Απαγορευμένα παιχνίδια (γαλλικά: Jeux interdits) είναι γαλλική πολεμική δραματική ταινία του 1952 σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν και βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φρανσουά Μπουαγιέ.[2]
Η ταινία γυρίστηκε επτά χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ξυπνά συλλογικές αναμνήσεις αυτής της οδυνηρής ιστορικής περιόδου. Αναφέρεται ειδικότερα στην παιδική ηλικία, τον πόλεμο, καθώς και στις πληγές του χρόνου.[3]
Πλοκή
Η Μπριζίτ Φοσσέ, ο Ρενέ Κλεμάν και ο Ζωρζ Πουζουλί το 1953 κατά τη διάρκεια ενός διαφημιστικού ταξιδιού στην Ολλανδία.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται τον Ιούνιο του 1940, μεσούσης της μάχης της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της μαζικής εξόδου του 1940 στη Γαλλία, μια ομάδα πολιτών βομβαρδίζεται από γερμανικά αεροπλάνα και σκοτώνονται σχεδόν όλοι. Η πεντάχρονη Πολέτ (Μπριζίτ Φοσέ) χάνει τους γονείς της και αρχίζει να περιπλανιέται στην εξοχή, κρατώντας αγκαλιά το πτώμα του σκύλου της. Στο δάσος, συναντά τον Μισέλ, (Ζορζ Πουζουλί) ένα αγόρι δέκα ετών, που την παίρνει να ζήσει στο αγρόκτημα των γονιών του. Αρχικά διστακτικός, ο πατέρας του δέχεται να φιλοξενήσει το κοριτσάκι. [4]
Τα δύο παιδιά γίνονται φίλοι. Μαζί, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον θάνατο και την καταστροφή που τους περιβάλλει κτίζοντας κρυφά ένα μικρό νεκροταφείο ανάμεσα στα ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου νερόμυλου, όπου θάβουν το σκύλο της Πολέτ και αρχίζουν να θάβουν άλλα ζώα, τοποθετώντας στους τάφους τους σταυρούς κλεμμένους από το τοπικό νεκροταφείο, ακόμη και τον σταυρό που ανήκε στον τάφο του πρόσφατα χαμένου αδελφού του Μισέλ. Ο πατέρας του Μισέλ υποπτεύεται ότι τον σταυρό πήρε ο γείτονάς του, με τον οποίο δεν είχε καλές σχέσεις και έρχεται σε σύγκρουση μαζί του. Τελικά, ο πατέρας ανακαλύπτει ότι ο Μισέλ έχει κλέψει τον σταυρό.[5]
Εν τω μεταξύ, Γάλλοι χωροφύλακες έρχονται στο αγρόκτημα για να πάρουν την Πολέτ. Ο Μισέλ δεν αντέχει τη σκέψη να φύγει και λέει στον πατέρα του ότι θα του μαρτυρήσει πού βρίσκονται οι κλεμμένοι σταυροί, αλλά σε αντάλλαγμα δεν θα παραδώσει την Πολέτ.[6] Ο πατέρας του δεν τηρεί την υπόσχεσή του: ο Μισέλ καταστρέφει τους σταυρούς και η Πολέτ οδηγείται σε μοναστήρι που έχει τεθεί στη διάθεση του Ερυθρού Σταυρού. Στο τέλος της ταινίας, το κοριτσάκι εμφανίζεται να τρέχει ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων, φωνάζοντας πότε τον Μισέλ και πότε τη μαμά της.[7]
Το 2005, ο κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Ίμπερτ πρόσθεσε την ταινία στη συλλογή του Μεγάλες Ταινίες, θεωρώντας την μία από τις μεγάλες στιγμές του γαλλικού κινηματογράφου.[8]
