Oficerowie 4 Baterii Artylerii Legionowej (II Dywizjon) w 1916. Od lewej Tadeusz Schaetzel, Antoni Durski-Trzaska, Kustler, KowalskiPoselstwo Polskie w Angorze (1926). Drugi od lewej Tadeusz Schaetzel (na zdjęciu także Karol Bader i Zygmunt Vetulani)
Po odzyskaniu niepodległości przydzielony w 1919 do sztabu naczelnego wodza jako szef Wydziału wywiadu na Rosję w Oddziale II Sztabu Generalnego. W 1922 w tajnej misji do Szwajcarii do tureckiego generała Ismeta Paszy (późniejszego prezydenta Turcji po śmierci Kemala Atatürka). W latach 1922–1923 szef Wydziału Ewidencji w Oddziale II Sztabu Generalnego. 2 listopada 1923 został przydzielony do macierzystego 8 Pułku Artylerii Polowej w Płocku z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[3]. 31 marca 1924 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych[5]. Z dniem 1 grudnia 1924 został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Angorze[6][7]. Z dniem 1 października 1926 został mianowany szefem Oddziału II Sztabu Generalnego (od 22 grudnia 1928 – Sztabu Głównego)[8]. Redagował czasopismo „Niepodległość”. 1 stycznia 1929 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Z dniem 1 lutego tegoż roku został przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[10]. Z dniem 31 stycznia 1930 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 1 Pułku Artylerii Najcięższej w Warszawie[11]. Do 1928 był zastępcą komendanta naczelnego Związku Legionistów Polskich[12].
Po przeniesieniu w stan nieczynny rozpoczął służbę zagraniczną. Od 1 lutego 1929 był prowizorycznym radcą ministerialnym w V stopniu służbowym. Od 1 marca tego roku pełnił służbę w Ambasadzie RP w Paryżu na stanowisku prowizorycznego radcy ambasady, tytularnego posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego III klasy. 30 stycznia 1930 awansował na posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego II klasy w IV stopniu służbowym. Od 1 maja do 18 grudnia 1930 był szefem gabinetu kolejnych prezydentów Rady Ministrów: Walerego Sławka i Józefa Piłsudskiego. W 1930 z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem uzyskał mandat posła na Sejm RPIII kadencji, jednak nie objął go. Od 1 stycznia 1931 był naczelnikiem Wydziału Wschodniego MSZ[13]. Później wicedyrektor departamentu politycznego MSZ (1934–1935). W latach 1935–1938 poseł na Sejm IV kadencji z okręgu Brzeżany (wybrany ponownie z listy BBWR, nie przystąpił do OZN) i jednocześnie wicemarszałek Sejmu.
.png){kind=small}
.jpg)
