Η ταινία ήταν μια επιτυχία στο box office και επαινέθηκε από τους κριτικούς. Στα 57α βραβεία Όσκαρ οι «Κραυγές στη σιωπή» κέρδισαν τρία βραβεία: Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Χάινγκ Σ. Νγκορ, ο οποίος δεν είχε προηγούμενη εμπειρία υποκριτικής, καθώς και την Καλύτερη Φωτογραφία και το Καλύτερο Μοντάζ, ενώ υπήρξε υποψήφια για τέσσερα ακόμη βραβεία (Α΄ Ανδρικού ρόλου, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου σεναρίου και Καλύτερης ταινίας). Στα 38α Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, η ταινία κέρδισε οκτώ BAFTA, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Ηθοποιού σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο για τον Νγκορ.
Το 1999 το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ψήφισε τις "κραυγές στη σιωπή" ως την 100η καλύτερη βρετανική ταινία του 20ου αιώνα. Το 2016 το βρετανικό κινηματογραφικό περιοδικό Empire την κατέταξε στην 86η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες βρετανικές ταινίες.[10]
Πλοκή
Στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, την Πνομ Πενχ, τον Μάιο του 1973, ο εθνικός στρατός της Καμπότζης διεξάγει έναν εμφύλιο πόλεμο με την κομμουνιστική ομάδα των Ερυθρών Χμερ, αποτέλεσμα του πολέμου του Βιετνάμ που ξεπέρασε τα σύνορα της Καμπότζης κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρίτσαρντ Νίξον. Ο Ντιθ Πραν, δημοσιογράφος και διερμηνέας της Καμπότζης των New York Times, περιμένει την άφιξη του ρεπόρτερ Σίντνεϊ Σάνμπεργκ στο αεροδρόμιο της πόλης, αλλά φεύγει ξαφνικά. Ο Σάνμπεργκ παίρνει ένα ταξί για το ξενοδοχείο του όπου συναντά τον φωτογράφο Αλ Ρόκοφ. Ο Πραν συναντά τον Σάνμπεργκ αργότερα και του λέει ότι συνέβη ένα περιστατικό στην πόλη Νικ Λιονγκ. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ένα αμερικανικό B-52 βομβάρδισε την πόλη. Ο Σάνμπεργκ και ο Πραν πηγαίνουν στο Νικ Λιονγκ όπου διαπιστώνουν ότι η πόλη έχει βομβαρδιστεί. Ο Σάνμπεργκ και ο Πραν συλλαμβάνονται όταν προσπαθούν να φωτογραφίσουν την εκτέλεση δύο πρακτόρων των Ερυθρών Χμερ. Τελικά αφήνονται ελεύθεροι.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1975, οι πρεσβείες της Πνομ Πενχ εκκενώνονται εν αναμονή της άφιξης των Ερυθρών Χμερ. Ο Σάνμπεργκ εξασφαλίζει την διαφυγή του Πραν, της γυναίκας του και των τεσσάρων παιδιών τους. Ωστόσο, ο Πραν επιμένει να μείνει πίσω για να βοηθήσει τον Σάνμπεργκ. Οι Ερυθροί Χμερ μετακινούνται στην πρωτεύουσα, φαινομενικά εν ειρήνη. Κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης στην πόλη, ο Σάνμπεργκ συναντά τον Ρόκοφ, όπου στη συνέχεια εντοπίζονται από ένα απόσπασμα των Ερυθρών Χμερ, οι οποίοι τους συλλαμβάνουν αμέσως. Η ομάδα μεταφέρεται μέσα από την πόλη σε ένα δρομάκι όπου κρατούνται και εκτελούνται κρατούμενοι. Ο Πραν, ο οποίος είναι πολίτης της Καμπότζης, διαπραγματεύεται για να σώσει τη ζωή των φίλων του. Δεν φεύγουν από την Πνομ Πενχ, αλλά αντιθέτως κατευθύνονται στη γαλλική πρεσβεία. Οι Ερυθροί Χμερ διατάζουν να παραδοθούν όλοι οι πολίτες της Καμπότζης που βρίσκονται στην πρεσβεία. Φοβούμενος μια επίθεση από τους Ερυθρούς Χμερ, ο πρέσβης συμμορφώνεται. Γνωρίζοντας ότι ο Πραν θα φυλακιστεί ή θα εκτελεστεί, ο Ρόκοφ και συνάδελφος φωτογράφος Τζον Σουέιν των Sunday Times προσπαθούν να πλαστογραφήσούν ένα βρετανικό διαβατήριο για τον Πραν, αλλά η εξαπάτηση αποτυγχάνει όταν η φωτογραφία του Πραν στο διαβατήριο του ξεθωριάζει εντελώς, καθώς τους λείπει ο κατάλληλος φωτογραφικός σχεδιασμός. Ο Πραν παραδίδεται στους Ερυθρούς Χμερ και αναγκάζεται να ζήσει κάτω από το ολοκληρωτικό τους καθεστώς.
Αρκετούς μήνες μετά την επιστροφή του στη Νέα Υόρκη, ο Σάνμπεργκ βρίσκεται στη μέση μιας προσωπικής εκστρατείας για τον εντοπισμό του Πραν. Γράφει γράμματα σε πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις και βρίσκεται σε στενή επαφή με την οικογένεια του Πραν στο Σαν Φρανσίσκο. Στην Καμπότζη, ο Πραν έχει γίνει καταναγκαστικός εργάτης υπό την πολιτική «Έτος Μηδέν» των Ερυθρών Χμερ, μια επιστροφή στους αγροτικούς τρόπους του παρελθόντος. Τελικά, προσπαθεί να δραπετεύσει, αλλά ξανασυλλαμβάνεται. Πριν τον βρουν μέλη των Ερυθρών Χμερ, σκοντάφτει σε ένα από τα διαβόητα χωράφια του καθεστώτος του Πολ Ποτ, όπου δολοφονήθηκαν έως και 2 εκατομμύρια πολίτες της Καμπότζης.
Το 1976, στον Σάνμπεργκ απονέμεται το βραβείο Πούλιτζερ για την κάλυψη της σύγκρουσης της Καμπότζης. Κατά τη διάρκεια της τελετής, λέει στο κοινό ότι η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Καμπότζη δεν ήταν προσεκτική προς τους ίδιους τους Καμποτζιανούς και ότι η μισή αναγνώριση για το βραβείο ανήκει στον Πραν. Ο Σάνμπεργκ εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τον Ρόκοφ, ο οποίος τον κατηγορεί ότι δεν έκανε αρκετά για να εντοπίσει τον Πραν και ότι τον χρησιμοποίησε για να κερδίσει το βραβείο. Αν και ο Σάνμπεργκ αρχικά υπερασπίζεται τις προσπάθειές του, τελικά παραδέχεται ότι ο Πραν έμεινε εξαιτίας αυτού που ήθελε ο Σάνμπεργκ.
Ο Πραν συνεχίζει να περιπλανιέται μόνος του στη ζούγκλα μέχρι που τελικά βρίσκει έναν καταυλισμό προσφύγων του Ερυθρού Σταυρού κοντά στα σύνορα της Ταϊλάνδης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Σάνμπεργκ λαμβάνει νέα ότι ο Πραν είναι ζωντανός και ασφαλής και ταξιδεύει στον καταυλισμό του Ερυθρού Σταυρού και επανενώνεται με τον Πραν. Ζητά από τον Πραν να τον συγχωρήσει. Ο Πραν απαντά, χαμογελώντας, «δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσω, Σίντνεϊ», καθώς οι δυο τους αγκαλιάζονται.
Σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα The Guardian τον Νοέμβριο του 2014, ο Τζοφέ ανέφερε:
«Ο Ντέιβιντ Πάτναμ ζήτησε να με δει, κάτι που εκείνες τις μέρες έμοιαζε κάπως με καλεσμένο στο Χόλυγουντ. Μου έδωσε το σενάριο του Μπρους Ρόμπινσον, το οποίο ήταν τεράστιο, αλλά ήταν τόσο γεμάτο πάθος και ενέργεια που δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Είχα ακούσει για την Καμπότζη και τους Ερυθρούς Χμερ, αλλά δεν ήξερα πολλά μέχρι που το διάβασα. Έγραψα στον Ντέιβιντ λέγοντας ότι όποιος έκανε την ταινία θα έπρεπε να είναι προσεκτικός γιατί δεν ήταν απλώς μια πολεμική ιστορία: αφορούσε τις ανθρώπινες σχέσεις, το πώς γεννιούνται οι φιλίες και τι μας κάνουν. Δεν άκουσα νέα του για έξι μήνες, ώσπου μετά συναντήσαμε ο ένας τον άλλον και είπε ότι είχε πάρει συνέντευξη από τους περισσότερους σκηνοθέτες στον κόσμο – συμπεριλαμβανομένων μερικών πολύ μεγάλων ονομάτων που θα έκαναν τα στούντιο ευτυχισμένα – αλλά κανείς δεν είχε καταλάβει πραγματικά τι ήθελε. "Είσαι ο μόνος άντρας που το έχει", είπε».[11]
Στην ίδια συνέντευξη ο ηθοποιός Τζούλιαν Σαντς είπε:
«Η διαδικασία της οντισιόν του Ρόλαντ ήταν εξαιρετική. Ήμουν 24 ετών και δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι τόσο αυστηρό από τότε. Έψαχνε να φτιάξει έναν θίασο ηθοποιών χωρίς μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία, γιατί ήθελε η φρεσκάδα τους να έχει απήχηση. Μας μάζευε πολλούς στο γραφείο του για να αυτοσχεδιάσει σκηνές. Μετά από περίπου ένα μήνα, είχε δημιούργησε μια ομάδα που βρήκε ενδιαφέρουσα. Ο Τζον Μάλκοβιτς, ο Σαμ Γουότερστον και ο Χάινγκ Σ. Νγκόρ δεν υπέκυψαν σε αυτό, αλλά οι συναντήσεις τους μαζί του ήταν ακόμα αρκετά έντονες. Πολλά αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι ο Χάινγκ δεν είχε παίξει πριν, αλλά ο Τζον το έθεσε διαφορετικά: είπε ότι ο Χάινγκ έπαιζε όλη του τη ζωή – έπρεπε να είσαι πολύ καλός ηθοποιός για να επιβιώσεις από τους Ερυθρούς Χμερ».[11]
Υποδοχή
Κριτικές
Ο ιστότοπος ανασκόπησης κριτικών Rotten Tomatoes, δίνει βαθμολογία (Δεκέμβριος 2021) θετικής έγκρισης 93% βασισμένες σε 40 κριτικές με μέσο όρο 7.80/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: «Έχοντας έντεχνα σύνθεση, δυναμική δράση και τροφοδοτημένο από ένα ισχυρό μείγμα θυμού και ενσυναίσθησης, οι "κραυγές στη σιωπή" είναι ένας καθοριστικός θρίαμβος για την καριέρα του σκηνοθέτη Ρόλαντ Τζοφέ και ένα αριστούργημα του κινηματογράφου».[12]
Ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ έγραψε στους Chicago Sun-Times: «Η ταινία είναι ένα αριστουργηματικό επίτευγμα σε όλα τα τεχνικά επίπεδα—κάνει πολύ καλή δουλειά για να μας πείθει με τις ασιατικές τοποθεσίες της—αλλά οι καλύτερες στιγμές είναι οι ανθρώπινες: οι συζητήσεις, οι ανταλλαγές εμπιστοσύνης, η αναμονή, ο ξαφνικός φόβος, οι γρήγορες εκρήξεις βίας και η απόγνωση».[13] Ο Τζον Σίμον του National Review έγραψε: «Παρά όλα τα ελαττώματα της οι "κραυγές στη σιωπή" είναι μια σημαντική, όντως απαραίτητη, ταινία».[14]
Αντίθετα, η ταινία έχει επικριθεί από κάποιους που έζησαν τα πραγματικά γεγονότα. Ο πραγματικός Αλ Ρόκοφ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τις απεικονίσεις του ίδιου και του Σάνμπεργκ,[15] ενώ ο Ντένις Κάμερον προσπάθησε να αφαιρέσει τη συμβουλευτική του ιδιότητα βλέποντας την ολοκληρωμένη ταινία.[16]
