Składa się z 46 znaków oraz ligatur. Zapis znaków jest poziomy, od strony lewej do prawej. Charakterystyczna dla niego jest pozioma linia (matra) nad każdą literą i ligaturą (oprócz znaków dha i bha, których linia jest niepełna). Dewanagari posiada także kilka znaków interpunkcyjnych oraz znaków o znaczeniu fonetycznym.
Rozwinęło się z brahmi, starszej formy pisma indyjskiego, którego najwcześniejsza postać znana jest z napisów cesarza Aśoki (poł. III w. p.n.e.). Najstarsze inskrypcje pochodzą z VII wieku.
Andrzej Gawroński: Podręcznik sanskrytu Kraków 1932, wznowienia Lublin 1978, 1985, Warszawa 2004: s. 2–5.
Georg Bühler: Podręcznik sanskrytu Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1977 (Tytuł oryginału: Leitfaden für den elementarcursus des Sanskrit, Wien 1927. Przekład i opracowanie Bolesław Baranowski): s. 17–27.