Αθανάσιος Μιαούλης

Αθανάσιος Μιαούλης
Ο Αθανάσιος Μιαούλης (Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)
12ος Πρωθυπουργός της Ελλάδας
Περίοδος 13 Νοεμβρίου 1857 – 26 Μαΐου 1862
Προκάτοχος	Δημήτριος Βούλγαρης
Διάδοχος	Ιωάννης Κολοκοτρώνης
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	1815, Ύδρα
Θάνατος	7 Ιουνίου 1867 (52 ετών) Παρίσι, Γαλλία
Εθνότητα	Ελληνική
Σχετικά πολυμέσα

Ο Αθανάσιος Μιαούλης (Ύδρα, 1815 - Παρίσι, 7 Ιουνίου 1867) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός του 19ου αιώνα. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1857 ως το 1862.

Βιογραφία

Ήταν γιος του ναύαρχου της ελληνικής επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη της ιστορικής υδραίικης οικογένειας των Μιαούληδων. To 1829 φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή του Μονάχου ως υπότροφος του Βασιλέως της Βαυαρίας Λουδοβίκου. Μετά την αποφοίτησή του υπηρέτησε επί τριετία στον αγγλικό στόλο από τον οποίο και μετατάχθηκε στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Λόγω της γνώσης της αγγλικής γλώσσας, διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλέως Όθωνα^[1]. Εισερχόμενος αργότερα στη πολιτική εκλέχθηκε βουλευτής Ύδρας (25 Σεπτεμβρίου 1855) αναλαμβάνοντας υπουργός των Ναυτικών επί κυβερνήσεως Δημητρίου Βούλγαρη^[2]. Μετά την παραίτηση του Δημητρίου Βούλγαρη, κλήθηκε από τον βασιλιά Όθωνα να τον αντικαταστήσει^[1]. Ακολούθως, σχημάτισε στις 13 Νοεμβρίου, κυβέρνηση^[1], η οποία διατηρήθηκε με διάφορους ανασχηματισμούς μέχρι τον Μάιο του 1862.

Η κυβέρνησή του Μιαούλη, ο οποίος διατήρησε και τη θέση του στο υπουργείο Ναυτικών^[1], θεωρήθηκε από την κοινή γνώμη της Ελλάδας ως φιλοαυστριακή^[3] καθώς και πειθήνιο όργανο των εντολών του βασιλιά, γεγονός που προκάλεσε την εχθρική στάση της αντιπολίτευσης^[1]. Τον Μάιο του 1859, μετά τα επεισόδια των Σκιαδικών παραιτήθηκε, η αδυναμία όμως του επιλεγμένου από τον Όθωνα, Κωνσταντίνου Κανάρη να σχηματίσει κυβέρνηση, οδήγησε τον Μιαούλη εκ νέου στην εξουσία^[4].

Στις εκλογές του ίδιου έτους, ο Μιαούλης επανεξελέγη πρωθυπουργός, όμως η κυβερνητική παράταξη αντιμετώπισε σοβαρά ζητήματα συνοχής με συνέπεια τους συχνούς ανασχηματισμούς. Το 1860 ο Μιαούλης υπέβαλε εκ νέου παραίτηση η οποία δεν έγινε δεκτή από τον Όθωνα, ο οποίος διέλυσε τη βουλή τον Νοέμβριο του ίδιους έτους. Ακολούθησε άρνηση του Καλλέργη να σχηματίσει κυβέρνηση με επακόλουθο την προκήρυξη νέων εκλογών οι οποίες διήρκεσαν από τον Δεκέμβριο του 1860 ως τον Μάρτιο του 1861. Ο Μιαούλης επικράτησε ξανά, υπήρξε όμως πλήθος καταγγελιών για νοθεία και τρομοκρατία που είχε ως αποτέλεσμα αρκετές ισχυρές προσωπικότητες της αντιπολίτευσης να μην κατορθώσουν να εκλεγούν^[5].

Ακολούθησε η απόπειρα κατά της ζωής της Βασίλισσας Αμαλίας και έπειτα εκδηλώθηκε η στάση του Ναυπλίου. Μετά όμως τη καταστολή του κινήματος εκείνου (25 Απριλίου 1862) ο Αθανάσιος Μιαούλης παραιτήθηκε παραδίδοντας την αρχή στον Γενναίο Κολοκοτρώνη. Μετά την έξωση του Όθωνα και της Βασίλισσας Αμαλίας, ο Αθανάσιος Μιαούλης τους ακολούθησε στο εξωτερικό απ΄ όπου και επανήλθε κατά την ενθρόνιση του Βασιλέως Γεωργίου του Α' (1863), χωρίς ν΄ αναμιχθεί πλέον με την πολιτική^[6] καθώς φαίνεται πως δεν διέθετε λαϊκά ερείσματα^[7].

Κατά το διάστημα της πρωθυπουργίας του συνεχίστηκε το έργο του προκατόχου του σχετικά με την πραγματοποίηση διαφόρων εγγειοβελτιωτικών έργων που θα εξασφάλιζαν τη δημιουργία περισσότερων καλλιεργήσιμων εκτάσεων γης ενώ ταυτόχρονα μερίμνησε για την ολοκλήρωση της διόρυξης και της γεφύρωσης του πορθμού του Ευρίπου^[8].

Πέθανε το 1867 στο Παρίσι^[6].

Παραπομπές

1. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., 1974, τ. ΙΓ', σ. 172.
2. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1974, ΙΓ', σ. 166.
3. Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου, Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862), Εν Αθήναις, 1894, σ. 605.
4. Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου, 1894, σ. 607.
5. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1974, ΙΓ', σ. 188.
6. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ. 13ος, σ.546.
7. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1974, ΙΓ', σ. 237 - 238.
8. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1974, ΙΓ', σ. 177.

Πηγές

• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΓ΄: Νεώτερος Ελληνισμός από το 1833 έως το 1881, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1977, ISBN 978-960-213-109-1 
• Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ. 13ος, σ.546.