La prononciacion es [dɒ’glɑ̃n] : -a- pretonic prononciat coma un ò (tipic dels parlars septentrionals del lengadocian), -n finala articulada [1].
Lo nom es atestat al sègle XIV, jol nom de Sanctus Martinus de Daglonio, puèi en 1489, Dagliano (per Chantal Tanet e Tristan Hordé), Daglanio (per Dauzat), e en 1744, Dagland. Dauzat prepausa, ambe un punt d'interrogacion, un sintagme gallés, *dago-lanum, « bona plana »; lo site de las comunas de Dordonha i apond una segonda possibilitat *dagoglann, « bona riba » [-n geminada (dobla) pòt explicar l'articulacion de -n finala dins la fòrma actuala, per un parlar lengadocian qu'amudís las autras]. Tanet e Hordé semblan pas convencuts per l'ipotèsi gallica de Dauzat e aiman mai cercar del costat del germanic, un derivat de dags, « jorn », sense trobar lo bon candidat [2],[3],[1]. Delamarre precisa dins son diccionari del gallés que lano a benlèu pas lo sens topografic de « plana », mas puslèu lo de « plen », ambe una connotacion mitica o religiosa [4]; explica Daglan per dago-landon, « bon prat » e considèra que Dago-lānon es possibla foneticament [en realitat non], mas pus improbable semanticament [5].
Comunas de Dordonha en Guiana (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
