Przodek Pascuala Jordana o imieniu Pascual Jorda[3] był hiszpańskim szlachcicem i oficerem kawalerii, który służył z Anglikami w trakcie i po zakończeniu wojen napoleońskich. Jorda w końcu osiadł w Hanowerze, który w tamtych czasach był we władaniu brytyjskiej rodziny królewskiej. Nazwisko zostało ostatecznie zmienione na Jordan (wymawiane po niemiecku, [ˈjɔʁdan]). Rodzinna tradycja nakazywała, że pierworodny syn w każdym pokoleniu będzie miał na imię Pascual[4].
W 1921 r. Jordan trafił na Uniwersytet Leibniza w Hanowerze, gdzie studiował równocześnie zoologię, matematykę i fizykę. Przed uzyskaniem dyplomu przeniósł się na inną uczelnię, co w tym czasie było często spotykane wśród niemieckich studentów. Uniwersytet w Getyndze, gdzie studiował od 1923 roku, był wtedy u szczytu swojej siły i sławy w dziedzinie matematyki i nauk fizycznych. W Getyndze Jordan został asystentem najpierw matematyka Richarda Couranta, a potem fizyka Maxa Borna.
W 1966 roku Jordan opublikował 182 strony pracy pod tytułem: „Expansion der Erde. Folgerungen aus der Diracschen Gravitationshypothese” (Rozszerzanie się Ziemi. Wnioski z hipotezy grawitacji Diraca)[6], w którym rozwinął swoją teorię, że według hipotezy wielkich liczb Diraca, opisującej trwałe osłabienie grawitacji w całej historii Wszechświata, Ziemia mogła nabrzmiewać do swoich obecnych rozmiarów, od początkowej kuli o średnicy około 7000 km (4300 mil). Teoria ta może wyjaśniać, dlaczego ciągliwa sima, niższa warstwa skorupy ziemskiej, jest stosunkowo jednolitej grubości, podczas gdy nieco wyższy sial jest podzielony na najważniejsze płyty kontynentalne. Kontynenty musiały zaadaptować się, aby dostosować się do stale spłaszczającej się powierzchni kuli, masywy górskie na powierzchni Ziemi, powstały w tym procesie jako zwężające się fałdy dawnej powierzchni[7]. Pomimo ogromu pracy, którą Jordan włożył w teorię rozszerzającej się Ziemi, jego praca geologiczna nigdy nie była traktowana poważnie przez fizyków i geologów[8].
Działalność polityczna
Epizod nazistowski
W 1933 roku Jordan dołączył do NSDAP, podobnie jak Philip Lenard i Johannes Stark, poza tym dodatkowo, do jednostki SA. Mimo tego, pozostał „obrońcą Einsteina” i innych żydowskich naukowców[9].
W 1939 roku został zwerbowany przez Luftwaffe i jakiś czas pracował jako analityk pogodowy w ośrodku badań nad bronią rakietową, zlokalizowanym w Peenemünde. W czasie wojny próbował zainteresować NSDAP różnymi projektami zaawansowanych broni. Jego sugestie zostały zignorowane, ponieważ został uznany za „politycznie niepewnego”, prawdopodobnie z powodu jego dawnych powiązań z Żydami (w szczególności z Courantem, Bornem i Paulim) i poparcia dla tzw. „żydowskiej fizyki”.
Gdyby Jordan nie wstąpił do partii nazistowskiej, prawdopodobnie otrzymałby Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za jego prace opublikowane z Maxem Bornem[4]. Sam Born otrzymał Nagrodę Nobla w 1954 r. wspólnie z Waltherem Bothe[10][11].
Po II WŚ
Jakiś czas po wojnie Jordan został „zrehabilitowany” w oczach władz przez wstawiennictwo Wolfganga Pauliego, co pozwoliło mu powrócić do pracy na uczelni po dwuletnim okresie przerwy, a w 1953 przywrócić tytuł profesora zwyczajnego.
Duncan, Anthony; Janssen, Michel (2012). „(Never) Mind your p’s and q’s: Von Neumann versus Jordan on the Foundations of Quantum Theory”. The European Physical Journal H. 38 (2): 175. arXiv:1204.6511.doi:10.1140/epjh/e2012-30024-5.
