Ավետիս Արփիարյանը ձեռնադրվել է քահանա 1884 թվականի մարտին։ Ավետիս Արփիարյանը, ինչպես իր ազգականը՝ Արփիար Արփիարյանը, եղել է հեղինակ և գրող։ Այս կապի և իր գրական գործունեության համար նրան Օսմանյան կայսրության սուլթան Աբդուլ Համիդ II֊ը հրավիրել է ստանձնելու Կիլիկիայի պատրիարքական փոխանորդի պաշտոնը։
1890 թվականի սեպտեմբերի 23-ին նա նշանակվել է Խարբերդի եպիսկոպոս, իսկ նույն տարվա նոյեմբերին պատրիարք Ստեփանոս Պետրոս Ժ Ազարյանը նրան օծել է եպիսկոպոս։ 1898 թվականի ապրիլի 20-ին նրան շնորհվել է Անազարբուի տիտղոսակիր արքեպիսկոպոսի կոչում, ինչի հետ մեկտեղ նշանակվել է Կիլիկիայի պատրիարքությունում օժանդակ եպիսկոպոս։
1905-1909 թվականներին արքեպիսկոպոսը ստիպված է եղել ապրել աքսորում՝ Զմմառ (Լիբանան)։
Հաջորդ նշանակումը եղել է 1911 թվականի օգոստոսի 27-ին, երբ նա նշանակվել է Մարաշի արքեպիսկոպոս։ 1928-1931 թվականներին կրկին պաշտոնավարել է Կիլիկիայի պատրիարքությունում որպես օժանդակ եպիսկոպոս։ 1931 թվականի հոկտեմբերի 9-ին Հայ կաթողիկե եկեղեցու սինոդը նրան ընտրել է պատրիարք, իսկ Պապ Պիոս XI-ը (1922–1939) հաստատել է նրա ընտրությունը 1933 թվականի մարտի 13-ին։
Նա առաջինն է եղել, որը հրատարակել է պատրիարքական ամսագիր, որը հետագայում դարձել է Հայ կաթողիկե եկեղեցու պաշտոնական թերթը՝ կոչվելով «Ավետիք» ի պատիվ իր հիմնադրի։ 1931-1937 թվականներին նա միաժամանակ եղել է Բեյրութի արքեպիսկոպոս և Իրաքի Սպահանի թեմի առաքելական ադմինիստրատոր։
Ավետիս Պետրոս ԺԴ Արփիարյանը մահացել է 1937 թվականի հոկտեմբերի 26֊ին[3]։