W WWF Rude odgrywał rolę heela. Wielu analityków uważa go za najbardziej znienawidzonego lub jednego z najbardziej znienawidzonych wrestlerów tamtego okresu[5][7]. Cztery razy znalazł się na liście najbardziej znienawidzonych wrestlerów sporządzoną przez Pro Wrestling Illustrated – w 1992 roku zajął pierwsze miejsce[1]. Charakterystycznym dla niego nawykiem było obrażanie publiczności w występach promocyjnych poprzedzających walki oraz obdarowywanie wybranej z publiczności młodej kobiety długim pocałunkiem po wygranej walce[5][7].
W czasie jednej ze swoich rutynowych celebracji zwycięstwa przypadkowo zaczął flirtować z Cheryl Hagood, żoną wrestlera Jake’a „The Snake” Robertsa. Gdy Cheryl mu się przedstawiła, Rude oświadczył się jej[2]. Doprowadziło to do sporu między nim, a Snekiem. Nowym charakterystycznym elementem ubioru Rude’a stały się spodenki z portretem Cheryl w okolicach krocza. Snake’owi udało się zemścić dopiero w czasie Survivor Series 24 listopada 1988, kiedy to w walce 5 na 5 złapał Rude’a od tyłu i wykonał DDT, po czym przypiął go i wyeliminował[5][7]. Całą walkę wygrała jednak drużyna Rude’a, a on sam wyeliminował Kena Patera[9].
Rude rywalizował także z The Ultimate Warriorem[5][7]. W 1989 roku na Royal Rumble odbył się konkurs na pozowanie, w którym udział wziął on i mistrz WWF Intercontinental, The Ultimate Warrior. Jego rywal zwyciężył w każdej kategorii, a on sam w odpowiedzi zaatakował go metalowym prętem i uciekł z ringu[3]. Obaj zawodnicy zmierzyli się ze sobą 2 kwietnia 1989 na WrestleMania V, w walce o tytuł należący do Warriora. Dzięki pomocy swojego manageraBobby’ego Heenana Rude wygrał i zdobył swoje pierwsze mistrzostwo w WWF. Był mistrzem aż do SummerSlam z 28 sierpnia, kiedy to Warrior pokonał go w walce dzięki interwencji Rowdy Roddy Pipera. To zapoczątkowało rywalizację między Rudem, a Piperem, ale w 1990 roku WWF zdecydowało się jednak przywrócić konflikt między Rude’em, a Warriorem. Obaj zawodnicy po raz drugi zmierzyli się na SummerSlam 27 sierpnia 1990, było to główne wydarzenie gali i walka w stalowej klatce o WWF Championship. Walka trwała 10 minut, a wygrał ją Warrior[5][7].
W październiku 1990 roku Rude odszedł z organizacji w związku ze sporem z zarządem[2].
Po powrocie zaangażował się w konflikt z ówczesnym posiadaczem WCW United States Championship, Dustinem Rhodesem, ale zrezygnował z pretendowania do mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w 1993 roku, ponieważ postanowił zdobyć pierwszorzędny tytuł. Na gali WCW Fall Brawl pokonał rekordowego mistrza WCW World Heavyweight ChampionshipRica Flaira i przejął jego pas. Wiele razy z powodzeniem bronił tytułu, aż do 1994 roku, gdy w Japonii odebrał mu go Hiroshi Hase. 8 dni później Rude odzyskał tytuł. W kwietniu 1994 został pokonany przez Stinga w walce o mistrzostwo, ale udało mu się odzyskać pas dwa tygodnie później w japońskim mieście Fukuoka, co czyni go trzykrotnym zdobywcą tytułu[5][7]. W swojej ostatniej walce ze Stingiem doznał poważnej kontuzji szyi po tym, jak przeciwnik skoczył na niego ze słupka gdy Rude był poza ringiem. Jego głowa uderzyła o podłogę i zauważalnie krwawiła przez resztę występu, ale udało mu się dokończyć walkę[11]. Kontuzja okazała się bardzo poważna, więc Rude zdecydował się zwakować tytuł i przejść na emeryturę[5][7].
Powrócił do pracy w organizacji w 1996 roku, jednak już nie jako wrestler, ale jako osobowość telewizyjna[5].
Powrót do World Championship Wrestling (1997–1999)
W 1997 roku powrócił do World Championship Wrestling, a dzięki jego mediacjom organizacja zgodziła się zatrudnić także Breta Harta[5]. Ponieważ odcinki WWF Monday Night Raw były nagrywane przed emisją, a WCW Nitro nadawano na żywo, Rick Rude był pierwszym i jedynym wrestlerem w historii, który pojawił się w obu programach tej samej nocy[7][8]. W WCW odgrywał podobną rolę, co w WWF. Był manageremstajniNew World Order. Krótko menedżerował też swojego odwiecznego przyjaciela Curta Henniga[7].
Śmierć i upamiętnienie
Zmarł 20 kwietnia 1999 roku w wieku 40 lat z powodu zawału mięśnia sercowego[5]. W jego domu znaleziono puste pojemnika po lekach, więc podejrzewano wówczas, że śmierć nastąpiła w wyniku przedawkowania kwasu 4-hydroksybutanowego i steroidów, ale nigdy nie udało się w pełni udowodnić tej tezy. Z relacji jego rodziny wynika, że przed śmiercią Rude trenował w nadziei na powrót do aktywnej kariery wrestlera[6][12]. Jego rodzina ogłosiła też, że wpłaty ku jego pamięci można dokonywać na akcję charytatywną American Cancer Society[8].
Jego pogrzeb odbył się 24 kwietnia 1999 w domu pogrzebowym w Roswell w stanie Georgia. Został pochowany na cmentarzu Green Lawn Cemetery. Przy grobie znajduje się ławka zadedykowana mu przez jego dzieci[6].
Nigdy nie zdejmował obrączki ślubnej – na czas występu w ringu osłaniał ją białą taśmą[5]. Był narkomanem[6].
Rodzina
Miał brata, Michaela Rooda, i trzy siostry: Marcię Wheeler, Nancy Natysin i Kathy Carder. Natysin i Carder pracowały jako showgirls w Las Vegas Strip[8].
Jego żoną aż do śmierci była Michelle, z którą miał czwórkę dzieci: trzech synów – Coltona, Richarda Ryana i Kaleiha – oraz córkę Merissę[8][11]. Colton Rood zginął 3 września 2016 roku w Armuchee w stanie Georgia w wypadku motocyklowym[6][13].
_2.jpg)
