Las fòrmas ancianas son itinere Montisgaulioli en 1170, ecclesie Sancti Johannis de Monte Gaudio en 1175-78, St Johan de Montgauzi en 1263[2].
Segon Dauzat e Rostaing, Montgausí vendré deu latin mons « montanha o simple tarrèir » e deu nom germanic d'òme Gaudin o Waldin[3].
Segon Negre, Montgausí vendré de mont e probablament de l'infinitiu gausir, traduccion deu francés montjoie, montjoy[4].
Bénédicte Boyrie-Fénié, qu'apròva globalament l'explicacion de Negre, remarca pr'aquò qu'un toponime format d'un nom e d'un vèrbe a l'infinitiu es estranh. L'etime seré meilèu, çò escriu Pierre-Henri Billy, montem gaudii « mont deu gaug, montjoie », coërent perqué lo vilatge ei sus la via antica e medievala Bordèu-Tolosa, au pè d'un tarrèir. Lo nom comun francés monjoie, vengut de la remotivacion religiosa de Mons Jovis « mont de Jupitèr », situat entre Montmartre e Saint-Denis, a la fin deu sègle X, designa un punt de referéncia constituït per una elevacion (crotz, tumulus, pug...) au bòrn d'un camin, sustot de pelegrinatge [2]. Montem gaudii ei donc un latinisme tardiu, donc ua fòrma sabenta, mes Bénédicte Boyrie-Fénié explica pas coma son adaptacion en lenga vulgara ei venguda MontgauSí dus còps (tanben Montgausí (Gers)), damb una evolucion -d- intervocalic > -z- fòrt anteriora au sègle X (que presenta pas tròp de dificultat pr'aquò).
L'impression es que P.H. Billy a barrejat Montgausir damb lo nom Montjòi, vengut de l'ocupacion francesa e sa possibla traduccion Montgaug.
Una grafia prudenta ei Montgausí.
Istòria
Lo 28 de feurèir de 1965, la comuna de Saint-André-du-Garn (Sent Andreus deu/dau Garn ?) fusionèt damb Montgausí per fusion simpla [5].
Comunas deGirondaen Gasconha lingüistica (comunas actualas, comunas que contenen comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
