Rob Lowe, właśc. Robert Hepler Lowe (ur. 17 marca1964 w Charlottesville) – amerykański aktor, reżyser, scenarzysta, producent filmowy i model. Jego młodszy o cztery lata brat Chad Lowe jest również aktorem.
W latach 80. uznawany był za idola nastolatek. Odtwórca roli Sama Seaborna w serialu politycznym NBCPrezydencki poker (The West Wing, 1999–2003), za którą był nominowany do nagrody Emmy (2001), dwóch Złotych Globów (2000, 2001) i nagrody magazynu „TV Guide” (2001) oraz wraz z obsadą serialu zdobył nagrodę Satelity (2000) i dwukrotnie Nagrodę Gildii Aktorów Ekranowych (2001, 2002)[1]. W 2000 znalazł się na liście 50. najpiękniejszych ludzi na świecie przez magazyn „People”. W 2003 pomógł w wyborach Arnolda Schwarzeneggera na gubernatora Kalifornii.
Urodził się w Charlottesville w stanie Wirginia jako syn Barbary Lynn Wilson (z domu Hepler; 1939–2003), pisarki i emerytowanej nauczycielki, i Charlesa Davisa Lowe’a, prawnika[4]. Jego rodzina była pochodzenia niemieckiego, angielskiego, irlandzkiego, walijskiego i szkockiego[5]. Wychowywał się z młodszym bratem Chadem (ur. 15 stycznia 1968) w niewielkiej miejscowości Dayton w Ohio, gdzie uczęszczał do Oakwood Junior High School[6]. Jego rodzice rozwiedli się, gdy miał 7 lat. Został przy matce, która ponownie wyszła za mąż, i wcześnie próbował się usamodzielnić. Choć przestał słyszeć na prawe ucho, już jako dziewięciolatek wiedział, że chce być w przyszłości aktorem. Występował od dziecka w szkolnym teatrze, a sukces odniesiony w wieku ośmiu lat w przedstawieniu Olivera Twista na podstawie powieści Charlesa Dickensa zadecydował o jego przyszłości[7]. Jego rodzina przeniosła się do Los Angeles, kiedy miał 12 lat[8]. Ukończył Santa Monica High School[6] w Santa Monica w Kalifornii, a jego kolegami byli Charlie Sheen i Sean Penn[9].
Kariera
W latach 1979–1983 na szklanym ekranie brał udział w reklamówkach i spektaklach. Został zaangażowany przez telewizję do sitcomuABCNowy rozdział rodziny (A New Kind of Family, 1979–1980) i telewizyjnego dramatu familijnego CBSOjciec–sztubak (Schoolboy Father, 1980). W dramacie telewizyjnym CBS Czwartkowe dziecko (Thursday’s Child, 1983) z Geną Rowlands i Donem Murrayem wystąpił w roli 17–letniego Sama Aldena, gwiazdora baseballu w liceum, który cierpi na chorobę serca.
Karierę filmową na dużym ekranie rozpoczął udanie od komedii Klasa (Class, 1983) w roli ucznia szkoły prywatnej Squire Franklina „Skipa” Burroughsa IV z udziałem Jacqueline Bisset. Zaraz potem przyszedł ogromny sukces w dramacie Francisa Forda CoppoliOutsiderzy (Outsiders, 1983) – opowieści o młodych buntownikach z amerykańskiej prowincji, których odtwarzali także Tom Cruise, Patrick Swayze, Matt Dillon i Emilio Estevez[10].
Złamał sobie nos podczas kręcenia sceny lotniczej w ekranizacji powieści Johna IrvingaHotel New Hampshire (The Hotel New Hampshire, 1984) u boku Jodie Foster i Nastassji Kinski. Wystąpił w teledysku zespołu The Go-Go’s do piosenki „Turn to You” (1984). Po zagraniu roli Billy’ego Hicksa, wiecznego buntownika w melodramacie Ognie Świętego Elma (St. Elmo’s Fire, 1985) otrzymał słabe recenzje i nagrodę Złotej Maliny dla najgorszego aktora roku. Niebawem jednak był nominowany do Złotego Globu za postać Sama Aldena o złym sercu w dramacie telewizyjnym Czwartkowe dziecko (Thursday’s Child, 1983) i później za rolę opóźnionego w rozwoju Rory’ego, kolegi głównej bohaterki (Winona Ryder) w dramacie Amerykański kadryl (Square Dance, 1987).
Wystąpił potem z Demi Moore w melodramacie Ta ostatnia noc (About Last Night..., 1986) w roli gracza w baseball, który nie ma zamiaru wydorośleć. Sukcesem na dużym ekranie była dwuznaczna i ponura rola w dreszczowcu Maskarada (Masquerade, 1988).
W 1992 zdecydował się występować na scenie w sztuce Trzy siostryAntona Czechowa, a na Broadwayu pojawił się po raz pierwszy jako Maxime w spektaklu Jak mały hotel na uboczu (A Little Hotel on the Side)[11].
W jego filmowym dorobku są również tak role jak doktor Cukrowicz w uznanym przez krytyków telewizyjnym dramacie produkcji BBCNagle, zeszłego lata (Suddenly, Last Summer, 1993 – w USA pokazywanym przez sieć PBS) oraz jako Sean Dillon, były bojownik IRA i agent brytyjskich służb specjalnych w dwóch telewizyjnych filmach akcji na podstawie powieści Jacka Higginsa dla kanału Showtime: Anioł Śmierci/Oko Cyklonu (Midnight Man/Eye of the Storm, 1995) i Na niebezpiecznym gruncie (On Dangerous Ground, 1996). Wcielił się w główną rolę w miniserialach, będących ekranizacją powieści Stephena Kinga: Bastion (The Stand, 1994) jako Nick Andros i Miasteczko Salem (Salem's Lot, 2004) w roli pisarza z mroczną przeszłością, który powraca do rodzinnego miasteczka Salem w Maine i odkrywa makabryczne siły, które zawładnęły miejscową społecznością.
Był poważnym kandydatem do roli Caledona Hockleya, aroganckiego i dumnego ze swojego bogactwa narzeczonego głównej bohaterki w głośnym melodramacie Jamesa CameronaTitanic (1997), którą to rolę w rezultacie zagrał Billy Zane. Jako scenarzysta i reżyser debiutował w roku 1997, kręcąc półgodzinną czarną komedię, wyprodukowaną przez Chanticleer Films dla ShowtimeKrawędź pustyni (Desert's Edge).
Był brany pod uwagę do roli doktora Dereka Sheparda w serialu NBC Chirurdzy (Grey’s Anatomy), lecz ostatecznie w 2005 rolę dostał Patrick Dempsey. W dramacie telewizyjnym National GeographicZabić Kennedy’ego (Killing Kennedy, 2013) został obsadzony w roli Johna F. Kennedy’ego[12][13]. W dramacie biograficznym Stevena SoderberghaWielki Liberace (Behind the Candelabra, 2013) z Michaelem Douglasem zagrał chirurga plastycznego, doktora Jacka Startza. W serialu ShowtimeCalifornication (2011–2014) z Davidem Duchovnym wcieli się w postać ekscentrycznego aktora, Eddiego Nero. Był producentem wykonawczym telewizyjnego dramatu kryminalnego LifetimePiękna i zabójcza (Beautiful & Twisted, 2015), opartego na faktach, gdzie zagrał brutalnie zamordowanego Benjamina „Bena” Novacka Jr., dziedzica imperium hotelowego w Miami Beach[14]. W sitcomie FoxPrawomocny (The Grinder, 2015–2016) z Fredem Savage wystąpił w roli Deana Sandersona Jr., sprytnego, nadętego aktora telewizyjnego[15].
Był na okładkach magazynów takich jak „Interview” (w maju 1984), „Bravo” (w kwietniu 1986 i czerwcu 1989), „Just Seventeen” (we wrześniu 1986 i w listopadzie 1988), „Playgirl” (w styczniu 1987), „Film” (w listopadzie 1989, w lipcu 1992), „People” (w marcu 1990), „TV Guide” (w lutym 2007), „Men’s Fitness” (w październiku 2010), „Vanity Fair” (w maju 2011) i „GQ” (w październiku 2015)[16].
Życie prywatne
Jego wizerunek został mocno zszargany, gdy w 1988 pojawiło się nagranie, na którym uprawiał seks z dwoma kobietami, przy czym jedna z nich miała 16 lat[17].
Po licznych romansach z aktorkami: Melissą Gilbert, Nastassją Kinski, Chynną Phillips (także piosenkarka), Cornelią Guest i księżniczką Stephanie z Monako, 22 lipca 1991 ożenił się z Sheryl Berkoff, makijażystką filmową pochodzenia żydowskiego. Mają dwóch synów: Edwarda Matthew (ur. 24 września 1993) i Johna Owena (ur. 6 listopada 1995)[18][19].