1941 w Londynie, figuruje jako poległy 19 września 1939 roku pod Brzuchowicami. W „Piechota Polska 1939-1945” Zeszyt nr 4 Londyn 1971 str. 40 kpt. Marian Dominik Kozicki - dowódca 1 kompanii ckm 49 pp figuruje jako ranny 19 IX 1939 r pod Hołoskiem i następnie internowanie/niewola w Rosji.
2. Józef Ksieniewicz urodził się 4 czerwca 1894 roku. Wywodził się z armii rosyjskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1933 roku został przesunięty w 69 pp w Gnieźnie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza. W lipcu 1935 roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, a następnie przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Jeniec Obozu NKWD w Griazowcu
3. Arwin Grinfeld urodził się 13 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. 24 maja 1932 roku został odznaczony Medalem Niepodległości. W 1934 roku był oficerem rezerwy 29 pp^[5]
4. Ignacy Stachowiak urodził się 29 stycznia 1892 roku w Nekli, zmarł 26 grudnia 1947 roku w Anglii. Zobacz więcej w: [1]

Przypisy

1. Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
2. Wawer 2001 ↓, s. 230-241.
3. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 14/59.
4. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 13/62-63.
5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 12, 468.

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
• Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 i 14. Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
• Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.