Buenos Airesko klase ertain-baxuko familia batean jaio zen. Martin Yrigoyen, saratarrak eta Marcelina Alem argentinarrak izan zituzten zortzi seme-alabetatik hirugarrena izan zen[1]. Euskal jatorriko haur askok bezala, fraide betharramdarrek (aita baionesek) Buenos Airesen zuten San Jose kolegioan ikasi zuen. Ondoren abokatu ikasketak egin zituen. Leandro Alem osabaren eskutik, Alderdi Autonomistan sartu zen. 1878an probintziako diputatu aukeratu zuten Alderdi Errepublikanoarekin[2].
1881ean historia irakasle hasi zen lanean; 24 urtez jardun zuen lanbide horretan, eta irabazten zuen soldata Haur txiroen Etxe eta Eritegia-ri ematen zion. Horrezaz gainera, 1880ko hamarkadan abelazkuntzan hasi zen. Dirurik ez zuenez, lursailak errentan hartu edo kredituan erosten zituen. Estancia horietan abelgorriak gizendu eta Gastón Sansinenari, Argentinako lehenbiziko hotz ganberaren jabeari, saltzen zizkion. Era horretan, dirutza handia egin zuen[2].
Garai hartan ezagutu zuen Karl Kraus filosofoaren obrak eragin erabakiorra izan zuen haren pentsaera aurrerazalean[1]. Porrot egin zuen 1890eko Iraultzan parte hartu zuen, eta Leandro Alemek sortutako Herritarren Batasun Erradikalean (Unión Cívica Radical) sartu zen[2]. 1893ko iraultza erradikalaren buruetako bat izan zen. Altxamenduak huts egin ondoren, Montevideora deportatu zuten, baina luze gabe Argentinara itzuli zen. Leandro Alemen heriotzaren ostean (1896), Herritar Batasun Erradikalaren buru bilakatu zen.
Orduan Argentinan indarrean zegoen hauteskunde sistemak agintarien azpijokoak eta gehiegikeriak ahalbidetzen zituen. Hori zela eta, erradikalen iritziz, abstentzioa eta borroka armatua ziren agintera iristeko bide bakarrak. Azkenik, 1912an, Roque Sáenz Peña presidenteak gizonezkoen bozkatze unibertsal, derrigorrezkoa eta sekretua onartu zuen. Berme horrekin, Herritar Batasun Erradikalak hauteskundeetan berriro parte hartzea erabaki zuen[3]
Yrigoyen alde handiz nagusitu zen 1916ko hauteskundeetan, eta Argentinako presidente bilakatu zen. 1922koakMarcelo de Alvear alderdikideak irabazi zituen. Eta 1928koetan, 77 urte zituela, bigarren aldiz presidente hautatu zuten. Baina, bi urte geroago, José Félix Uriburuk zuzendutako estatu kolpeak kargutik kendu zuen[2].
.jpg)
