Roderick George Toombs (ur. 17 kwietnia 1954 w Saskatoon, prowincja Saskatchewan w Kanadzie, zm. 31 lipca2015 w Los Angeles) – kanadyjski wrestler i aktor. Sławę w biznesie wrestlingu zyskał występując jako Roddy Piper w gimmicku energicznego Szkota pochodzącego z Glasgow, ubranego w kilt oraz występującego przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na dudach[1][2]. Przez tabloidThe Daily Telegraph określony jako „największy wrestlingowy antagonista wszechczasów”[3]. Członek galerii sław WWE Hall of Fame (2005)[4]. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników wrestlingu na terytoriach podległych organizacji National Wrestling Alliance (NWA) gdzie w trakcie kariery sięgnął po ok. 30 tytułów mistrzowskich[5]. Będąc aktorem sukces odniósł dzięki głównej roli Johna Nady w filmie science fiction pt. Oni żyją z 1988, a cytat wypowiadany przez niego w tym filmie „I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum” (pol. „Wpadłem tu żuć sobie gumę i skopać nieco tyłków. Ale guma już mi się skończyła”) wszedł do kanonu popkultury jako ikoniczny[6][7][8].
Kariera
Wczesne życie i początki kariery w wrestlingu (1954 – 1983)
Urodził się w Saskatoon, a wychowywał się w Winnipeg – tam też uczęszczał do szkoły średniej Windsor Park Collegiate. Jego ojciec Stanley Baird Toombs był funkcjonariuszem Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej przy przewoźniku kolejowym Canadian National Railway[9], matka zaś – Eileen Anderson miała pochodzenie szkocko-kanadyjskie. Jeszcze w okresie gimnazjum został wydalony ze szkoły za posiadanie noża sprężynowego, który nosił przy sobie podczas lekcji[10]. Po wydaleniu z gimnazjum jego relacje z ojcem stały się napięte przez co opuścił rodzinny dom i wychowywał się w schroniskach młodzieżowych prowadzonych przez YMCA[11]. Imał się również dorywczych prac podejmowanych w lokalnych siłowniach w Kanadzie oraz zaczął grywać na dudach osiągając biegłość w grze na tym instrumencie muzycznym[12]. Przyjaźnił się również z późniejszym hokeistą NHLCamem Connorem[13].
Jeszcze w okresie szkoły średniej trenował zapasy[14] (sięgnął po szkolne mistrzostwo w kategorii do 76 kg[15]). Trenował pięściarstwo w klubie Landsdown Boxing Club w Toronto[16], a później utrzymywał również, że został laureatem turnieju pięściarskiego Golden Gloves, jednak sam Toombs nie figuruje w zestawieniu mistrzów Golden Gloves ani pod jego prawdziwym imieniem i nazwiskiem ani też pod żadnym z jego pseudonimów ringowych[17]. Trenował również judo pod okiem Gene’a LeBella, który przyznał mu czarny pas w tej sztuce walki[18].
Karierę zawodowego zapaśnika rozpoczął jeszcze w okresie gdy uczęszczał do szkoły średniej w 1969 (mając 15 lat)[19]. Jak sam wyznał w książce autobiograficznejIn the Pit With Piper wydanej w 2002, pseudonim Roddy Piper przyjął po tym jak podczas jednej z walk, konferansjer ringowy zapowiedział go przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na dudach jako Roddy the Piper (ang. Roddy Dudziarz)[20]. Od 1973 do 1975 występował jako jobber w walkach dla American Wrestling Association (AWA) oraz organizacji podległych National Wrestling Alliance (NWA). Od 1975 zaczął sukcesywnie rozwijać swój gimmickRowdy – chuligańskiego, zadziornego Szkota, który łatwo wchodził w rywalizację z innymi zawodnikami, a także prowadził konflikt z lokalną społecznością meksykańską na terenie Kalifornii, kiedy podczas wrestlingowych show Piper odgrywał na dudach na złość latynoskich widzów Hymn Meksyku – później był zagłuszany przez samych widzów, którzy na wejście zaczęli akompaniować meksykańską piosenkę ludową La Cucaracha tworząc ogólny chaos podczas show[21].
Na terenie Kalifornii występował w rywalizacji z Chavo Guerrero Sr. oraz Gory’m Guerrero, później po przegraniu przez niego zakładu i ogolenia mu głowy na łyso zaczął występować w masce jako The Masked Canadian w tag teamie u boku Chavo Guerrero Sr.[22] Na przełomie 1978 i 1979 Piper opuścił Kalifornię dołączając do konglomeratu organizacji wrestlingu skupionych pod szyldem Pacific Northwest Wrestling.
W 1980 dołączył do Mid-Atlantic Wrestling (późniejsze Jim Crockett Promotions) prowadząc rywalizację z Rickiem Flairem i Jackiem Brisco. Występował również jako komentator walk wrestlingowych. W 1982 został zwolniony z Mid-Atlantic Wrestling ze względu na spóźnienie się na show. Następnie wyjechał na Portoryko by w 1983 z powrotem powrócić do różnych organizacji wrestlingu na terytorium stanu Georgia gdzie ponownie toczył walki z Rickiem Flairem oraz wszedł w rywalizację z Sgt. Slaughterem i Gregiem Valentine – w szczególności jego walka z Valentine’m podczas gali Starrcade ’83: A Flare for the Gold w 1983 przeszła do historii pod nazwą The Year of the Ear, ponieważ podczas tego starcia Valentine uszkodził błonę bębenkową Piperowi, atakując go psią obrożą w dog collar match’u – w następstwie tej kontuzji Piper stracił od 50 do 75% słuchu lewego ucha[23][24].
World Wrestling Federation (1979 – 1996)
Roddy Piper w walce z Mr. T podczas WrestleManii I w 1985. W tle Hulk Hogan.
Jeszcze w 1979 Piper stoczył kilka walk dla World Wrestling Federation (WWF), jednakże pełny kontrakt na występy w tej organizacji podpisał dopiero w 1983 by zacząć w pełni występować od 1984. W WWF debiutował w 1984 jako menedżer Davida Schultza i "Mr. Wonderful" Paula Orndorffa jednak gimmick ten został szybko porzucony przez WWF na rzecz bookowania Pipera jako czynnego wrestlera[25].
Tuż po tym jak zaczął występować jako wrestler w WWF, nadano mu własny segment o nazwie „Piper’s Pit” (ang.Nora Pipera) odbywający się podczas telewizyjnych programów wrestlingowych produkowanych przez WWF[26]. Wywiady przeprowadzane przez Pipera w ramach Piper’s Pit z innymi zawodnikami WWF ustawiały karierę Pipera jako głównego antagonisty WWF lat 80., stając się z czasem kultowymi[27]. Podczas Piper’s Pit, Roddy Piper zapraszał do wywiadu innych zawodników WWF, a następnie antagonizował ich przeciwko sobie podważając kariery lub wprost obrażając ich lub nawet fizycznie atakując[28].
W 1985 Piper prowadził rywalizację z Hulkiem Hoganem o tytuł WWF Championship. W tym samym czasie WWF zaczęła również promować swoją pierwszą dużą galę w systemie pay-per-view sygnowaną nazwą „WrestleMania”, którą zapowiedziano w hali Madison Square Garden w Nowym Jorku. Rywalizacja Pipera i Hogana zaprowadziła obu zawodników do starcia podczas ww. WrestleManii I, gdzie obaj zmierzyli się w tag teamowej walce wieczoru gali – Hulk Hogan i Mr. T vs Roddy Piper i Paul Orndorff, w której zwycięstwo odnieśli Hogan i Mr. T[29]. Rok później podczas gali WrestleMania 2 Piper zmierzył się w walce bokserskiej z Misterem T, którą również przegrał, będąc zdyskwalifikowanym za wykonanie rzutu swoim przeciwniku[30].
W 1987 ogłosił zakończenie kariery wrestlera ogłaszając przejście do aktorstwa – jego „walką pożegnalną” z zawodowymi zapasami było starcie z zakładem „włosy kontra włosy” przeciwko Adrianowi Adonisowi podczas gali WrestleMania III, którą Piper wygrał[31].
Po dwuletniej przerwie Piper powrócił do zawodowych zapasów w WWF. Nadal prowadził segment Piper’s Pit oraz regularnie występował w kolejnych programach i galach pay-per-view produkowanych przez WWF. W styczniu 1992 podczas gali Royal Rumble (1992) sięgnął po swój jedyny indywidualny tytuł jaki zdobył w ramach organizacji WWF – WWF Intercontinental Championship, tracąc go następnie podczas gali WrestleMania VIII niespełna trzy miesiące później na rzecz Breta Harta[32]. W latach 1994–1996 prowadził różne rywalizacje – m.in. z Jerry’m "The King" Lawlerem[33] oraz komentował wydarzenia rozgrywane w WWF podczas panelu „The Bottom Line” w programie All-American Wrestling.
Od końca stycznia 1996 zaczął odgrywać rolę „tymczasowego przewodniczącego WWF” po tym jak Gorilla Monsoon został odsunięty z występów po ataku na niego przez Vadera[34]. Rozpoczął też rywalizację z Goldustem. Na początku września 1996 po raz ostatni pojawił się w WWF podczas odcinka Monday Night RAW, który miał miejsce w kanadyjskim mieście Toronto[35].
World Championship Wrestling (1996 – 2000)
Jesienią 1996 zadebiutował w World Championship Wrestling (WCW) i zaczął występować jako protagonista atakując stajnię nWo oraz samego Hulka Hogana, który w WCW odgrywał wtedy rolę antagonisty[36]. Następnie Piper dołączył do Ricka Flaira i stajni The Four Horseman przeciwko nWo. W czerwcu 1997 został zaatakowany przez stajnię The Four Horseman, a następnie wycofany z telewizji[37]. Na początku września 1997 został komisarzem WCW (WCW Commissioner) prowadząc nadal rywalizację z Hoganem, a także pomniejszą rywalizację z Bretem Hartem[38].
Od 1999 rozpoczął kolejne rywalizacje z Rickiem Flairem oraz Buffem Bagwellem. W lutym 2000 po raz ostatni pojawił się w WCW podczas gali SuperBrawl 2000 jako sędzia specjalny walki o tytuł WCW World Heavyweight Championship pomiędzy Sidem Viciousem, Jeffem Jarrettem i Scottem Hallem[39]. W lipcu 2000 jego kontrakt z WCW wygasł, przez co Piper odszedł z organizacji[40].
Dalsza kariera – scena niezależna, powroty do WWE, Total Nonstop Action Wrestling (2001 – 2015)
W 2001 i 2002 odgrywał rolę komisarza w federacji niezależnej Xcitement Wrestling Federation (XWF)[41]. Na początku grudnia 2002 zadebiutował w Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie prowadził feud z Vince’m Russo, a także zaczął prowadzić segment In the Pit with Piper[42]. W styczniu 2005 po raz ostatni pojawił się w TNA podczas gali Final Resolution (2005)[43].
W marcu 2003 powrócił do WWE jako antagonista atakując Hulka Hogana i sprzymierzając się z Seanem O’Haire[44]. Nadal prowadził rywalizację z Hoganem, który przybrał nowy gimmick zamaskowanego luchadora o imieniu Mr. America. W czerwcu 2003 został zwolniony z WWE ze względu na wywiad przeprowadzony poza kayfabe w programie Real Sports with Bryant Gumbel gdzie Piper ujawnił mroczną stronę biznesu wrestlingu[45]. Jeszcze w latach 2005–2012 zaliczał nieregularne występy na scenie niezależnej. Pojawiał się w federacjach takich jak WrestleReunion czy Pro Wrestling Guerrilla (PWG).
W lutym 2005 WWE ogłosiło, że Piper zostanie wprowadzony do galerii sław WWE Hall of Fame – został wprowadzony przez Ricka Flaira w dniu 2 kwietnia 2005[46]. Przez 2005 rok prowadził nieregularnie segment Piper’s Pit podczas odcinków RAW. Na początku listopada 2006 sięgnął wraz z Rickiem Flairem po swój ostatni tytuł w ramach WWE – World Tag Team Championship na gali Cyber Sunday (2006)[47]. W dniu 13 listopada 2006 Flair i Piper utracili tytuły tag teamowe na rzecz Rated-RKO (Edge i Randy Orton)[48].
W latach 2007–2015 pojawiał się nieregularnie w WWE – prowadził różne krótkie rywalizacje (m.in. z Chrisem Jericho w 2009), a w 2010 wprowadził Wendi Richter do galerii sław WWE Hall of Fame[49], a także okresowo pojawiał się podczas odcinków Raw i SmackDown by prowadzić swój kultowy segment Piper’s Pit.
W 2011 stoczył swój ostatni pojedynek w wrestlingu, jednak nie wycofał się w pełni z biznesu zawodowych zapasów, gdyż w 2012 utworzył Portland Wrestling Uncut nawiązując do tradycji organizacji Portland Wrestling, w której znaleźli się starsi zawodnicy występujący w przeszłości w Portland Wrestling oraz nowe twarze sceny niezależnej, a Piper występował w swojej federacji jako konferansjer[50].
W lipcu 2015 Ric Flair wyznał, że Piper utracił swój kontrakt legend w WWE ze względu na konflikt jaki toczył w przestrzeni publicznej (poza wrestlingowym kayfabe) ze Stone Coldem Steve’m Austinem[51], jednak na trzy tygodnie przed swoją śmiercią sam Piper przeprosił Austina za prowadzenie z nim publicznego sporu[52].
Tytuły mistrzowskie i osiągnięcia
Big Time Wrestling (San Francisco)
NWA United States Heavyweight Championship (wersja San Francisco) (1 raz)
NWA World Tag Team Championship (wersja San Francisco) (1 raz) – z Edem Wiskoskim
Roddy Piper ubrany w charakterystyczny szkocki kilt w 1983 roku.
NWA World Light Heavyweight Championship (1 raz – tytuł NWA World Light Heavyweight Championship nie jest już rozpoznawany ani sankcjonowany przez National Wrestling Alliance.)
NWA Pacific Northwest Tag Team Championship (5 razy) – with Killer Tim Brooksem (1 raz), Rickiem Martelem (3 razy) i Mikiem Popovichem (1 raz – Martel zwakował tytuł po tym jak przegrał walkę loser-leaves-town match, a Piper wybrał Popovicha jako nowego tag team partnera.)
Inne media – wokalista, aktor, dubbing w serialach animowanych i grach komputerowych oraz podcasting
Oprócz kariery zawodowego zapaśnika, Piper występował jako aktor filmowy i telewizyjny, a także udzielał się w rolach dubbingowych. W latach 80. wystąpił w teledyskuCyndi Lauper pt. The Goonies ’R’ Good Enough oraz nagrał utwór pt. For Everybody, ktory znalazł się na muzycznym albumie studyjnym wydanym przez World Wrestling Federation pt. The Wrestling Album. W 1992 nagrał utwór muzyczny pt. I’m Your Man, który wydano tylko na terytorium Wielkiej Brytanii i do którego nakręcono teledysk – na stronie B singla znalazł się jego drugi utwór pt. Judy Come Back[53].
Jako aktor sławę uzyskał dzięki roli Johna Nady w horrorzeSFJohna Carpentera pt. Oni żyją, w którym Piper wypowiada zdanie „I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum” (pol. „Wpadłem tu żuć sobie gumę i skopać nieco tyłków. Ale guma już mi się skończyła”) stał się kultowym. Podobnie za ikoniczną uznano uliczną bójkę na przedmieściach Los Angeles Johna Nady (odgrywanego w filmie przez Pipera) z Frankiem Armitage’m (w którego wcielił się Keith David) – zarówno scenę cytatu jak i bójki parodiowano w serialach animowanych Miasteczko South Park i Pora na przygodę! oraz w grach komputerowych Duke Nukem 3D i Saints Row IV[54].
Entertainment Weekly wskazywał, że rola Pipera w filmie „Oni żyją” ustawiła Pipera jako „ikonę popkultury” i „swego rodzaju legendę”[55]. Magazyn Rolling Stone opisał również na swoich łamach, iż Piper „miał niezapomnianą karierę aktora kultowego”, wspominając jego rolę w filmie „Oni żyją”[56].
Był również podcasterem – swoje autorskie słuchowisko (Piper’s Pit with Roddy Piper) prowadził na platformie PodcastOne od kwietnia 2014 do początku lipca 2015, kiedy wszedł w publiczny spór ze Stone Coldem Steve’m Austinem[59].
Poniższe tabele przedstawiają wybrane występy Pipera w filmie, telewizji oraz Internecie:
Reality show, w którym osobistości ze świata WWE dzielą się historiami przy obiedzie. Piper wystąpił w 2015 po raz ostatni w WWE w tym programie – emisja ostatniego odcinka z jego udziałem odbyła się już pośmiertnie w dniu 6 sierpnia 2015.
Życie osobiste i śmierć
Ze swoją żoną Kitty Jo Dittrich (z którą był związany do śmierci) doczekał się czwórki dzieci (trzech córek i syna): Ariel Teal Toombs, Anastacia Shea Toombs, Falon Danika Toombs i Colton Baird Toombs. Jedna z jego córek – Ariel jest aktorką filmową, wokalistką, a także związana była z biznesem wrestlingu[62]. Jego jedyny syn z kolei (Colton) został zawodnikiem mieszanych sztuk walki[63]. Toombs określał siebie chrześcijaninem[64].
W 2002 wydał swoją książkę autobiograficzną pt. In The Pit with Piper, w której opisał swoje pochodzenie, życie osobiste oraz karierę wrestlera i aktora – w tej samej książce stwierdził, że jest spokrewniony z rodziną Hartów i że jest kuzynem Breta Harta[66]. Bruce Hart stwierdził, że on oraz jego rodzeństwo byli kuzynostwem w drugiej linii w stosunku do Toombsa[67].
W listopadzie 2006 WWE informowała o tym, że Piper choruje na chłoniaka Hodgkina i że przechodzi chemioterapię (którą zakończył w połowie stycznia 2007)[68]. Toombs potwierdził następnie zmaganie się ze schorzeniem na swojej stronie internetowej.
W dniu 24 lipca 2015 Piper wystąpił w programie The Rich Eisen Show. Podczas występu Piper miał trudności ze skupieniem się i często mówił na inny temat niż przedstawiane mu pytania[69]. Tydzień później, w dniu 31 lipca 2015 Toombs zmarł we śnie w swojej letniej rezydencji w Los Angeles. Obdukcja zwłok wykazała, że przyczyną zgonu Pipera było nagłe zatrzymanie krążenia spowodowane nadciśnieniem tętniczym. Tuż po jego śmierci, jego przyjaciel Bruce Prichard wyznał, że na noc przed śmiercią Pipera otrzymał od niego nagranie na skrzynkę głosową na której Piper mówił, że „nie czuje się zbyt dobrze, i że musi odespać zmęczenie” – podobną informację na skrzynkę głosową otrzymał Hulk Hogan od Roddy’ego Pipera, w której Piper mówił o tym że „podąża z Chrystusem”[70]. W dniu 3 sierpnia 2015 podczas odcinka Raw, na początku show wykonano 10 symbolicznych uderzeń w gong, które tradycyjnie honorują zmarłych zawodowych zapaśników[71]. Ciało Pipera poddano kremacji, a jego prochy złożono na cmentarzu Crescent Grove Cemetery w Tigard w stanie Oregon[72].
W 2016 jego córka Ariel i syn Colton wydali drugą książkę biograficzną o swoim ojcu pt. Rowdy: The Roddy Piper Story[73]
Posąg z brązu przedstawiający Roddy’ego Pipera, odsłonięty podczas panelu WrestleMania Axxess w 2019.
Spuścizna kariery wrestlera
Roddy Piper uznawany jest powszechnie zarówno wśród fanów, organizacji wrestlingu jak i mediów zajmujących się biznesem zawodowych zapasów za jednego z największych antagonistów w historii wrestlingu[74] – sama federacja WWE wymieniła go jako największy czarny charakter w historii profesjonalnego zapaśnictwa[75][76].
Dave Meltzer – dziennikarz sportowy oraz ekspert z zakresu wrestlingu opisał Pipera jako „jedną z kluczowych postaci mających wpływ na rozwój organizacji WWE, a w szczególności dzięki jego występowi w nakręceniu sukcesu gali Wrestlemania I”[77].
Ric Flair nazwał Pipera „bez wyjątku największym artystą w historii wrestlingu”[78]. W podobnym tonie mówił o Piperze Vince McMahon, który wyznał po jego śmierci, że „Roddy Piper był jednym z najbardziej rozrywkowych, kontrowersyjnych i bombastycznych performerów w historii WWE, uwielbianym przez miliony fanów na całym świecie”[79].
Tuż po śmierci Pipera głos zabrał reżyser filmowy John Carpenter, który skomentował odejście zawodnika w następujący sposób: „Jestem zdruzgotany dzisiejszą wiadomością o śmierci mojego przyjaciela Roddy’ego Pipera. Był świetnym zapaśnikiem, znakomitym artystą i dobrym przyjacielem”[80].
Jego osobisty segment będący wywiadem prowadzonym z różnymi postaciami w WWF/WWE, pod nazwą Piper’s Pit (ang. Nora Pipera) został uznany za innowacyjny, urozmaicający programy telewizyjne z zakresu rozrywki sportowej (wrestlingu) produkowanych przez WWF/WWE[81]. Piper jest również pierwszym wrestlerem, który wchodził do ringu przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na żywo przez zespół muzyczny – w lutym 1985 Piper wszedł do walki przeciwko Hulkowi Hoganowi w hali Madison Square Garden, a jego motyw muzyczny odrywała wtedy orkiestra dętaNew York Police Department – NYPD Pipes and Drums[potrzebny przypis].
Menedżer wrestlingowyBobby Heenan twierdził, że Piper posiadał talent do wymyślania wrestlingowych promo na poczekaniu. Heenan wyznał, że zostawiał Pipera samego w szatni, a po dwudziestu minutach wracał by usłyszeć promo, które Piper przygotował do występu na ringu[potrzebny przypis].
Zawodniczka mieszanych sztuk walki oraz wrestlerka – Ronda Rousey używała przydomka Rowdy, który nadany jej został przez przyjaciół, jednak nie korzystała z tego pseudonimu zawodowo aż do spotkania się z samym Piperem, który wyraził zgodę na oficjalne używanie przydomka Rowdy przez Rondę. W dniu 1 sierpnia 2015 – dzień po śmierci Pipera, Rousey zadedykowała swoją walkę przeciwko Bethe Correia na gali UFC 190 zmarłemu zawodnikowi, a w wywiadzie po walce z Correią wymieniła z nazwiska zmarłego Pipera[82].
W 2018 Rousey zadebiutowała w WWE jako wrestlerka, a w swoim gimmicku zaczęła występować w kilcie i skórzanej kurtce po Roddym Piperze, którą otrzymała od syna zmarłego zawodnika, oddając w ten sposób hołd karierze Pipera[83]. Zaczęła też używać rzutu określanego nazwą Piper’s Pit jako akcję kończącą walkę[84].
W kwietniu 2019 podczas wydarzenia WrestleMania Axxess odsłonięto na Brooklynie w Nowym Jorku posąg z brązu przedstawiający postać Roddy’ego Pipera[85].
بيفيرلي دان معلومات شخصية الميلاد القرن 20 مواطنة أستراليا الحياة العملية المهنة مصورة مشاهد الجوائز جائزة الأوسكار لأفضل تصميم إنتاج (عن عمل:غاتسبي العظيم) (2012) المواقع IMDB صفحتها على IMDB تعديل مصدري - تعديل بيفيرلي دان (بالإنجليزية: Beverley Dunn) هي مصممة إنتا
Рогір ван дер Вейден. Знайдення мощей святого Губерта в церкві святого Петра у Льєжі (бл. 1437) Набуття мощей — процес знаходження (відкриття, виявлення, ексгумації останків) християнина, якого Церква зараховує до лику святих. Пов'язаний з оглядом останків і перенесенням ї
1988 studio album by McCoy TynerBlues for ColtraneStudio album by McCoy TynerReleased1988RecordedJuly 9, 1987GenreJazzLabelImpulse!McCoy Tyner chronology Bon Voyage(1986) Blues for Coltrane(1988) Live at the Musicians Exchange Cafe(1987) Professional ratingsReview scoresSourceRatingAllmusic[1] Blues for Coltrane: A Tribute to John Coltrane is a 1987 album by jazz pianist McCoy Tyner released on the Impulse! label. It features performances by Tyner, tenor saxophonists David Mur...
Antepasados del bajo eléctrico El bajo tal y como se le conoce hoy es un instrumento muy joven, pero sus orígenes se remontan en realidad muy atrás en el tiempo. Frente a los –aproximadamente- 60 años de edad del bajo eléctrico, su más directo antecesor, el contrabajo cuenta con más de 500 aunque el impacto que ha generado en la música moderna a pesar de su corta trayectoria, hace que el bajo sea uno de los instrumentos más influyentes de la historia musical.[1] Viola sin tr...
Суперкубок Туреччини з футболу 2016Турнір Суперкубок Туреччини з футболу «Бешікташ» «Галатасарай» 1 (0) 1 (3) Дата 13 серпня 2016Стадіон Конья Бююкшехір, КоньяАрбітр Мете КалкаванГлядачі 33 700← 2015 2017 → Суперкубок Туреччини з футболу 2016 — 43-й розіграш турніру. Матч відбувс...
Gagak Klasifikasi ilmiah Kerajaan: Animalia Filum: Chordata Kelas: Aves Ordo: Passeriformes Famili: Corvidae Genus: CorvusLinnaeus, 1758 Gagak adalah anggota burung pengicau (Passeriformes) yang termasuk dalam genus Corvus, suku Corvidae. Sejarah Hampir semua jenis burung ini berukuran relatif besar dan berwarna bulu dominan hitam. Daerah sebarannya ada di seluruh benua dan kepulauan, dengan perkecualian di Amerika Selatan. Di antara jenis-jenis unggas, gagak diketahui mempunyai tingkat kecer...
Association des sports de glace de Tours Données-clés Fondation Juin 1972 Disparition 2010 Siège 9, avenue du Général-de-Gaulle 37000 Tours Patinoire (aréna) Patinoire municipale(1 760 places) Couleurs Noir et Orange Ligue Division 2 Entraîneur-chef Robert Millette Président Laurent Bordas Site web Asgtours.fr et Diablesnoirs.fr modifier L'Association des Sports de Glace de Tours (ASGT) est un club français de hockey sur glace, champion de France en 1980 et disparu en 2010. L'é...
Stadium in Glasgow City, Scotland, UK Newlandsfield ParkLocationNewlands, Glasgow, ScotlandCoordinates55°49′26″N 4°17′16″W / 55.8239°N 4.2879°W / 55.8239; -4.2879OwnerPollok F.C.Capacity2088[1]Record attendance15,000 (approximately)SurfaceGrassOpened1928TenantsPollok F.C. Newlandsfield Park is a football ground in Newlands, Glasgow, Scotland. It is the home ground of West of Scotland Football League side Pollok F.C. History Pollok's first groun...
Єралашрос. ЕралашТип кіножурналТелеканал(и) див. у статтіЖанр сатира, гуморФормат зображення 4:3 (1974—2011)16:9 (2012—2019)HDTV (2019—т.ч.)Формат звуку моно, стереоТривалість серії 7—12 хвилинЗнімання багатокамернаКомпанія Центральна кіностудія дитячих та юнацьких фільмів ім...
Imperial Japanese Navy's Kasuga-class cruiser For other ships with the same name, see Japanese ship Nisshin. Nisshin at Malta with two surrendered U-boats, 1919 History Empire of Japan NameNisshin Ordered23 December 1901 BuilderGio. Ansaldo & C., Genoa-Sestri Ponente Laid down29 March 1902 Launched9 February 1903 Acquired30 December 1903 Commissioned7 January 1904 Stricken1 April 1935 Fate Sunk as a target ship, 1936 Later raised and again expended as a target ship, 18 January 1942 Genera...
American performance artist Hayden DunhamDunham performing as QT in March 2015Background informationAlso known asQTHydBorn (1988-06-16) 16 June 1988 (age 35)Austin, TexasOriginNew York, U.S.GenresElectronicpopdance-popart popOccupation(s)Performance artistdesignersingersongwriterDJYears active2014–presentLabelsPC MusicXLMusical artist Hayden Frances Dunham (born June 16, 1988) is a performance artist, designer, singer, songwriter and DJ. They grew up in Austin, Texas and attended the G...
Motorcycle races in Lusail 2023 Qatar Grand PrixRace detailsRace 19 of 20 races in the2023 Grand Prix motorcycle racing seasonDate19 November 2023Official nameQatar Airways Grand Prix of QatarLocationLusail International CircuitLusail, QatarCoursePermanent racing facility5.380 km (3.343 mi)MotoGPPole positionRider Luca Marini DucatiTime 1:51.762 Fastest lapRider Enea Bastianini DucatiTime 1:52.978 on lap 22 PodiumFirst Fabio Di Giannantonio DucatiSecond Francesco Bagnaia...
Para para el género musical, véase Ensalada (música). Ensalada Ensalada con lechuga, guisantes, caballa, cebolla, perejil y manzana, aderezada con limón y especias y servida con pan tostado.Tipo Primer platoAunque también puede ser aperitivo, plato único, guarnición.ConsumoOrigen Diversas culturas del mundo.Distribución Casi todas las gastronomías del mundo, aunque hay excepciones como la gastronomía inuit.Datos generalesIngredientes Verduras / hortalizas / vegetales(Aunque a esto t...
This biography of a living person needs additional citations for verification. Please help by adding reliable sources. Contentious material about living persons that is unsourced or poorly sourced must be removed immediately from the article and its talk page, especially if potentially libelous.Find sources: Betsy Gotbaum – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (October 2013) (Learn how and when to remove this template message) Betsy Gotbaum2nd P...
Untuk kegunaan lain, lihat Stasiun Karangsari. Stasiun Karangsari C27 Stasiun Karangsari, 2022LokasiKarangsari, Leuwigoong, Garut, Jawa Barat 44192IndonesiaKetinggian+651 mOperatorKAI CommuterLetak dari pangkalkm 207+472 lintas Bogor–Bandung–Banjar–Kutoarjo–Yogyakarta[1]Jumlah peron2 (satu peron sisi dan satu peron pulau yang sama-sama agak rendah)Jumlah jalur2 (jalur 2: sepur lurus)Informasi lainKode stasiunKRAI1611[2]KlasifikasiIII/kecil[2]SejarahNama sebelum...
