Libijskie Siły Powietrzne – siły zbrojne odpowiedzialne za prowadzenie działań w powietrzu. W wyniku nalotów NATO w 2011 mogły utracić większość ze swojego wyposażenia.
Symbol używany w latach 1969-1977.Symbol używany w latach 1977-2011.Libijski MiG-23 trafiony pociskiem AIM-9 Sidewinder w 1989.Libijskie Ił-76, cel ataku w 1986.
Historia
W 1968 roku przed bezkrwawym zamachem stanu zamówiono 18 sztuk lekkich myśliwców F-5A/B. Finalnie rok później przez pucz kapitana Kaddafiego dostarczono jedynie 8 F-5A i 2 F-5B. Jeden samolot utracony został w trakcie użytkowania podczas nocnego patrolu. Druga maszyna doznała uszkodzeń w wyniku wypadku przy kołowaniu. Amerykańskie embargo na części zamienne utrudnił eksploatację. Przez pewien czas utrzymywano je przy pomocy greckiego personelu. Wycofano je przedwcześnie i 7 z nich trafiło w 1975 roku do Turcji[1].
W związku z utratą możliwości zakupu uzbrojenia w USA i Wielkiej Brytanii z powodów politycznych, Libia zaczęła od początku lat 70. kupować samoloty bojowe we Francji (Mirage 5, Mirage F1) i ZSRR (MiG-21, MiG-23, MiG-25, Su-20, Su-22, Su-24), a samoloty szkolno-bojowe także w Jugosławii (SOKO G-2 Galeb, jako ich największy zagraniczny użytkownik) i Włoszech (SF 260)[2].
Z uwagi na izolację międzynarodową po zakończeniu zimnej wojny, dokładny stan lotnictwa Libii nie był znany, a wiele samolotów było niesprawnych z braku części i dopiero po 2003 roku i zniesieniu sankcji ONZ Libia zaczęła stopniowo otwierać się na świat[2]. W grudniu 2006 roku zorganizowano w Libii pierwszą wystawę lotnictwa wojskowego LAVEX 06[2].
Podczas wojny domowej w Libii w 2011 roku, zwłaszcza na skutek ogłoszenia strefy zakazu lotów przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, zniszczeniu uległo wiele samolotów strony rządowej. Począwszy od marca 2011 roku pozostałe samoloty libijskie były stopniowo zdobywane lub uciekały na stronę nowo utworzonych opozycyjnych Wojsk Lotniczych Wolnej Libii i były używane przeciw siłom rządowym Kaddafiego[2]. W 2014 roku powstał uznany przez społeczność międzynarodową nowy rząd w Tobruku i podporządkowane mu lotnictwo podjęło od maja 2014 roku działania przeciw siłom islamistów, którzy zorganizowali też własne szczątkowe lotnictwo (ang.Libyan Dawn Air Force)[2]. Od 2013 roku wsparcia materiałowego nowemu rządowi Libii udzielił Egipt, dostarczając stare myśliwce MiG-21 i śmigłowce Mi-8[2].
Starcie nad zatoką Wielka Syrta (1981) – konfrontacja amerykańsko-libijska, w wyniku której dwa F-14A Tomcat z lotniskowca USS Nimitz zestrzeliły dwa libijskie Su-22M.
Operacja El Dorado Canyon (1986) – nalot (w odwecie za zamach w Berlinie) amerykańskich F-111F, A-6E, A-7E i F/A-18 w wyniku którego zniszczono kilka libijskich Ił-76, kilkanaście MiG-23 i ponad 20 radarów lub wyrzutni rakiet przeciwlotniczych, Libijczycy zestrzelili jednego F-111.
Starcie nad zatoką Wielka Syrta (1989) – konfrontacja amerykańsko-libijska, w wyniku której dwa F-14A Tomcat z lotniskowca USS John F. Kennedy zestrzeliły dwa libijskie MiG-23.
Od 1979 dostarczono drugą partie 100 maszyn, nadal w służbie, co najmniej jeden zestrzelono w 2011. Około 12–18 sztuk MiG-23BN przekazano Sudanowi w 1988. Jeden zestrzelony w 2011[4], kolejny MiG-23ML w 2016 roku[5]. Jeden MiG-23UM rozbił się w 2016[6].
.svg)
.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
