Foi a quinta e sexta tempada consecutiva, que Ferrari gañou o título de construtores e pilotos, respectivamente. Michael Schumacher dominou desde o comezo do ano ao acadar unha marca de 12 carreiras gañadas nas primeiras 13, conseguindo unha marca de 13 carreiras nunha tempada, superando a súa anterior marca de 11, establecida en 2002, e tamén facilmente alcanzou o sétimo e o seu último campionato de pilotos. Rubens Barrichello quedou nun sólido segundo lugar, gañando dous das catro últimas carreiras. Jenson Button, a pesar de non gañar ningún Gran Premio, terminou en terceiro lugar, conseguindo dez podios e unha pole position. Xunto con seu compañeiro de equipo o xaponésTakuma Sato, BAR impresionou por terminar segundo detrás de Ferrari.
Catro dos dez equipos eran filiais de grandes empresas de automóbiles (Ferrari, Renault, Jaguar e Toyota) e unha era unha división dunha compañía de tabaco (BAR). Williams e McLaren, os dous equipos de propiedade privada, tiñan acordos con empresas de automóbiles máis importantes para a produción de motores, BMW e Mercedes-Benz, respectivamente, e Honda producía os motores de BAR. Os últimos tres equipos, Jordan, Sauber e Minardi, tamén de propiedade privada, tiñan un patrocinio menor, e polo tanto tendían a terminar na parte traseira da grella. Sauber era de propiedade privada, pero recibía os motores Ferrari baixo o nome de Petronas, e tamén recibiu o patrocinio de Petronas.
A serie de malos resultados de Cristiano da Matta durante a tempada levou á súa substitución polo piloto de probas Ricardo Zonta a partir de Hungría, excepto no Gran Premio do Xapón de 2004. Da Matta non volveu a competir de novo con Toyota e en 2005 regresou as carreiras de Champ Car legando que a F1 non era o suficientemente competitiva.
Tamén foi a última tempada do equipo Jaguar e o fabricante do motor Ford na F1, xa que anunciou que se retiraría da Fórmula Un ao final da tempada.
Esta tempada todos os equipos anotaron polo menos un punto no Campionato do Mundo.
A partir da tempada 2004, a todos os equipos que non terminaban entre os catro primeiros do Campionato Mundial de construtores do ano anterior permitíaselles correr cun terceiro coche nos adestramentos libres do venres antes dun Gran Premio para propósitos de proba. Outros equipos tiñan pilotos de probas, a pesar de que non se lles permitia competir nos adestramentos do venres. Sauber decidiu non presentar ao seu terceiro piloto na práctica debido aos gastos adicionais.
† Todos os motores son de 3.0 litros, e configuración V10.
Cambios de pilotos
A tempada 2004 ofreceu varios cambios de pilotos na aliñación antes da tempada, e máis cambios durante a propia tempada. Tres equipos (Minardi, Jordan e Sauber) comezaron o ano 2004 con pilotos completamente novos.
En BAR, tras a saída do equipo de Jacques Villeneuve antes do Gran Premio do Xapón de 2003, o expiloto de probas Takuma Sato ocupou de forma permanente o segundo asento xunto a Jenson Button, logo de ser piloto de probas temporalmente durante o ano 2003, Anthony Davidson converteuse no piloto de probas permanente, substituíndo a Takuma Sato.
En Minardi, Nicolas Kiesa non puido manter o seu asento e Jos Verstappen deixou o equipo por problemas de patrocinio, e Gianmaria Bruni que realizara unha cantidade limitada de probas en 2003, asinou como piloto titular. Zsolt Baumgartner foi confirmado como segundo piloto titular despois de que o goberno húngaro o patrocinara. Completando a aliñación completamente nova Bas Leinders e Tiago Monteiro asinaron como pilotos de probas para o ano 2004.
Heinz-Harald Frentzen e Sauber separáronse de mutuo acordo a finais de 2003, Frentzen abandonou a F1 e uniuse a outros ex-pilotos de F1 Mika Häkkinen e Jean Alesi no DTM. Nick Heidfeld tamén foi despedido por Sauber e parecía non ter ningún coche para o ano 2004. Con todo, varios exitosos test de proba, levarono a un asento en Jordan. Fisichella deixou Jordan logo de 2003 asinando un posto en Sauber. Isto significaba que Heidfeld e Fisichella efectivamente intercambiaron asentos. O outro novo piloto de Sauber foi Felipe Massa, que saíu do seu posto de pilot de probas en Ferrari e volveu ao equipo no que correra en 2002. Como Sauber usaba motores Ferrari en 2003, Massa trouxo un considerable coñecemento dos compoñentes de Ferrari con el.
A decisión de Jaguar de non estender o contrato de Justin Wilson, levou a Christian Klien a ser o compañeiro Mark Webber no R5. Wilson foise para unirse á Mi-Jack Conquest Racing equipo de Champ Car nas carreiras nos Estados Unidos. Björn Wirdheim asinaou como piloto de probas do venres. Os outros pilotos de probas do venres de proba son Franck Montagny, que foi recompensado polo campionato do ano na World Series by Nissan co posto de piloto de probas permanente en Renault, Ryan Briscoe uniuse a Ricardo Zonta como piloto de probas en Toyota, e Pedro de la Rosa regresou á F1 como piloto de probas de McLaren.
Cambios nos equipos
Como parte dunha reestruturación global e de redución de custos, Ford anunciou durante a tempada que non estarían no campionato de Fórmula 1 de 2005 a través do seu equipo Jaguar. Tamén anunciou que o seu motor Cosworth e as divisións de enxeñería vendíanse. O equipo Jaguar foi comprado finalmente por Red Bull e efectivamente seguiron competindo como Red Bull Racing en 2005.
Calendario dos Grandes Premios de Fórmula Un de 2004
O calendario de Fórmula Un de 2004 contou con dúas novas carreiras, o Gran Premio de Bahrain e o Gran Premio da China, que se celebraron en dous circuítos de nova construción o circuíto de Sakhir e o circuíto de Xangai. Foi a tempada con máis carreiras fóra de Europa ata o momento, con oito grandes premios en América, Asia e Oceanía. O Gran Premio do Brasil mudouse da súa data tradicional de principios da tempada para trasladarse ao final da tempada, mentres que o GP dos Estados Unidos moviuse da súa data anterior a finais de setembro a finais de xuño como unha carreira continuación do Gran Premio do Canadá.
A única saída foi a do Gran Premio de Austria, logo de sete anos disputandose en A1-Ring, o vello circuíto de Österreichring foi modificado. As bancadas e os edificios foron demolidos ese ano, o que fixo a pista quedase inutilizable para calquera categoría do automobilismo. A finais de 2004 e principios de 2005, había un intenso debate sobre se o propietario, a empresa de bebidas Red Bull, debía buscar un novo uso para o circuíto ou debía volver cos deportes de motor. Con todo, en xaneiro de 2005, Dietrich Mateschitz anunciou publicamente que non tiña intención de gastar diñeiro nun circuíto deficitario.
A Scuderia Ferrari Marlboro gañou o campionato mundial de construtores de 2004
.
Lucky Strike BAR Honda foi segundo no campionato mundial de construtores de 2004.Mild Seven Renault F1 Team rematou terceiro no campionato mundial de construtores de 2004.
Repaso da tempada
A tempada comezou en Australia en Albert Park e Michael Schumacher liderou un dobrete de Ferrari. Seguiu con outra vitoria de Schumacher en Sepang e liderou outro dobrete de Ferrari en Bahrain. Jenson Button conseguiu a súa primeira pole en San Marino, pero Michael Schumacher gañoulle na liña de meta. Schumacher tamén dominou o Gran Premio español, cunha Gran Chelem (volta rápida, pole, liderar de principio a fin e gañar).
En Mónaco Jarno Trulli gañou desde a pole logo de aguantar á intensa presión de Jenson Button nunha carreira que viu a retirada por accidente de Michael Schumacher. Schumacher gañou o GP de Europa en Nurburgring e gañou o GP do Canadá nunha batalla estratéxica. O Gran Premio dos Estados Unidos foi unha carreira dramática cun alto índice de desgaste que só viu a 8 coches cruzar a liña de meta nunha carreira dominada polos accidentes e con Ralf Schumacher involucrado nun accidente masivo. Esa carreira foi gañada tamén por Michael Schumacher. Schumacher venceu en Francia a Fernando Alonso, nun movemento estratéxico. En Gran Bretaña, aínda que dominou gañador da pole, Kimi Räikkönen, Schumacher acadou a súa décima vitoria da tempada. En Alemaña tamén gañou despois de que o seu principal rival, Kimi Räikkönen, sufrira un fallo no alerón traseiro logo de establecer a volta rápida.
Schumacher conseguiu outro dobrete para Ferrari en Hungría asegurando o trofeo de construtores para Ferrari. O Gran Premio de Bélxica tamén foi dominado polos accidentes e as saídas do coche de seguridade, Kimi Räikkönen finalmente gañou a carreira saíndo desde o décimo lugar na grella. Michael Schumacher terminou en segundo lugar e así se asegurou o título mundial.
Baixo a choiva que afectou ao GP de Italia, Barrichello liderou un dobrete de Ferrari diante dos tifosi locais. O GP da China foi gañado tamén por Barrichello con Button e Raikkonen por detrás, mentres que Michael Schumacher só puido ser 12 logo de saír desde o pitlane. Os fin de semana do GP do Xapón foi estragado por un tifón que causou extensos danos nalgunhas zonas do Xapón e que viu o adiamento da cualificación á mañá do día da carreira. Michael Schumacher logrou á súa 13ª vitoria.
O Gran Premio do Brasil foi gañado por Juan Pablo Montoya na súa última carreira co equipo Williams anotando a súa última vitoria ata a data. Ao final, Schumacher estaba na cima con 148 puntos seguido por Barrichello con 114 puntos e Ferrari na parte superior no Campionato de Construtores con 262 puntos.
Piloto de probas dos venres (PP) (desde 2003 en diante)
En branco
Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)
Negra – Pole Cursiva – Volta rápida
† Condutores que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia de carreira.
↑Logo de ser obxecto de dumping en Jaguar a metade da tempada anterior, Antonio Pizzonia volveu ao seu posto de probador que tiña con Williams en 2002. Pizzonia substituirá Ralf Schumacher de Alemaña a Italia.
↑A serie de resultados decepcionantes de Cristiano da Matta durante a tempada levou á súa substitución polo piloto de probas Ricardo Zonta de Hungría en diante. Da Matta non volveu a competiu con Toyota e en 2005 regresou ás carreiras de Champ Car alegando que a F1 non era o suficientemente competitiva.
↑Ricardo Zonta substituíu a Da Matta de Hungría á Brasil.
↑A relación de Jarno Trulli con Renault, e o director do equipo Flavio Briatore, en particular, deteriorouse considerablemente despois de que deixara claro que non o mantería logo de 2004. Logo de aceptar un acordo con Toyota para o 2005, Trulli e Renault acordaron separarse logo do Gran Premio de Italia de 2004 e 14 carreiras disputadas. Isto permitiu a Trulli pilotar con Toyota nas dúas últimas carreiras de 2004 e Ricardo Zonta polo tanto, viuse relegado a piloto de probas, unha vez máis.
↑O piloto de Toyota Olivier Panis indicou durante a tempada que non estaba interesado na condución a tempo completo para Toyota por motivos persoais. E expresou o seu interese en traballar como piloto de probas e en consecuencia asinou con Toyota sobre esa base ao final da tempada. Panis correu con tres diferentes compañeiros de equipo: da Matta de Australia a Alemaña, Zonta en Hungría e China, e finalmente Trulli no Xapón.
↑Robert Doornbos foi contratado como piloto de probas de substitución para o posto de Glock en Jordan.
↑O piloto de Jordan Giorgio Pantano participou de Australia a Italia. Logo desta carreira Pantano e Jordan separáronse logo dos malos resultados e os problemas de patrocinio.
↑Timo Glock foi contratado para terminar o ano con Jordán, xa que realizara tarefas de probas co equipo ese ano. Foi o terceiro piloto os venres no Canadá, e tamén o piloto de carreiras o domingo, substituíu a Pantano nas últimas tres carreiras.
.jpg)
