Czas honoru – polski serial telewizyjny o tematyce wojennej i historycznej, emitowany od 7 września 2008 do 23 listopada 2014 w TVP2 i uhonorowany szeregiem nagród.
Do 2014 powstało sześć 13-odcinkowych serii oraz jedna 12-odcinkowa. Akcja serii I, II i III rozgrywa się wiosną, latem i jesienią 1941 roku[2]. Akcja serii IV toczy się od kwietnia do czerwca 1944 roku. Miejscem akcji jest Warszawa, w tym getto warszawskie, a także tereny Generalnego Gubernatorstwa, Anglii, Włoch i III Rzeszy. Akcja serii V toczy się w końcowym okresie II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu, od kwietnia do lipca 1945 roku na terenie Polski Ludowej, Czechosłowacji i Niemiec Zachodnich w strefie amerykańskiej podczas okupacji alianckiej. Akcja VI serii toczy się nadal w Polsce, a ponadto w Monachium i Londynie. Akcja w seriach od I do VI jest chronologicznym rozwojem fabuły. Taka prawidłowość została zmieniona w serii VII, która w zamierzeniu ukazuje wydarzenia z powstania warszawskiego w 1944[3] – chronologicznie, więc, znajduje się między IV, a V serią.
W fabule serialu wykorzystano wydarzenia historyczne, związane m.in. z działalnością oddziałów ZWZ/AK:
Zamach zespołu bojowego „ZOM” na Igo Syma, dyrektora „Theater der Stadt Warschau” (przedwojenny „Teatr Polski”) i kierownika kina Nur für Deutsche „Helgoland” (przedwojenne „Palladium”);
Zbrodnia w Palmirach – niemieckie represje na ludności polskiej m.in. w zemście za likwidację Igo Syma;
„Akcja NW” – likwidacja kierownictwa Nadwywiadu Rządu Londyńskiego, tj. grupy wywiadowczej stworzonej przez Abwehrę i Gestapo w celu infiltracji Armii Krajowej[4];
„Afera Hotelu Polskiego” – prowokacja gestapo mająca na celu ograbienie i wymordowanie Żydów pod pozorem umożliwienia im zakupu dokumentów uprawniających do opuszczenia Generalnego Gubernatorstwa i emigracji do Palestyny lub państw neutralnych;
„Akcja Góral”, podczas której oddział dyspozycyjny Kedywu KG AK „Motor” uprowadził samochód bankowy z pieniędzmi o wartości 105 mln złotych. Przedstawiona w 26 odcinku serialu pt. „Reichsbank”[5];
„Akcja w Celestynowie”, podczas której oddział dyspozycyjny KG AK „Motor” odbił 49 więźniów przewożonych transportem kolejowym do KL Auschwitz;
Most III – akcja przechwycenia elementów pocisku V-2 z poligonu wojskowego SS Heidelager w Pustkowie koło Dębicy;
„Akcja Kutschera” – udany zamach żołnierzy harcerskiego oddziału „Agat” AK na Franza Kutscherę, dowódcę SS i Policji na Dystrykt Warszawski Generalnego Gubernatorstwa. Pokazana w odcinku 41 W pułapce jako zamach na Petera Klausa Schoebbla.
„Oflag VII A Murnau” – niemiecki obóz jeniecki (Oflag) dla oficerów polskich podczas II wojny światowej, ulokowany w Bawarii w mieście Murnau am Staffelsee, oswobodzony 29 kwietnia 1945 przez jeden z oddziałów amerykańskiej 12 Dywizji Pancernej gen. mjr. Rodericka R. Allena.
„Pawiak” – największe niemieckie więzienie w Generalnym Gubernatorstwie znajdujące się przy ulicy Pawiej w Warszawie. Pojawia się wielokrotnie w serialu szczególnie w II serii. Tytuł „Strzały na Pawiaku” nosi 22. odcinek Czasu Honoru. Ukazana w filmie scena zmuszania więźniów do gimnastyki na gorącym żużlu miała miejsce naprawdę i była przedmiotem rozprawy w powojennym procesie SS-StandartenführeraLudwiga Hahna i strażnika więziennego z Pawiaka SS-Rottenführera Thomasa Wippenbecka.
Rozmowy z katem – kpt. Kazimierz Moczarski, szef BIP (od października 1944 do stycznia 1945), aresztowany 11 sierpnia 1945 i osadzony w więzieniu mokotowskim, był przetrzymywany w jednej celi z SS-Gruppenführerem Jürgenem Stroopem od 2 marca do 11 listopada 1949. Pokazane w serii V, gdy Michał Konarski był osadzony przez UB w celi z Larsem Rainerem.
Przedstawiona w serialu postać polskiego boksera o nazwisku Franciszek Szymulski nawiązuje do prawdziwej postaci, którą był Franciszek Szymura – znakomity pięściarz wagi półciężkiej, wielokrotny reprezentant Polski, dwukrotny srebrny medalista Mistrzostw Europy w Boksie – Mediolan 1937 i ME w Boksie – Dublin 1939.
W serialu pojawił się pułkownik Brodowicz nawiązujący do prawdziwej postaci podpułkownika Wacława Berki o pseudonimie Brodowicz, który w latach 1939–1942 był szefem II oddziału Komendy Głównej SPZ/ZWZ/AK.
Plenery
Realizację serialu prowadzono w różnych miejscach:
Odtwórcy ról w serialu: Ewa Wencel, Agnieszka Więdłocha, Olga Bołądź, Jakub Wesołowski, Antoni Pawlicki (2009)
Władek Konarski „Ryszard”, „Kmicic” – porucznikWojska Polskiego, Urodzony w 1910, syn Czesława i Marii, starszy brat Michała. Przed wojną oficer zawodowy WP, w wolnych chwilach bokser. W czasie okupacji działa w podziemiu, przeprowadza akcje partyzanckie. W drugim sezonie poznaje Rudą i zostają parą. W 1944 awansowany na kapitana. Od 1945 dowodzi oddziałem partyzanckim Żołnierzy Wyklętych w Puszczy Kampinoskiej (nazywanym przez NKWD „psami Kmicica”).
Bronek Woyciechowski „Czarny” – porucznik Wojska Polskiego, narzeczony Wandy Ryszkowskiej. Urodzony w 1914. Przed wojną oficer rezerwy. Najpierw był egzekutorem w ZWZ, później pracował z przyjaciółmi w oddziale specjalnym. W 1944 awansowany na kapitana (w VI serii konsekwentnie tytułowany porucznikiem). W 1945 prowadzi dalszą walkę w szeregach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. W 1946 wysłany z Londynu do Polski z misją zabicia dawnego konfidenta Gestapo, Antoniego Karkowskiego.
Janek Marian Markiewicz „Roman” – podporucznik Wojska Polskiego, brat Stanisława (współpracownika komunistów), mąż Leny Sajkowskiej, ojciec Jasia. Urodzony w 1920. Przed wojną student architektury. W podziemiu działa przy wytwarzaniu fałszywych dokumentów, członek oddziału dowodzonego przez „Doktora”, później „Krawca”. Awansowany w 1944 na porucznika. Po powstaniu trafił do obozu, następnie powrócił do Warszawy szukając zaginionych żony i dziecka. Zwodzony i obserwowany przez UB w końcu odnalazł dwoje bliskich. Zginął zastrzelony przez Leona Wasilewskiego.
Michał Konarski „Szary” – podporucznik Wojska Polskiego, syn Czesława i Marii, młodszy brat Władka. Od brata dostaje przezwisko „Guzik”, które przyjmuje się w oddziale jako pseudonim z powodu jego częstego używania, jednak nie jest to pseudonim konspiracyjny. Przed wojną studiował medycynę. Awansowany w 1944 na porucznika. Często zachowuje się impulsywnie, nieodpowiedzialnie, ma słabość do pięknych kobiet. Był zaręczony z Karoliną Osmańską (IV sezon), ponadto mocno uczuciowo związany z Celiną (sezon II, III, V i VI) oraz z Hanią (I i II sezon). W 1944 roku walczył podczas powstania warszawskiego z bratem na przyczółku czerniakowskim. Po wojnie nie złożył broni i działał jako partyzant. W 1946 wysłany do Polski przez organizację „Polska Niepodległa” znajdującą się w Monachium.
Wiktoria Rudnicka „Ruda” – narzeczona Władka, obserwatorka i egzekutorka w ramach AK. Uczestniczka powstania warszawskiego, walczyła w plutonie Władka. Po wojnie działająca jako partyzant w oddziale leśnym ukochanego. W 5 serii próbowała zemścić się na mordercy swojego ojca, a w efekcie sama została postrzelona. Zabrana ze szpitala została przewieziona do więzienia NKWD. Została odbita dzięki podstępowi ukochanego i przyjaciół. W 6 sezonie zostaje aresztowana przez UB i skazana na karę śmierci, jednak zostaje odbita przez Władka i jego oddział.
Celina Dłużewska – narzeczona Krzysztofa, działającego w AK, następnie zabitego. Współpracowała z Michałem. Następnie została jego dziewczyną. Kilka dni przed wybuchem powstania została postrzelona i trafiła do szpitala. Po jego zbombardowaniu przez Niemców zaopiekował się nią Heinrich Pabst. W 6 serii została postrzelona przez Antoniego Karkowskiego i zmarła na rękach ukochanego Michała.
Wanda Ryszkowska (ur. 23 V 1918) – aktorka teatralna występująca w teatrze Ateneum, córka Heleny i Kazimierza, była żona Karola i narzeczona Bronka (od VI żona). Więziona na Pawiaku, przebywała na robotach przymusowych u Niemców. Mimo sprzeciwu Bronka i swojej mamy wzięła udział w powstaniu jako sanitariuszka. Po zbombardowaniu szpitala w którym pomagała przeleżała kilka godzin pod stosem trupów. Uratowana przez „Twardego” i jego ojca. W 6 serii wydana przez Tolę i aresztowana przez UB za współpracę z Gestapo (przepisywanie grypsów dla Karola Ryszkowskiego).
Lena Sajkowska-Markiewicz – wnuczka Żyda, córka Sabiny i Leona, siostra Romka, matka Jasia, żona Janka. Podczas okupacji wraz z rodziną skierowana przez Niemców do warszawskiego getta. Kurierka AK. Kiedy w 4 serii sprawdzała Osmańską została aresztowana i osadzona na Pawiaku. Była wówczas w zaawansowanej ciąży i tam urodziła synka. Kilka dni przed powstaniem została wykupiona z więzienia przez Romka i Janka. Cudem przeżyła powstanie warszawskie. Po wojnie zamieszkała z Leonem Wasilewskim, który później zabił jej męża.
Antek – młody chłopak działający w konspiracji. Był w szeregu cywili podczas egzekucji, udaje mu się jednak przeżyć, ciężko ranny zabija kilku Niemców i trafia do szpitala. Potem musiał zostać z niego przewieziony i mieszkał z Wandą. Wstąpił do oddziału głównych bohaterów, początkowo nie budził ich sympatii i zaufania wobec siebie. Brał udział w wydarzeniach takich jak odbicie Władka czy napadu na ReichsBank. Został zabity nożem przez Sorokina podczas próby likwidacji Karola Ryszkowskiego.
Lars Rainer – szef gestapo w Warszawie. Były nadinspektor Interpolu. SS-Obersturmbannführer (podpułkownikSS). Zastąpił Kellera na tym stanowisku. Współpracował z majorem Halbe, chcieli doprowadzić do końca istnienia polskiego podziemia, jednak nieudolnie. Przeniesiony później do Salonik, w 1944 znów do Warszawy przez gubernatora Fischera. Razem ze swoim przyjacielem Wilhelmem Brehmem prowadził śledztwo, które pogrążało Fischera, dotyczące okradania przez gubernatora III Rzeszy. W czasie powstania warszawskiego, chcąc znaleźć się jak najdalej od zbrodni popełnianych przez von Hackela i jego podwładnych, zostaje komendantem obozu przejściowego. Po wojnie, dzięki archiwum AK, trafił do amerykańskiej niewoli. W 1946 agent OSS w Polsce. W 78 odcinku odzyskał część swoich pieniędzy i uciekł prawdopodobnie do Argentyny. Uwielbia Wagnera i tortury o poranku.
Czesław Konarski – przed wojną rotmistrz Wojska Polskiego, podczas wojny major, ojciec Michała i Władka oraz ich bezpośredni przełożony. Po przybyciu do Warszawy, nadzorował działalność konspiracyjną Michała. Podczas akcji odbicia Władka śmiertelnie postrzelony. Pochowany pod zmienionym nazwiskiem. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
Maria Konarska – lekarz-nefrolog, matka Władka i Michała, żona Czesława, pracowała w Szpitalu Miejskim nr 2 im. Świętego Ducha. W 1944 tymczasowo opiekowała się matką gubernatora. Więźniarka na Majdanku.
Helena Dobrzyńska – matka Wandy, w okresie okupacji zleceniodawczyni prac domowych. Przez jakiś czas, w 1941 roku, pracowała w kawiarni, nie wiedząc, że jest ona pod nadzorem niemieckim oraz sprzątała u majora Halbe. Podczas powstania warszawskiego najpierw ukrywała się wraz z Leną i jej dzieckiem w piwnicy, potem trafiły na Zieleniak, następnie do Kościoła św. Wojciecha na Woli, po czym Helenę wywieziono z obozu. Uciekła z transportu i znalazła się w Kampinosie, a później w Warszawie. W 1945 pracuje w ministerstwie. W 1946 otwiera bar mleczny, gdzie zatrudnia mieszkającą u niej Tolę. Zostaje wydana przez nią UB.
Martin Halbe – majorAbwehry. Jest kobieciarzem. Gwarantuje Karolowi Ryszkowskiemu, że jeśli zacznie z nim pracować, to uratuje jego siostrę z Auschwitz-Birkenau. Zabił swojego przyjaciela Gerda Kellera. Współpracował z Larsem Rainerem. W serii III został oficerem łącznikowym agenta „Tadeusza”. Zginął z rąk Polaków w restauracji „Eden”.
Karol Ryszkowski – przed 1937 był kapitanem wywiadu II Rzeczypospolitej i mężem aktorki Wandy Ryszkowskiej, która zostawiła go dla Bronka. Ze służby zwolniony dyscyplinarnie za pijaństwo i rozpowszechnianie pornografii dziecięcej. W 1941 dołączył do ZWZ, schwytany przez Niemców miał być rozstrzelany, ale powołał się na znajomość z Martinem Halbe. Zmuszony do współpracy z Abwehrą pod pretekstem ratowania życia swojej siostry. Gdy zorientował się, że ona nie żyje, zerwał z nimi kontakt i próbował zbiec na Węgry. W serii III został członkiem oddziału komunisty Sorokina. Po wojnie został kapitanem UB, za cenę życia pomógł kilka razy Bronkowi. Po pożegnaniu z Wandą popełnił samobójstwo, które jednak równie dobrze mogło być jego mistyfikacją, a on sam wyjechał w rzeczywistości za granicę. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.
Leon Abracham Sajkowski – profesor akademicki, razem z rodziną został osiedlony w getcie. Pod pretekstem wyjazdu do Palestyny z żoną został zwabiony w pułapkę zastawioną przez Niemców i zastrzelony w odcinku „Wieczór w Edenie”.
Romek Jehuda Sajkowski – brat Leny, syn Sabiny i Leona. Współpracownik AK. Po likwidacji getta został wywieziony do obozu, z którego udało mu się uciec. Popełnił samobójstwo po tym jak przekazał Jankowi informacje o śmierci Leny. Przed śmiercią przeszedł na ortodoksyjny judaizm.
Gerd von Keller – SS-Standartenführer (pułkownik SS), wiceszef Gestapo w Warszawie, ciężko ranny w akcji odbicia Władka. Zginął uduszony przez współpracownika, Martina Halbego.
Uwe Rappke – brutalny SS-Scharführer (sierżant SS). Postrach więźniów, torturował m.in. Władka, Rudą, Krzysztofa, Kamila. Zginął z rąk Władka w zamachu na restaurację „Eden”.
Johann von Relasky – hauptmann (kapitan) Abwehry podający się za podporucznika Tadeusza Kruczka. Zginął z rąk Janka w odcinku „Wieczór w Edenie” (odc. 39) przy próbie ucieczki, postrzeliwszy uprzednio Bronka w ramię.
Tomasz Krawicz „Krawiec” – kapitan ZWZ, a później major AK. W 1942 dowódca Oddziału do zadań specjalnych (objął dowództwo po „Doktorze”), a w 1944 ponownie stanął na czele oddziału głównych bohaterów. Zginął od wybuchu miny, uciekając przed pościgiem UB. Wraz z nim uciekał Bronek, który uszedł z życiem.
Jerzy (nazwisko nieznane) „Doktor” – przyjaciel Czesława i Marii, objął dowództwo po Czesławie. Oddelegowany pod komendę ZWZ. W serii V pojawił się epizodycznie (jego rolę grał inny aktor).
Mieczysław Skotnicki „Rybak” – pułkownik WP, w 1935 roku podczas manewrów w Pińsku poznał Czesława Konarskiego. Więzień NKWD uwolniony ma mocy układu Sikorski- Majski. Dowódca Michała i Władka w 2 korpusie Polskim we Włoszech w 1944 roku. Zrzucony wraz z nimi do Polski w kwietniu 1944. Aresztowany przez sowietów wraz z cichociemnymi odbity w czasie przewozu do ZSRR. Następnie zostaje oddelegowany do KG AK
Józef Orlicki – pułkownik AK, dowódca Bronka w 1941 roku, potem pułkownik AK w powstaniu warszawskim. W 5 sezonie w 1945 roku pułkownik DSZ aresztowany przez ub, odbity przez głównych bohaterów. Wyjechał do Lublina[potrzebny przypis].
Zygmunt Brodowicz – pułkownik AK, szef wywiadu i kontrwywiadu ZWZ-AK, dowódca majora Krawca. W 5 sezonie w 1945 roku aresztowany przez ub odbity przez głównych bohaterów. Wyjechał do Lublina[potrzebny przypis].
Josef Tannenberg – SS-Obersturmbannführer (podpułkownikSS). Szef Gestapo w Krakowie, wysłany do Warszawy w celu prowadzenia śledztwa w sprawie napadu na Reichsbank. Po z urlopowaniu Rainera zostaje szefem Gestapo w Warszawie. Zarówno w Krakowie, jak i w stolicy wprowadził terror mający na celu zniszczyć podziemie. Zginął w odcinku „Wieczór w Edenie” (odc. 39), w zamachu przeprowadzonym przez czwórkę głównych bohaterów.
Staszek Markiewicz – brat Janka, komunista z ZWW, współpracownik Sorokina. Zginął w odcinku 38.
Wilhelm Brehm – SS-Hauptsturmführer (kapitan SS), był komisarzem kryminalnym Policji przed dojściem nazistów do władzy, a po 1933 przeniesiony do V departamentu RSHA, lecz mimo zawodu policjanta kryminalnego przeniesiono go do IV departamentu RSHA. Przyjaciel Rainera, prowadzili razem śledztwo w sprawie zdrady Fischera i Stocka. Zastrzelony przez Falkenheima – współpracownika Stocka.
Ada Lewińska – minister jednego z departamentów UB. Przyjaciółka Kazimierza Koryntowskiego. Przełożona płk Wasilewskiego. W 1946 kochanka i przełożona płk Jabłońskiego. Zna wszystkie dzieła zebrane Stalina na pamięć.
Kazimierz Korytowski „Zawisza” – studiował medycynę na UW, przedwojenny Komunista z KPP, mąż Heleny, ojciec Wandy. Przyjaciel minister Lewińskiej. Działacz PPR i ZPP, w czasie wojny oficer polityczny w Armii Berlinga. Po konflikcie z majorem Zwonariewem przeniesiony do Szczecina by tworzył tam polską administrację. Fanatyczny antyklerykał.
Leon Wasilewski – pułkownikUB. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie miał odszukać dwustu skoczków. Opiekuje się Leną i jej dzieckiem. W bezpośredniej konfrontacji zabił Janka i zginął zastrzelony przez Bronka. Przełożony kpt Karola Ryszkowskiego.
Sorokin (w książce Lew Aleksandrowicz Sorokin) – oficer Armii Czerwonej. Miał pomóc w formowaniu komunistycznej partyzantki w Polsce. Zabity przez głównych bohaterów.
Aleksij Edmundowicz Dykow – majorGRU i partyzantki radzieckiej. Z pochodzenia pół-Polak, mówi z charakterystycznym rosyjskim akcentem, jest brutalny i lubi zabijać. Erotoman.
Lola/Agentka MI-6 – w serii II występuje jako więźniarka na Pawiaku i prostytutka. Kochanka amerykańskiego agenta. Po jego śmierci przejmuje jego obowiązki. W serii IV podaje się jako Karolina Osmańska wdowa po kapitanie artylerii, pracująca na poligonie niemieckim jako sekretarka. Pracuje dla AK, lecz gdy „Ruda” zauważa ją w towarzystwie majora Dykowa, zostaje posądzona o zdradzenie Rosjanom planów przeznaczonych dla Anglików. Zastrzelona przez Władka. Prawda o jej roli (MI-6 kazało jej kontrolować wywiad AK) wyszła dopiero po jej śmierci. Była zaręczona z Michałem.
Otto Kirchner – niemiecki lekarz, znajomy Marii sprzed wojny. Pojawił się w serii II jako oberleutnant (porucznik) Wehrmachtu. Skierowany do szpitala, gdzie pracuje Maria. Dowiedział się o śmierci swojego syna w Grecji i prosi o skierowanie na Front wschodni. Wraca w serii IV z awansem na stopnień Hauptmanna (kapitan). Polecił Marię do opieki nad matka gubernatora dystryktu warszawskiego. W serii V wrócił z Marią do Polski.
Ingeborg „Inga” Neumann – niemiecka piosenkarka, przyjaciółka, a zarazem była kochanka Rainera. Zginęła w zamachu Polaków na lokal rozrywkowy „Eden”.
Woźniak – ceglarz, wciągnięty przez Karola Ryszkowskiego do współpracy z Abwehrą. Następnie zostaje kolaborantem. Po wojnie dzięki Ryszkowskiemu zostaje porucznikiem UB. W 1946 ma żonę Emilię, z którą spodziewa się dziecka. W obawie przed ujawnieniem informacji o dawnej kolaboracji z Niemcami postanawia pomagać Helenie. Jego podwładnym jest sierżant Krupski. Został wydany przez Tolę i aresztowany przez Krupskiego za kolaborację z Gestapo i bandytami.
Emilia Woźniak – w czasie wojny pracowała dla Rainera, była związana z Karkowskim. Po wojnie żona Woźniaka, spodziewa się z nim dziecka.
Prezes Janisz – pułkownik Armii Krajowej, emisariusz emigracyjnej organizacji Polska Niepodległa.
Antoni Karkowski – vel Andrew Simpson w czasie wojny konfident gestapo, był związany z Emilią. Ginie z rąk głównych bohaterów w 78 odcinku.
Tola – dostaje przydział mieszkaniowy do Heleny. Oszukuje wszystkich, że jest byłą więźniarką Auschwitz. W akcie zemsty w odcinku 78 wydaje UB Helenę, Wandę i Woźniaka.
Szewczuk – recepcjonista w Hotelu Royal, agent NKWD.
„Jeleń” – były partyzant AK, członek oddziału Żołnierzy Wyklętych, zastępca Władka. Ginie z rąk Lebiediewa w 78 odcinku.
„Okoń” – partyzant w oddziale Władka. Rozstrzelany na rozkaz Woźniaka, by reszta oficerów z UB nie dowiedziała się o pieniądzach.
„Ryś” – partyzant w oddziale Władka. Zginął podczas próby wzięcia zakładnika w 70 odcinku.
Johann Blachnitzky (Jan Błaszczyk) – niemiecki fizyk polskiego pochodzenia zajmujący się V2. Po wojnie poszukiwany przez OSS, NKWD, GRU i UB. Aresztowany przez NKWD. Po akcji odbicia popełnia samobójstwo.
„Strzałka” – partyzant w oddziale Władka.
Katia Lewińska – zaginiona w czasie wojny córka minister Lewińskiej. Porwana przez głównych bohaterów jako karta przetargowa odbicia „Rudej”.
Anatolij Siergiejew – rosyjski zwiadowca. Podaje błędne informacje Polakom podczas powstania. Dochodzi do walki z Bronkiem. Wtedy jego żona oddaje kilka strzałów i agent pada na ziemię.
Marian Suchecki „Wilk” – w wieku 17 lat wstąpił do konspiracji. Podczas powstania uparcie odmawia założenia biało-czerwonej opaski argumentując, że nie zamierza stać się celem dla snajperów. Wchodzi w konflikt z Władkiem. Z początku niezbyt lubiany, zdobywa sobie powszechne uznanie, kiedy wyprowadza oddział z okrążonej barykady. Przez parę godzin był żonaty z Mileną, sanitariuszką ze Śródmieścia, która zginęła od wybuchu podłożonego pod goliat granatu na oczach swojego ukochanego. Ginie zastrzelony przez sowieckich żołnierzy, którzy omyłkowo biorą go za Niemca.
Heinrich Pabst – major, ratuje życie Celinie, która do złudzenia przypomina mu pewną ważna osobę z jego życia. Nie boi się jawnie krytykować nazistów i mówić o przegranej wojnie. Zostaje zabity przez Celinę.
Bartosz Krzywicki „Mickiewicz” – Wrażliwy, inteligentny chłopak z „dobrego domu”, początkujący autor wierszy. Do oddziału Władka dołącza niedługo przed powstaniem. Nie brał udziału w konspiracji. Paraliżuje go strach, który znika dopiero pod wpływem nagłego uczucia do „Zosi”, łączniczki. Zostaje postrzelony podczas odbicia więźniów z Gęsiówki, gdzie ginie na miejscu, dzień przed swoimi 16. urodzinami.
Kamil Krawicz „Bambo” – syn „Krawca”, walczy w oddziale Władka. Zastrzelony przez Antoniego Karkowskiego. Jego konspiracyjny pseudonim pochodzi od słynnego wiersza Juliana Tuwima.
Irena – siostra „Apacza”, ma 16 lat. Razem z bratem opiekują się sobą nawzajem. Ginie podczas przeprawy na praską stronę Wisły.
„Zosia” – szkolona na sanitariuszkę, ignoruje uczucia „Mickiewicza”, natomiast od pierwszego wejrzenia zakochuje się w „Apaczu”, który odrzuca jej awanse. Powstanie sprawiło, że z niewinnej dziewczynki stała się dojrzałą kobietą. Ginie zastrzelona przez snajpera.
Halszka – dawna przyjaciółka Michała. Pracuje przy radiostacji „Błyskawica”.
„Adam” – przedwojenny wicemistrz juniorów w pięcioboju. W czasie okupacji trenował i uczestniczył w podziemnych zawodach. „Adam” staje się najbardziej ofiarnym członkiem oddziału. Kule wydają się go omijać, zyskuje sobie reputację nieśmiertelnego. W powstaniu odnajduje ojca, z którym od lat nie miał kontaktu. Gdy jego ojciec pomaga oddziałowi, w którym służy Adam idzie na zwiad. Niemcy go przejmują, oblewają benzyną i podpalają. Aby oszczędzić mu cierpień Władek zabija go kulą ze swojego karabinu. Następnie na wieść o kapitulacji popełnia samobójstwo.
„Apacz” – jego ojciec zginął na początku wojny na jego oczach, traktuje początkowo powstanie jak wielką przygodę, ale z czasem dojrzewa i poważnieje, staje się też bardzo opiekuńczy wobec młodszej siostry, Irenki, która wbrew jego woli idzie do powstania jako sanitariuszka. Początkowo „Apacz” odrzuca miłość łączniczki „Zosi”. Dopiero w chwili śmierci dziewczyny wyznaje jej miłość. Ginie podczas przeprawy na praską stronę Wisły.
„Twardy” – powstaniec. Jego ojciec uratował Wandę z ruin zbombardowanego szpitala. Był zaręczony z Elizą, która zginęła od wybuchu bomby. Pomógł Wandzie przedostać się do oddziału Bronka, tłumiąc uczucie do niej. Gdy dowiedział się, że jest z nim zaręczona, zrezygnował ze swoich starań. Ciężko postrzelony przez Niemców podczas odcinania kabla od goliata. Umiera na oczach Wandy.
Milena – sanitariuszka ze Śródmieścia. Narzeczona „Wilka”. Została przeniesiona do oddziału „Krawca” i wzięła ślub z ukochanym. Zginęła kilka godzin później od wybuchu granatu, który podłożył pod goliat jej mąż.
Pierwotnie serial nosił roboczy tytuł Cichociemni[8]. Polscy żołnierze w kontekście sposobu przybycia do Polski w czasie wojny są określani jako „spadochroniarze” bądź „skoczkowie”. Określenie „Cichociemni” w fabule serialu pojawia się po raz pierwszy w odcinku pt. „Zawisza”, ukazującym wydarzenia po kapitulacji hitlerowskich Niemiec. Każdy odcinek serialu zawiera wplecione krótkie fragmenty z czarno-białych taśm dokumentalnych względnie fotografii, powstałych w czasie odnoszącym się do czasu i miejsca akcji danego odcinka. Są to urywki ukazujące autentyczne realia Warszawy i obrazujące dany kontekst fabuły[9].
Incydentalnie śmierć serialowych postaci bądź zmiana aktorów grających role spowodowane były decyzjami aktorów. Stało się tak w przypadku uśmierconych postaci: w odc. 13 Czesława Konarskiego (Jan Englert)[7] i w odc. 65 Janka Markiewicza (Antoni Pawlicki, który sam zasugerował śmierć bohatera[10]) oraz zmiany aktorki wcielającej się w postać Wandy Ryszkowskiej (Maja Ostaszewska w I sezonie, Magdalena Różczka od II sezonu)[11].
Muzyka
Autorem muzyki do serialu jest Bartosz Chajdecki. Została ona bardzo dobrze przyjęta przez widzów oraz krytyków[12]. 29 listopada 2010 roku w sklepach rozpoczęła się sprzedaż płyt CD z muzyką do serialu wydanych przez Polskie Radio[13]. Za pracę przy Czasie honoru Chajdecki został nominowany do nagród IFMCA (Międzynarodowe Stowarzyszenie Krytyków Muzyki Filmowej) za najlepszą muzykę do serialu telewizyjnego[14][15]. Muzyka do serialu została przez niego zaprezentowana na żywo podczas 4. Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie, który odbył się w dniach 19–22 maja[16].
Z kilku godzin nagrań, które powstały na potrzeby serialu, kompozytor wybrał około godziny muzyki. Utwory z pierwszych trzech części „Czasu honoru” znalazły się na płycie, wydanej przez Polskie Radio.
Przemysław Witkowski zarzucił twórcom Czasu honoru szereg manipulacji historycznych i przeinaczeń. Zdaniem Witkowskiego bohaterowie serialu wywodzą się przeważnie z arystokratycznych, ziemiańskich lub inteligenckich środowisk, są idealizowani jako ludzie bez skazy, nie mają żadnych rozterek w starciu z Niemcami oraz komunistami[17]. Zupełnie w serialu pomijana jest rola klas niższych w oporze przeciwko nazistom: „Chłopi w serialu to wiejskie cwaniaczki, zarabiające na produkcji żywności dla wygłodniałej stolicy, złodzieje złota Cichociemnych”[18]. Komuniści zaś urastają do roli sadystów „gorszych od Niemców”, choć statystycznie znacznie więcej Polaków zginęło podczas terroru hitlerowskiego aniżeli komunistycznego[19]. Nade wszystko według Witkowskiego w Czasie honoru pojawiają się antysemickie wątki; z wyjątkiem zasymilowanej rodziny Sajkowskich większość Żydów „nie zna honoru, okrada, oszukuje i donosi na swoich, nie ma w nich ducha walki i bohaterstwa. Judenrat to skorumpowana i nieuczciwa instytucja”, a gang szmalcowników „w 50% jest żydowski”[20].
Oglądalność
Serial emitowany był w Telewizji Polskiej, gdzie cieszył się dużą oglądalnością. Licencje do emisji serialu zakupiły również Włochy, Chiny[21], Czarnogóra oraz Szkocja. Prawa do emisji serialu kupiła też telewizja litewska LRT Televizija, która rozpoczęła emisję serialu na Litwie od czerwca 2015 roku[22].
Główny motyw muzyczny z czołówki serialu został wykorzystany w utworze „Czas honoru” na minialbumie rapera Tede pt. A/H24N2 (2009).
Jarosław Sokół, współscenarzysta serialu telewizyjnego, jest autorem książki „Czas honoru” (2011), „Czas honoru.Przed «Burzą»” (2012), „Czas honoru. Pożegnanie z Warszawą” (2013)[30].
Nagrody
2010: Platinum Award (WorldFest Independent Film Festival, Houston)[31]
2010: Srebrny Medal w kategorii: akcja (New York Festivals, Nowy Jork)[32]
2011: Nagroda „Transatlantyk Oceans Award” dla Bartosza Chajdeckiego, młodego kompozytora za najciekawszą muzykę filmową roku, Międzynarodowy Festiwal Filmu i Muzyki „Transatlantyk”, Poznań[33]
PrzemysławP.WitkowskiPrzemysławP., Chwała supermanom: ideologia a popkultura, Warszawa: Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, 2017, ISBN 978-83-65304-46-9.
.JPG)
.jpg)