Antonio Cassano (ur. 12 lipca1982 w Bari) – włoski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego pomocnika lub cofniętego napastnika. Znany jest ze swojej konfliktowej osobowości, co nieraz doprowadziło już do sporów z trenerami, działaczami oraz kolegami z zespołu. We Włoszech temperament i porywczość zawodnika określane są mianem cassanaty[1].
Piłkarską karierę rozpoczynał w klubie AS Bari, a następnie przez cztery i pół sezonu reprezentował barwy AS Roma. Od stycznia 2006 grał w Realu Madryt, z którym w 2007 wywalczył mistrzostwo Hiszpanii. Zdecydował się na powrót do Włoch i na zasadzie wypożyczenia przeszedł do Sampdorii. Latem 2008 działacze tego klubu wykupili go z Realu na stałe. Pozostał w Genui do 2010, a od początku 2011 reprezentował barwy Milanu. W sierpniu 2012 roku doszło do wymiany na linii Milan – Inter, w efekcie której Cassano przeniósł się do Interu natomiast Nerazzurri oddali Milanowi Pazziniego. W latach 2013 – 2015 grał dla Parmy, kolejne dwa lata spędził w Sampdorii, następnie na krótko w 2017 związał się z Hellasem Verona.
Cassano urodził się w Bari zaledwie kilka godzin po zdobyciu przez Azzurrich Mistrzostwa Świata. Wychował się pod opieką matki[2], która miała na imię Giovanna[3] w biednej dzielnicy tego miasta (Bari Vecchia)[4]. Jego ojciec opuścił go, kiedy Cassano był w wieku niemowlęcym[5]. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w młodzieżowym zespole Pro Inter. Od dziecka kibicował Interowi[6], dlatego pewnego razu razem z kolegą udał się w okolice Mediolanu na testy w Interello. Klub nie zdecydował się jednak podpisać z nim kontraktu, więc zawodnik musiał powrócić do domu. Swoją prawdziwą karierę piłkarską rozpoczynał w miejscowym klubie AS Bari, gdzie początkowo występował w drużynie juniorów[4]. Zawodowy kontrakt ze swoją drużyną podpisał w 1999. W Serie A zadebiutował 12 grudnia w przegranym 0:1 wyjazdowym meczu z US Lecce[7]. Pierwszego gola dla Bari zdobył natomiast już w swoim kolejnym występie, 18 grudnia w wygranym 2:1 pojedynku z Interem Mediolan, gdy przedryblował Laurenta Blanca i Christiana Panucciego[8]. W debiutanckim sezonie razem ze swoją drużyną Cassano zajął czternaste miejsce w pierwszej lidze. Rozegrał wówczas 20 spotkań i strzelił trzy bramki, natomiast podczas rozgrywek 2000/2001 zdobył trzy gole w 27 ligowych występach. Bari w końcowej tabeli Serie A zajęło osiemnaste miejsce i spadło do Serie B, a Cassano zdecydował się na odejście z klubu. W czasie gry dla Bari rozegrał 48 spotkań w których zdobył 6 bramek.
Roma
W letnim okienku transferowym w 2001 Cassano za cenę około 28 milionów euro przeniósł się do AS Roma[9]. W nowej drużynie ligowy debiut zanotował 8 września, a jego klub zremisował wówczas z Udinese Calcio 1:1[10]. Kilka dni po debiucie w kadrze narodowej został pominięty przez Fabio Capello przy ustalaniu kadry „Giallorossich” na mecz sparingowy, co wywołało między nimi otwarty konflikt[11]. 13 stycznia 2002 Cassano strzelił swą pierwszą dla Romy bramkę w meczu przeciwko Hellasowi Werona, a jego zespół zwyciężył ostatecznie 3:2[12]. 10 maja dwukrotnie pokonał golkipera Torino FC[13]. 31 maja 2003 w spotkaniu Pucharu Włoch z Milanem zawodnik został ukarany czerwoną kartką za krytykowanie decyzji sędziego oraz pokazanie mu „rogów”. W rozegranym 8 lutego 2004 starciu ligowym dwukrotnie zmusił do kapitulacji bramkarza Juventusu[14]. 22 lutego 2004 Cassano strzelił hat-tricka w wygranym 6:0 pojedynku ligowym ze Sieną[15]. Dobra forma prezentowana przez piłkarza spowodowała, że działacze Romy chcieli przedłużyć z nim kontrakt[16]. W czerwcu zainteresowanie pozyskaniem Cassano wyraziły inne włoskie kluby, między innymi Inter Mediolan, działacze którego zaoferowali za niego 20 milionów funtów[17]. We wrześniu 2004 zawodnik za niesportowe zachowanie został ukarany czerwoną kartką w meczu z Fiorentiną, a następnie z tego powodu wezwano go na rozmowę do trenera Rudiego Völlera[18]. Po tej dyskusji wychowanek Bari przeprosił za swój występek. 15 września Cassano opuścił trening Romy przed spotkaniem Ligi Mistrzów z Dynamem Kijów, a jako powód podawano konflikt z trenerem, który nie przewidział dla niego miejsca w meczowej kadrze[19]. Następnie włoski gracz został skrytykowany przez kapitana drużyny Francesca Tottiego[20], a były trener Romy – Fabio Capello – oskarżył Tottiego o sprowadzenie Cassano na złą drogę[21]. Cassano zadeklarował chęć pozostania na Stadio Olimpico[22], jednak zażądał podwojenia swoich zarobków, przez co negocjacje w sprawie nowej umowy zostały wstrzymane[23]. W późniejszym okresie Cassano w trakcie jednego z treningów udał się do szatni[24], a kilka dni później w jego obronie stanął trener drużyny – Luigi Delneri[25]. Następnie prezes klubu – Franco Sensi – zaczął zastanawiać się nad sprzedażą włoskiego gracza, mówiąc, że są z nim pewne problemy[26]. Po przywróceniu FantAntonio do wyjściowego składu przez następcę Delneriego – Bruno Contiego, został on nawet pod nieobecność zawieszonego Tottiego kapitanem drużyny.
Pod koniec października Cassano otrzymał zgodę na indywidualne treningi, które miały mu umożliwić powrót do dobrej formy[27]. Na początku listopada młody piłkarz nie znalazł się w meczowej kadrze w pojedynku z Bayerem 04 Leverkusen, a przyczyną był kolejny konflikt z Luigim Del Nerim[28]. W międzyczasie chęć pozyskania Cassano wyrażało wiele innych zespołów, między innymi Juventus F.C. i A.C. Milan[29][30][31]. 7 listopada włodarze Romy poinformowali o usunięciu włoskiego gracza ze składu pierwszej drużyny[32], a po rozmowie z Franco Sensim i trenerem Luigim Delnerim zawodnik przeprosił za swoje zachowanie i powrócił do kadry[33]. 19 grudnia 2004 dwukrotnie pokonał bramkarza AC Parma[34]. Działacze Romy chcieli podpisać z Cassano nowy kontrakt[35][36], jednak ten był łączony z przenosinami do Realu Madryt oraz Juventusu[37][38], którego trenerem był ceniony przez wychowanka Bari Fabio Capello[39][40]. Latem 2005 nowy trener Romy – Luciano Spalletti powiedział, że chciałby zatrzymać Cassano w drużynie, dlatego wyznaczył Fantantonio na zastępcę kapitana oraz przywrócił go do pierwszej jedenastki[41]. Jednak ten był coraz bliższy decyzji o przejściu do Juventusu[42][43]. W międzyczasie kibice „Giallorossich” ostro krytykowali piłkarza[44][45], a włodarze Romy wciąż chcieli zatrzymać go w drużynie[46][47][48]. W późniejszym okresie Roma zdecydowała się sprzedać Cassano i wyceniła go na dwanaście milionów funtów[49]. Trener Spaletti wciąż chciał jednak, aby gracz pozostał w klubie[50][51]. Na początku września wznowione zostały negocjacje w sprawie nowego kontraktu Cassano[52], a piłkarz zgodził się na przedłużenie umowy[53][54]. Następnie negocjacje zostały zerwane, ponieważ zawodnik nie odpowiedział na ofertę Romy[55][56]. Szefowie drużyny poinformowali, że z chęcią rozpatrzą wszystkie oferty kupna zawodnika w zimowym okienku transferowym, a wśród chętnych do pozyskania gracza Romy wymieniano głównie Real, Juventus i Chelsea F.C.[57]. Pod koniec 2005 media donosiły o tym, że Włoch w styczniu odejdzie do Realu Madryt[58][59]. Następnie dziennik Marca poinformował, że Cassano dogadał się już z działaczami Realu w sprawie przejścia do tego zespołu[60][61]. Na samym początku 2006 "Królewscy" złożyli Romie drugą ofertę kupna zawodnika, po tym, jak wcześniejsza została odrzucona[62]. Pobyt FantAntonia w Romie zamknął się 118 występami ligowymi i 38 golami.
Real Madryt
2 stycznia poinformowano o porozumieniu w sprawie transferu Cassano do Realu[63], a 3 stycznia Włoch przyjechał do Madrytu w celu sfinalizowania umowy[64]. 4 stycznia został zaprezentowany jako nowy gracz "Królewskich", z którymi podpisał kontraktu do 2010, a działacze Realu zapłacili za włoskiego piłkarza pięć i pół miliona euro[65]. Były gracz Romy przeszedł testy medyczne[66], jednak z powodu słabej dyspozycji rozpoczął indywidualne treningi[67], na których oprócz odzyskania formy miał również zrzucić kilka kilogramów nadwagi[68]. 10 stycznia doradca marketingowy Realu – Ernesto Bronzetti poinformował, że klauzula odstępnego w kontrakcie Cassano wynosi 180 milionów euro[69]. Następnie wychowanek Bari nie został powołany na mecz Pucharu Króla z Athletikiem Bilbao[70], jednak później dołączył do drużyny[71] i znalazł się w kadrze na pojedynek przeciwko Sevilli[72]. Oficjalny debiut w barwach nowego klubu zanotował jednak dopiero w wygranym 1:0 pucharowym spotkaniu z Realem Betis, kiedy to w 61. minucie zmienił Roberto Soldado i już trzy minuty później zdobył zwycięskiego gola[73][74]. W Primera División Cassano po raz pierwszy wystąpił 21 stycznia, kiedy to Real pokonał 3:1 Cádiz CF[75]. Włoch w Realu jednak zawiódł, najmocniej krytykował go dziennik AS[76], a sam zawodnik był łączony z odejściem do Milanu, gdzie miałby zastąpić Andrija Szewczenkę[77][78][79]. 15 maja trener Realu – Juan Ramón López Caro zdecydował, że z powodu złego zachowania na ostatnich treningach Cassano nie otrzyma powołania do kadry na ostatni mecz sezonu z Sevillą[80][81]. Innym zarzewiem konfliktu z klubem była sprawa jego wagi, gdyż Antonio nie przykładał się do diety, co skutkowało nadwagą, która była surowo karana przez zarząd. Debiutancki sezon w barwach "Królewskich" był dla Włocha nieudany[82], pełnił on w zespole rolę rezerwowego i w dwunastu ligowych pojedynkach strzelił tylko jednego gola. Dla Realu ogółem zagrał w 19 meczach ligowych i strzelił 2 bramki.
Sezon 2006/2007 Cassano również rozpoczął jako rezerwowy. 30 października za pomocą oficjalnej strony internetowej klubu poinformowano o odsunięciu Włocha od treningów z drużyną, a za powód podano okazanie braku szacunku dla trenera po jednym ze spotkań[83]. Następnie zaczęło się mówić o tym, że Real chce, aby Cassano opuścił Estadio Santiago Bernabéu[84]. 4 listopada na kanale Teleroma’56 zawodnik przeprosił za swój błąd, jakim był według niego transfer do Realu i wyraził chęć powrotu do Romy[85], a następnie agent piłkarza – Giuseppe Buzzo powiedział, że jego klient chce wypełnić do końca swój kontrakt z drużyną[86]. Klub wciąż żądał od wychowanka Bari przeprosin, jednak sam zawodnik powiedział, że nie ma zamiaru przepraszać za swoje postępowanie[87]. 10 listopada ogłoszono, że Włoch powróci do treningów, ponieważ wszystkie sporne sytuacje zostały wyjaśnione podczas spotkania ze sztabem szkoleniowym i piłkarzami Realu[88][89][90]. Następnie były gracz Romy spotkał się z sekretarzem generalnym Realu – Franco Baldinim i rozmawiał z nim na temat swojej sytuacji w zespole[91]. Później agent zawodnika zaprzeczył pogłoskom na temat chęci opuszczenia Madrytu przez Cassano[92], lecz sam gracz otrzymał od działaczy zgodę na poszukanie sobie nowego pracodawcy[93][94]. Cassano zadeklarował chęć pozostania na Santiago Bernabéu[95] i odrzucił ofertę wypożyczenia do Milanu[96]. Na początku 2007 Fabio Capello dał do zrozumienia, że nie chce mieć w drużynie Cassano[97], a pozyskaniem włoskiego zawodnika zainteresował się Inter Mediolan[98][99][100]. Włoch nie powrócił już do składu Realu[101], pod jego nieobecność „Królewscy” wywalczyli mistrzostwo Hiszpanii, a Cassano wyraził chęć przejścia do Interu[102]. Latem piłkarz chciał podać madrycki klub do sądu, oskarżając go o mobbing[103], a następnie zaczęło się mówić o jego transferze do Sampdorii[104][105][106].
Sampdoria
Cassano w barwach Sampdorii
14 sierpnia 2007 Cassano został wypożyczony do Sampdorii, która zgodziła się pokrywać 1,2 mln euro z 4,2 mln pensji piłkarza[107]. 19 sierpnia został oficjalnie zaprezentowany grupie 2,5 tys. kibiców jako nowy nabytek „Blucerchiatich”[108]. Na mocy umowy działacze Sampdorii po zakończeniu sezonu mieli możliwość wykupienia Włocha za pięć milionów euro[109]. Wobec niemożności wyboru koszulki z nr 18, którą nosił Vladimir Koman, zdecydował się wybrać numer 99, gdyż jak wyjaśnił 9 i 9 daje w sumie 18. Cassano zadebiutował w towarzyskim meczu z klubem AC Bellinzona i już po 44 minutach gry musiał opuścić boisko z powodu kontuzji[110]. Oficjalny debiut nastąpił 23 września w derbowym starciu z Genoą, gdy w ostatniej minucie zmienił Vincenzo Montellę. Na pierwszego gola czekał tydzień dłużej do wygranego 3:0 meczu z Atalantą. W styczniu zdobył trzy bramki, w tym jedną z Interem (1:1), która zokończyła passę zwycięstw tego klubu. 2 marca 2008 Włoch został ukarany czerwoną kartką w końcówce meczu z Torino FC, a następnie zdjął koszulkę i rzucił nią w sędziego[111]. Później przeprosił za swoje zachowanie[112], a włoska federacja zdyskwalifikowała go na pięć spotkań[113]. W sezonie 2007/2008 Cassano w 22 meczach Serie A strzelił łącznie dziesięć bramek, stając się najlepszym strzelcem swojego zespołu. W drugim sezonie Antonio został wicekapitanem zespołu. Następnie działacze Sampdorii zdecydowali się wykupić Włocha z Realu[114][115], a sam piłkarz wyraził chęć pozostania w Genui[116]. Zażądał jednak większych zarobków niż te, które zaoferowała mu Doria[117]. Pod koniec maja działacze Sampdorii skorzystali z zawartej w umowie klauzuli o możliwości wykupienia włoskiego napastnika po zakończeniu ligowych rozgrywek[118][119]. „Blucerchiati” nie zapłacili nic za byłego piłkarza Romy, jednak gdyby zdecydowali się sprzedać go w ciągu roku to Real dostałby siedem milionów euro, natomiast jeśli w ciągu trzech lat to na konto drużyny z Madrytu wpłynęłoby pięć milionów euro[120]. Prezydent Sampdorii – Riccardo Garrone pod koniec lipca powiedział, że Cassano pozostanie w Genui do końca swojej piłkarskiej kariery[121]. Dał tym samym do zrozumienia, że mimo licznych ofert nie sprzeda byłego zawodnika Realu Madryt[122]. Antonio odwdzięczył się mu m.in. dubletami w spotkaniach z: Atalantą (5 października 2008), Catanią (23 listopada 2008), US Lecce (11 kwietnia 2009) oraz w meczu z FBK Kowno (18 września 2008), w którym także dwukrotnie asystował. Po przejściu w styczniu 2009 do klubu Giampaolo Pazziniego stworzył z nim dobrany duet, który był porównywany do pary Roberto Mancini-Gianluca Vialli, która doprowadziła Sampdorię do jedynego w jej historii scudetto. Przez portal Goal.com został wybrany najlepszym włoskim piłkarzem sezonu 2008/09[123].
We wrześniu 2009 prezydent Sampdorii – Riccardo Garrone poinformował, że nie sprzeda Cassano za mniej niż 20 milionów euro, gdyż tyle wynosiła klauzula odejścia[124][125]. W trakcie sezonu po tym, jak Adrian Mutu został przyłapany na stosowaniu niedozwolonych środków, włoski zawodnik zaczął być łączony z przenosinami do Fiorentiny, jednakże odmówił swej zgody na przenosiny i w wydanym oświadczeniu skrytykował prezydenta klubu[126][127][128]. W międzyczasie Cassano został w styczniu odsunięty od kadry Sampdorii z powodu kłótni z Luigim DelNerim, jednak postanowił pozostać w Genui[129]. Sezon 2009/10 był pomimo tego udany, gdyż FantAntonio został nawet nominowany do piłkarskiego Oskara w kategorii najlepszy włoski piłkarz Serie A[130]. W październiku 2010 odmówił w ostrych słowach prezydentowi klubu swego udziału w ceremonii wręczenia nagród, za co został wydalony z drużyny[131]. Sampdoria skierowała do władz ligi żądanie rozwiązania kontraktu z piłkarzem z jego winy, jednak decyzja arbitrów była odmowna. Zgodzili się oni jedynie na obniżenie o połowę wynagrodzenia Cassano[132]. W plebiscycie Bidone d’Oro 2010 zajął 6 lokatę[133]. Łącznie dla Genoi zagrał w 96 meczach ligowych, w których zdobył 35 bramek.
Milan
Cassano w trakcie treningu w czasie pobytu w Milanie
21 grudnia 2010 roku Cassano podpisał 3,5–letni kontrakt z włoskim klubem A.C. Milan. Oficjalnie piłkarzem „Rossonerich” został dopiero 2 stycznia 2011. Okoliczności tego transferu były dość skomplikowane. Ponoć i Milan, i Sampdoria, a nawet sam piłkarz, złożyli się na ten transfer, płacąc 5 milionów euro hiszpańskiemu Realowi Madryt, z którego Włoch został wypożyczony właśnie do Sampdorii. W barwach Milanu zadebiutował 5 stycznia w wygranym 1:0 spotkaniu ligowym z Cagliari Calcio. Swojego pierwszego gola dla Rossonerich strzelił w wygranym 4:0 meczu z Parmą, w którym też zaliczył dwie asysty[134]. W zespole Rossonerrich rzadko grał w pierwszej jedenastce. Wyróżnił się w spotkaniu z AC Siena rozegranym 29 kwietnia 2012, w którym zdobył gola i dwukrotnie asystował[135]. W styczniu 2011 został nominowany do Piłkarskiego Oskara w kategorii najlepszy włoski piłkarz[136].
4 listopada 2011 przeszedł operacjęserca. Zabieg przeprowadzono po ujawnionych kłopotach zdrowotnych piłkarza wynikłych w trakcie powrotu z meczu ligowego kilka dni wcześniej[137]. W okresie gry dla Milanu zagrał w 33 spotkaniach ligowych i strzelił 7 goli.
Inter
W związku z odejściem z zespołu RossonerrichIbrahimovicia i Thiago Silvy Cassano zażądał od kierownictwa zgody na odejście[138]. 22 sierpnia 2012 Milan doszedł do porozumienia z lokalnym rywalem – Interem Mediolan w sprawie wymiany napastników między tymi klubami. Milan wyłożył na stół 7 mln euro oraz Cassano, natomiast Inter w rozliczeniu oddał Pazziniego. Transfer ten zaskoczył wielu fanów Milanu, którzy twierdzili, że to Nerazzurri powinni dopłacić. Podpisany kontrakt związał go z Niebiesko-Czarnymi do czerwca 2014 i pozwalał mu na zarobki w wysokości 3 mln euro rocznie[139]. Debiut w barwach La Beneamata miał miejsce 26 sierpnia 2012 w meczu przeciwko Pescarze. W trzecim spotkaniu, podczas meczu z Romą zdobył pierwszą bramkę dla Interu (1:3). Cassano szybko oswoił się w nowym zespole i został kluczowym zawodnikiem Interu. 2 marca doszło pomiędzy włoskim piłkarzem a Andreą Stramaccionim do kłótni[140], w wyniku której oponentów musieli rozdzielać piłkarze. Za zaistniałe zajście zarząd ukarał krewkiego zawodnika karą pieniężną w wysokości 40.000 euro[141]. Dobrą partię rozegrał 14 marca 2013 w rewanżowym meczu z Tottenhamem (4:1), zdobył wówczas gola, a przy dwóch asystował[142]. Dla Interu zagrał w 28 spotkaniach ligi włoskiej, w których zdobył 7 bramek.
Parma
3 lipca 2013 został zawodnikiem Parmy przechodząc na zasadzie transferu definitywnego w ramach rozliczenia za Ishaka Belfodila[143]. Tak jak w poprzednich klubach założył koszulkę z numerem 99[144]. W Parmie Cassano bardziej przykładał się do treningów, przeszedł na dietę i zdołał kontrolować swoją wagę, dzięki czemu stracił na niej 10 kilogramów[145]. 30 listopada zdobył swoją 100. bramkę w Serie A w zremisowanym 1:1 wyjazdowym spotkaniu z Bologną[146]. W Parmie Cassano ponownie odnalazł dobrą formę a drużyna zakończyła rozgrywki na 6. miejscu, dzięki czemu zespół ze Stadio Ennio Tardini mógł uznać sezon 2013/2014 za bardzo udany[147]. W 34 ligowych spotkaniach Cassano zdobył 12 bramek i zanotował 6 asyst[148].
W 19 spotkaniach pierwszej połowy sezonu 2014/2015 Cassano trafiał do siatki pięciokrotnie, jednak borykająca się z problemami finansowymi Parma znajdowała się na dole ligowej tabeli. W związku z problemami z wypłacalnością klubu, 26 stycznia 2015 strony za porozumieniem rozwiązały kontrakt zawodnika. Cassano od kilku miesięcy miał nie otrzymywać pensji[149][150]. Zostając wolnym zawodnikiem Cassano wstępnie ponownie był łączony z Interem[151].
Powrót do Sampdorii
Po rozwiązaniu kontraktu z Parmą, 9 sierpnia 2015 Cassano ponownie dołączył do swojego byłego klubu, Sampdorii[152]. Strony podpisały dwuletnią umowę obowiązującą do 30 czerwca 2017[152]. Pierwszą bramkę po powrocie do Genui zdobył 10 stycznia 2016 w przegranym 2:1 spotkaniu z Juventusem[153]. W sezonie 2015/2016 wystąpił w 24 meczach Serie A i zdobył dwie bramki (poza meczem z Juventusem trafił również w wyjazdowym spotkaniu z Hellasem w 28. kolejce Serie A[154])[155]. Zanotował również jeden występ w spotkaniu Coppa Italia – przegranym 0:2 z A.C. Milan[156][157]. W drugim sezonie 2016/2017 prezydent klubu Massimo Ferrero zakomunikował, że zawodnik nie jest już częścią jego planów i został odsunięty od treningów z pierwszym zespołem[158]. Swoją decyzję argumentował chęcią budowania zespołu opartego na młodych, włoskich zawodnikach[158]. Dochodziło też między nimi do utarczek słownych[159][160]. Zawodnikowi zezwolono wyłącznie na trenowanie z golkiperem drużyny młodzieżowej[161]. Po trwających ponad tydzień rozmowach 25 stycznia 2017 strony doszły do porozumienia i rozwiązały kontrakt Cassano[162].
Hellas Werona i zakończenie kariery
10 lipca 2017 podpisał roczny kontrakt z Hellas Werona[163]. W kolejnym tygodniu zagrał w dwóch towarzyskich spotkaniach letniego okresu przygotowawczego, niemniej 18 lipca zakomunikował mediom, że zamierza zakończyć karierę piłkarską, ponieważ za bardzo tęskni za rodziną. Jeszcze tego samego dnia zwołał kolejną konferencję prasową, w trakcie której zmienił swoją decyzję oznajmiając, że nie może się doczekać dobrego sezonu z Weroną[164][165]. 24 lipca po raz kolejny zmienił zdanie i ponownie potwierdził odejście z klubu i skończenie z profesjonalnym futbolem dodając, że jako 35-letni mężczyzna musi być zmotywowanym, a teraz chce być blisko swoich dzieci i żony[166][167]. Za pośrednictwem konta swojej żony na Twitterze dodał: „fizycznie jestem przygotowany, ale ostatnie 15 dni przekonały mnie, że moja głowa nie jest gotowa”[168]. 27 lipca kontrakt Cassano został rozwiązany za porozumieniem stron[169]. 31 lipca Włoch oświadczył, że nie zamierza kończyć piłkarskiej kariery i chciałby znaleźć nowy klub bliżej domu[170]. Cassano nie otrzymał żadnej oferty z włoskich klubów w letnim okienku transferowym. Sam przyznał, że kontaktowały się z nim kluby z Francji i z Belgii. We wrześniu 2017 poinformował, że do styczniowego okienka będzie przygotowywał się pod okiem Agostino Tibaudiego, byłego trenera od przygotowania fizycznego w Sampdorii[171]. Pod koniec miesiąca po raz drugi ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[172].
Po blisko roku, w sierpniu 2018, Cassano ponownie wyraził chęć powrotu do zawodowej piłki[173]. W październiku informację o powrocie Cassano potwierdził za pomocą mediów społecznościowych występujący w Serie CVirtus Entella[174]. Kilka dni wcześniej Cassano powiadomił media o chęci skorzystania z jego usług przez należący do Silvio Berlusconiego klub Monza, oznajmiając jednocześnie, że Virtus Entella jest jedynym zespołem spoza Serie A, w którym może on zagrać[175]. Po kilku dniach treningów z drużyną Cassano definitywnie zakończył karierę piłkarską[176].
Kariera reprezentacyjna
Drużyny młodzieżowe
Cassano ma za sobą występy w młodzieżowych reprezentacjach Włoch. Występował w kategoriach wiekowych Under-15, Under-16, Under-18, Under-20 oraz Under-21. Łącznie rozegrał dla nich 30 meczów i strzelił pięć bramek. Pierwszy występ w zespołach młodzieżowych Cassano zanotował 5 kwietnia 1998. Juniorzy „Squadra Azzura” pokonali wówczas Nową Zelandię 3:0, a sam Cassano zdobył jednego z goli. W drużynie do lat 21 wychowanek Bari po raz pierwszy wystąpił 16 sierpnia 2000, a reprezentacja Włoch wygrała wtedy z Meksykiem 2:0.[177]
Debiut w pierwszej reprezentacji i Euro 2004
W dorosłej reprezentacji Włoch Cassano zadebiutował 12 listopada 2003 w rozegranym w Warszawie meczu z Polską. Pojedynek zakończył się zwycięstwem „biało-czerwonych” 3:1, a grający wówczas w Romie Cassano rozpoczął spotkanie w wyjściowym składzie i strzelił honorowego gola dla swojego zespołu[177].
W 2004 Giovanni Trapattoni powołał Cassano do kadry na mistrzostwa Europy. Rywalem Włochów w grupie C byli Szwedzi, Duńczycy i Bułgarzy. W meczu z Danią włoski zawodnik w 64. minucie zmienił Alessandro Del Piero, w 70. minucie został ukarany żółtą kartką, a mecz zakończył się bezbramkowym remisem. Z powodu zawieszenia Francesco Tottiego za oplucie Christiana Poulsena, kolejny pojedynek przeciwko Szwecji Cassano rozpoczął w wyjściowej jedenastce. W 37. minucie wpisał się na listę strzelców, w 70. minucie zmienił go Stefano Fiore, a w 85. minucie Zlatan Ibrahimović ustalił wynik na 1:1. Spotkanie z Bułgarią Cassano również rozpoczął w pierwszym składzie. Zdobywając gola w 94. minucie zapewnił Włochom zwycięstwo 2:1, jednak podopieczni Giovanniego Trapattoniego zajęli ostatecznie w swojej grupie trzecie miejsce i odpadli z turnieju[178].
Lata 2004–2008
Gdy trenerem reprezentacji został Marcello Lippi, Cassano nie otrzymywał początkowo powołań do kadry. Było to spowodowane kontuzjami, problemami dyscyplinarnymi oraz słabą formą[179]. Pod koniec listopada 2005 Lippi powiedział, że konflikt pomiędzy Romą i Cassano działa na niekorzyść drużyny narodowej[180]. Po transferze włoskiego zawodnika do Realu Madryt trener reprezentacji poinformował, że cieszy się z takiego przebiegu wydarzeń i widzi możliwość powrotu Cassano do kadry „Azzurrich”[181]. Następnie powiedział jednak, że nie zamierza zabrać Włocha na Mistrzostwa Świata 2006[182] i tak też zrobił.
Po mistrzostwach nowym szkoleniowcem włoskiego zespołu narodowego został Roberto Donadoni. Na początku jego kadencji Cassano powrócił do kadry po ponad rocznej przerwie[183]. Po przenosinach włoskiego piłkarza do Sampdorii decyzję tę pochwalił były trener Włochów – Marcello Lippi[184]. Sam zawodnik pod koniec 2007 zadeklarował chęć powrotu do reprezentacji[185], w której ostatni raz wystąpił we wrześniu 2006. Następnie Roberto Donadoni poinformował, że Cassano ma szanse pojechania na Euro 2008[186]; warunkiem było zaprezentowanie dobrej formy w rozgrywkach ligowych[187].
Ostatecznie Cassano znalazł się w kadrze Włochów na mistrzostwa Europy[188]. W rundzie grupowej „Squadra Azzura” z czterema punktami na koncie zajęła drugie miejsce za Holandią. W przegranym 0:3 meczu z „Oranje” Cassano w 75. minucie zastąpił Mauro Camoranesiego, w zremisowanym 1:1 pojedynku przeciwko Rumunii w 57. minucie zmienił Simone Perrottę, a w wygranym 2:0 spotkaniu z Francją rozegrał pełne 90 minut. W ćwierćfinale Włosi trafili na Hiszpanów. Cassano rozpoczął zawody w wyjściowym składzie, jednak w 75. minucie został zastąpiony przez Antonia Di Natalego. Regulaminowy czas gry zakończył się rezultatem 0:0, dogrywka również nie przyniosła rozstrzygnięcia. Hiszpanie wygrali ostatecznie po rzutach karnych 4:2, wyeliminowując tym samym Włochów z turnieju[189].
Rezygnacja z występów w reprezentacji
Po zakończeniu mistrzostw na stanowisko trenera reprezentacji Włoch powrócił Marcello Lippi, który pominął Cassano przy ustalaniu kadry na pierwsze mecze eliminacji do Mistrzostw Świata 2010[190]. W grudniu 2008 Cassano poinformował, że „reprezentacja narodowa to dla niego rozdział zamknięty”[191]. W późniejszym czasie wielokrotnie mówił jednak, że wciąż liczy na powołanie do włoskiej kadry. Powołania Cassano do reprezentacji domagali się między innymi prezydent Sampdorii – Riccardo Garrone[192] i dyrektor klubu – Giuseppe Marotta[193]. Zdanie przedstawicieli włoskiej drużyny potwierdził również między innymi Roberto Mancini[194]. Trener reprezentacji – Marcello Lippi powiedział, że Cassano musi wykazać się cierpliwością zanim dowie się czy zagra na Mistrzostwach Świata w RPA[195]. Pod koniec roku przekreślił jednak szansę piłkarza na udział w mundialu[196]. W lutym 2010 Cassano dał do zrozumienia, że traci nadzieję na powołanie go do reprezentacji, a za główną przyczynę jego pominięcia uważa bezpodstawny strach selekcjonera Marcello Lippiego[197].
Po nieudanych dla Włochów Mistrzostwach Świata 2010Marcello Lippiego na stanowisku selekcjonera zastąpił Cesare Prandelli. Nowy trener powołał Cassano do kadry na swój pierwszy mecz przeciwko WKS i wielokrotnie podkreślał, że widzi w nim lidera włoskiej reprezentacji[198]. Cassano przed spotkaniem otrzymał koszulkę z numerem 10[199][200]. 10 sierpnia Włosi przegrali z WKS 0:1, a Cassano w 70. minucie został zmieniony przez Giuseppe Rossiego[201]. 3 września gracz Sampdorii wystąpił w wygranym 2:1 pierwszym meczu eliminacji do Euro 2012 z Estonią, w którym strzelił pierwszą bramkę i asystował przy drugiej[202][203]. 4 dni później strzelił bramkę w zwycięskim 5:0 spotkaniu z Wyspami Owczymi[204]. Wraz z reprezentacją Włoch na Mistrzostwach Europy w 2012 r. zdobył wicemistrzostwo Europy grając we wszystkich 6 meczach i strzelając jedną bramkę w meczu grupowym z Irlandią. W lipcu 2012 ukarany przez UEFA za komentarz dotyczący homoseksualistów[205][206].
Cassano został powołany do składu reprezentacji Włoch na Mistrzostwa Świata 2014, mimo że nie grał w niej od 2012[207]. 20 czerwca 2014 zadebiutował w tej randze zawodów jako zmiennik w meczu przeciwko Kostaryce, przegranym przez Włochów 0:1[208]. 24 czerwca, również jako zmiennik, pojawił się na boisku w spotkaniu z Urugwajem, w którym Azzurri ulegli przeciwnikowi 0:1 i nie awansowali do dalszego etapu rozgrywek[209]. Cassano został skrytykowany przez prasę za słabe występy i brak przydatności, przez co nie udało mu się wnieść właściwego tempa i kreatywności w grze zespołu i wsparcia dla napastników[210].
Cassano jest w związku z piłkarką wodną Caroliną Marcialis, która jest od niego młodsza o dziewięć lat[212]. 19 czerwca 2010 para wzięła ślub w kościele św. Marcina w Portofino[213]. Z tego związku doczekał się syna – Christophera, urodzonego 14 marca 2011 r.[214] 18 marca 2013 para doczekała się drugiego syna – Lionela, nazwanego tak na cześć argentyńskiego piłkarza Leo Messiego[215]. W październiku 2008 Cassano wydał razem z dziennikarzem Pierluigim Pardo swoją autobiografię o tytule „Mówię wszystko”, w której napisał między innymi, że przespał się już z około 600-700 kobietami[216]. W książce znajdował się fragment mówiący o tym, że po meczu Realu Madryt w Gimnàstikiem Tarragona Cassano obraził trenera Fabio Capello i powiedział, że ten „jest tak fałszywy jak pieniądze z Monopoly”[217]. Zawodnik w autobiografii napisał również o tym, że gdyby nie został piłkarzem to skończyłby najprawdopodobniej jako kryminalista[218]. Nie garnął się do nauki, dlatego sześciokrotnie powtarzał rok. Na ulicy zajmował się bukmacherką.
Cassano ma podpisany kontrakt sponsorski z Diadorą. Jest osobą niewierzącą[219].
