PROFILBARU.COM

Leonid Fiedoruk
Data urodzenia	17 lipca 1914
Data śmierci	8 sierpnia 1944
Dorobek medalowy
	Mistrzostwa Polski
	Halowe mistrzostwa Polski

Leonid Fiedoruk (ur. 17 lipca 1914 w Janowie k. Bielska Podlaskiego, zm. 8 sierpnia 1944 pod Ankoną^[1]) – polski lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą i rzutu dyskiem, podporucznik broni pancernych Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Był mistrzem Polski w rzucie dyskiem w 1938 i 1939, wicemistrzem w rzucie dyskiem w 1937 i pchnięciu kulą w 1938 i 1939 oraz brązowym medalistą w pchnięciu kulą w 1935^[2]. Był też srebrnym medalistą halowych mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w 1937^[3].

Trzykrotnie ustanawiał rekordy Polski: w rzucie dyskiem 46,36 m (8 sierpnia 1937, Warszawa) i 46,98 m (5 czerwca 1938, Wilno)^[4], a także w rzucie dyskiem oburącz 77,15 (15 maja 1938, Warszawa)^[1]. 20 sierpnia 1939 w Grodnie uzyskał w rzucie dyskiem rezultat 47,10 m, ale nie został on zatwierdzony jako rekord Polski z powodu wybuchu II wojny światowej.

W latach 1936–1939 wystąpił w siedmiu meczach reprezentacji Polski (11 startów), odnosząc 2 zwycięstwa indywidualne.

Rekordy życiowe^[1]:

pchnięcie kulą – 14,79 m (19 września 1936. Warszawa)
rzut dyskiem – 47,10 m (10 sierpnia 1939, Grodno)

Był zawodnikiem klubów: Cresovia Grodno (1931-1933), Strzelec Wilno (1934), Pocztowe PW Wilno (1935-36) i Warszawianka (1936-1939).

Ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie (1936-1937). W kampanii wrześniowej uczestniczył w stopniu sierżanta podchorążego rezerwy w składzie 8 batalionu pancernego. 13 września 1939 otrzymał promocję na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 września.

Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, był więziony w Kozielsku, Juchnowie (Pawliszczew Bor) i obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu. Wstąpił do Armii Andersa, opuścił z nią ZSRR. Służył w 4 pułku pancernym „Skorpion”. Walczył w kampanii afrykańskiej i kampanii włoskiej, m.in. w bitwie o Monte Cassino. Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Poległ pod Ankoną 8 sierpnia 1944. Pochowany był na Polskim Cmentarzu Wojennym w Loreto], później ekshumowany^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 50-51. ISBN 83-9136-63-9-1.
↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 166 i 176. ISBN 978-83-61233-20-6.
↑ Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985, s. 110.
↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 131.

Bibliografia

Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 50-51. ISBN 83-9136-63-9-1.
Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 254-255. ISBN 83-87224-12-X.
Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.