As linguas románicas occidentais son unha das dúas divisións propostas das linguas románicas baseadas na liña Massa-Senigallia. Inclúen as linguas galorrománicas e as linguas iberorrománicas, así como as do norte de Italia. A subdivisión baséase principalmente no uso do "s" para a formación dos plurais, o debilitamento dalgunhas consoantes e a pronunciación de “c suave” como /t͡s/ (a miúdo /s/) máis que /t͡ʃ/ como no italiano e o romanés, mais iso fai que a categorización sexa moi problemática xa que hai unha similitude léxica moito maior entre tódolos dialectos do italiano e o francés que entre o francés e o castelán. Tamén hai unha similitude morfolóxica, ortográfica e fonética moito maior entre os dialectos castelán e italiano que entre o italiano e o francés.
En base á intelixibilidade mutua, Dalby contabiliza unha ducia de linguas: portugués, castelán, asturleonés, aragonés, catalán, galego, gascón, provenzal, galo-valón, francés, francoprovenzal, romanche e ladino.[1] Porén, este criterio de clasificación é problemático debido aos altos niveis de intelixibilidade mutua entre as linguas italorrománicas e as ibéricas que non se observa coas linguas galorrománicas.[2]
Notas
Véxase tamén
Outros artigos
|
---|
|
|
|
- As linguas en cursiva son linguas extintas
- As linguas entre paréntese son variedades da lingua da súa esquerda.
|