Działacz Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD) i przewodniczący jej frakcji parlamentarnej w Bundestagu w latach 1967–1969 oraz wiceprzewodniczący partii na szczeblu federalnym w latach 1968–1984[3].
Życiorys
Rodzice Helmuta Schmidta – Gustav Ludwig i Ludovica (z domu Koch) byli nauczycielami. Po szkole powszechnej uczęszczał do Lichtwark-Oberschule, którą ukończył maturą w 1937 roku. W trakcie II wojny światowej służył w obronie powietrznejBremy, następnie do końca 1941 oficer w batalionie przeciwlotniczym 1 Dywizji Pancernej na froncie wschodnim. Wrócił do Niemiec w 1942 i został skierowany do Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, gdzie prowadził szkolenia z lekkiej artylerii przeciwlotniczej[2]. Od grudnia 1944 służył jako Oberleutnant w artylerii na froncie zachodnim. Dostał się do niewoli brytyjskiej w kwietniu 1945 i do sierpnia był jeńcem wojennym.
Po studiach pracował w samorządzie Hamburga w wydziale polityki gospodarczej, a od 1952 r. w hamburskim ministerstwie gospodarki i transportu. Wybrany do Bundestagu w 1953 roku, w 1957 został członkiem prezydium frakcji parlamentarnej SPD. Był głośnym krytykiem polityki rządu konserwatywnego. W 1958 organizował kampanię przeciwko broni jądrowej i wyposażaniu Bundeswehry w taką broń. Utracił mandat w 1958 r.
Schmidt i Brandt podczas zjazdu partyjnego SPD w Hanowerze (1973)
W latach 1961–1965 senator do spraw wewnętrznych w senacie Hamburga. Poprawił swoją reputację zdecydowanymi działaniami podczas tzw. powodzi tysiąclecia w Hamburgu w 1962 roku.
W 1965 r. ponownie wybrany do Bundestagu, w 1967 wybrany przewodniczącym parlamentarnej frakcji SPD i wiceprzewodniczącym partii w 1968 r. W 1969 roku w pierwszym rządzie Willy’ego Brandta pełnił funkcję federalnego ministra obrony, a od czerwca 1972 – minister gospodarki. Od grudnia 1972 do maja 1974 był ministrem finansów w drugim rządzie Willy’ego Brandta.
13 grudnia 1981 kanclerz Schmidt, przebywał z wizytą w NRD i spotkał się z Erichem Honeckerem, komentując wówczas wprowadzenie stanu wojennego w Polsce, stwierdził: Żałuję, że było to teraz konieczne (niem. Ich bedaure, dass dies nun notwendig war)[4]. 18 grudnia 1981 roku podczas debaty w Bundestagu o sytuacji w Polsce stwierdził: Stoję całym sercem po stronie robotników i wezwał mieszkańców Niemiec do pomocy, inicjując akcje wysyłania paczek do Polski[5].
W lutym 1982 wygrał konstruktywne wotum nieufności, lecz we wrześniu czterech ministrów z FDP odeszło z rządu. Po próbach kontynuowania działalności gabinetu w formie rządu mniejszościowego, został zmuszony do rezygnacji przez kolejne wotum nieufności 1 października (było to jedyne wotum nieufności w historii Niemiec, które zakończyło się odejściem kanclerza). Jego następcą został Helmut Kohl (CDU).
W 1983 roku zaczął współpracę z tygodnikiem „Die Zeit”, którego został dyrektorem zarządzającym, a następnie współwydawcą[2]. W latach 1995–1999 pełnił funkcję prezydenta Niemieckiego Instytutu Kultury Polskiej w Darmstadt. W 1983 r. wsparł powołanie InterAction Council, stowarzyszenia byłych szefów państw. Udział w Radzie Schmidt proponował m.in. Edwardowi Gierkowi.
Zmarł 10 listopada 2015[6]. Jego pogrzeb państwowy odbył się 23 listopada 2015 w jego rodzinnym mieście, Hamburgu w którym udział wzięło 1800 osób w tym prezydent Joachim Gauck, kanclerz Angela Merkel oraz były sekretarz stanu USA Henry Kissinger[7].
Schmidt był nałogowym palaczem tytoniu. Znany był z palenia podczas wystąpień telewizyjnych.
Życie prywatne
W 1942 roku poślubił Hannelore Loki Glaser (1919-2010), z którą znał się od 10 roku życia. Para miała dwoje dzieci - syna Helmuta Walthera, który zmarł kilka miesięcy po narodzinach w 1944 roku i córkę Susannę (ur. 1947)[8].
Upamiętnienie
W 2003 roku na cześć polityka uniwersytet Bundeswehry w Hamburgu (Universität der Bundeswehr Hamburg) został przemianowany na Helmut-Schmidt-Universität. W październiku 2016 roku jego imieniem nazwano Port Lotniczy w Hamburgu.
Publikacje (tytuły niemieckie i angielskie)
Grób Helmuta Schmidta i jego żony Loki.
Wspomnienia
Menschen und Mächte (Persons and Powers), Siedler, Berlin 1987.
Die Deutschen und ihre Nachbarn (The Germans and their Neighbours), Siedler, Berlin 1990.
Kinder und Jugend unter Hitler, with Willi Berkhan et al. (Childhood and Youth under Hitler). Siedler, Berlin 1992.
The Soviet Union: Challenges and Responses As Seen from the European Point of View, Institute of Southeast Asian Studies, 1984, ISBN 978-9971-902-75-9.
A Grand Strategy for the West: The Anachronism of National Strategies in an Interdependent World, Yale University Press, reprint 1987, ISBN 978-0-300-04003-6.
A Global Ethic and Global Responsibilities: Two Declarations, with Hans Kung, SCM Press, 1998, ISBN 978-0-334-02740-9.
Bridging the Divide: Religious Dialogue and Universal Ethics, Queen’s Policy Studies, 2008, ISBN 978-1-55339-220-0.
Auf der Suche nach einer öffentlichen Moral (In Search of a Public Morality), DVA, Stuttgart 1998.
Die Selbstbehauptung Europas (The Self-Assertion of Europe), DVA, Stuttgart 2000.
Die Mächte der Zukunft. Gewinner und Verlierer in der Welt von morgen (The Powers of the Future. Winners and Losers in the World of Tomorrow) Siedler, Munich 2004
Nachbar China, with Frank Sieren (Neighbour China), Econ, Berlin 2006
Außer Dienst (Out of Service), Siedler, Munich 2008. A political legacy
↑ abcStiftung Deutsches HistorischesS.D.H.MuseumStiftung Deutsches HistorischesS.D.H., Stiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B.DeutschlandStiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B., Gerade auf LeMO gesehen: LeMO Biografie: Helmut Schmidt [online], www.hdg.de [dostęp 2023-04-09](niem.).
.jpg)
.jpg)
