Konklawe 8-9 lutego 1621 – konklawe, które wybrało Grzegorza XV na następcę Pawła V. Było to najkrótsze konklawe XVII wieku i zarazem ostatnie, w którym wybrano papieża przez aklamację.
Śmierć Pawła V
Papież Paweł V zmarł 28 stycznia 1621 roku po najdłuższym pontyfikacie od czasu Eugeniusza IV w XV wieku. Papież ten, podobnie jak jego poprzednicy (a także następcy), uprawiał nepotyzm i swoją prawą ręką uczynił siostrzeńca Scipione Caffarelli-Borghese. Jako kardynał nepot zgromadził on ogromny majątek i wpływy i powszechnie uważano, że nowym papieżem zostanie osoba naznaczona właśnie przez niego.
Lista uczestników
W konklawe wzięło udział 52 z 70 żyjących kardynałów:
Oprócz Hiszpanów Zapata i Borja y Velasco wszyscy elektorzy byli Włochami, z tym, że kardynał Giovanni Bonsi był poddanym króla Francji. Trzydziestu dwóch z nich mianował Paweł V, czternastu Klemens VIII, czterech Sykstus V, a po jednym Grzegorz XIII (1572 – 1585) i Grzegorz XIV (1590 – 1591).
Nieobecni
17 kardynałów (6 Włochów, 3 Niemców, 5 Francuzów, 3 Hiszpanów):
Jednego spośród nich mianował Sykstus V, czterech Klemens VIII, a pozostałych Paweł V.
Nieuprawnieni do udziału w konklawe
12-letni syn króla Hiszpanii z racji młodego wieku i braku jakichkolwiek święceń nie miał uprawnień elektorskich:
Frakcje
Wyróżniano następujące frakcje wśród kardynałów:
- „Borghesianie” – czyli nominaci papieża Pawła V dowodzeni przez jego siostrzeńca kardynała Borghese. Należeli do niej także: Barberini, Millini, Lante, Leni, Tonti, Verallo, Carafa, Rivarola, Filonardi, Serra, Galamina, Centini, Crescenzi, Ubaldini, Muti, Savelli, Ludovisi, Aquino, Campori, Priuli, Cobelluzio, Valier, Roma, Gherardi, Scaglia, Pignatelli, Capponi i Orsini (łącznie z liderem 29 purpuratów);
- partia „klementyńska” – czyli stronnictwo kardynała Aldobrandini, bratanka Klemensa VIII, grupującego większość nominatów jego wuja; należeli do niej Bandini, Cesi, Bevilacqua, Bellarmin, Deti, Ginnasi, Delfino, Sannesio i Pio (łącznie 10 osób);
- partia „sykstyńska"– partia grupująca czterech nominatów Sykstusa V pod wodzą jego krewnego kardynała Montalto. Należeli do niej Sauli, Giustiniani i del Monte, a także mianowany wprawdzie przez Klemensa VIII, ale spokrewniony z wicekanclerzem kardynał Baroni Peretti;
- stronnictwo hiszpańskie – trzyosobowa frakcja, grupująca dwóch hiszpańskich kardynałów Borja y Velasco i Zapatę oraz przedstawiciela cesarza kardynała Madruzzo.
Ponadto wyróżniano grupę czterech kardynałów wywodzących się z północnowłoskich rodów książęcych (d’Este, Farnese oraz Medici i jego sojusznik Sforza), którzy zachowywali niezależność względem przywódców frakcji[1]. Z kolei kardynał Bonsi był jedynym reprezentantem frakcji profrancuskiej, gdyż żaden z francuskich kardynałów nie przybył na konklawe[2].
Partie te nie stanowiły jednak monolitów. Zwłaszcza ugrupowaniu kardynała Borghese brakowało wewnętrznej spójności i nie wszyscy jej członkowie byli w pełni lojalni wobec lidera. Stronnictwo hiszpańskie, choć formalnie liczyło tylko trzech członków, miało licznych sympatyków także w innych frakcjach[3].
Kandydaci na papieża
Za papabile uważanych było czternastu kardynałów, w tym trzech spośród „sykstyńczyków” (Sauli, Giustiniani i del Monte), trzech spośród nominatów Klemensa VIII (Bandini, Ginnasi i Madruzzo) i ośmiu spośród „borghesian” (Campori, Millini, Carafa, Galamina, Centini, Ludovisi, Aquino i Cobelluzio). W praktyce jednak tylko nieliczni mieli realne szanse na zdobycie tiary. Głównym faworytem wydawał się kardynał Campori, gdyż miał on poparcie kardynała Borghese, wicekanclerza Montalto oraz Hiszpanii i cesarza. Przeciwko niemu przemawiało jednak to, że wielu „borghesian” (m.in. Orsini) niechętnie patrzyło na jego kandydaturę, a otwarcie sprzeciwiały mu się Francja, Wenecja oraz kardynał Aldobrandini i jego stronnicy. W razie fiaska tej kandydatury największe szanse dawano kardynałowi Ludovisi („borghesianin”, ale popierany też przez Aldobrandiniego) oraz Aquino (także „borghesianin”, popierany zarówno przez Francję jak i Hiszpanię). Spośród nominatów Klemensa VIII realne szanse miał jedynie należący do stronnictwa hiszpańskiego Madruzzo, a z partii Montalto – kardynał Giustiniani[4].
Scipione Borghese wyraźnie zlekceważył swoją „wewnątrzpartyjną” opozycję wobec Camporiego. Był przekonany, że zdoła doprowadzić do jego wyboru już pierwszego dnia, przez aklamację[5]. Oponenci jednak nie próżnowali. Szczególnie aktywni w zakulisowym zwalczaniu tej kandydatury byli Alessandro Orsini oraz Roberto Ubaldini[6].
Przebieg konklawe
Konklawe rozpoczęło się 8 lutego. Borghese, zgodnie ze swym wcześniejszym planem, podjął próbę wyboru Camporiego przez aklamację. Przeżył jednak gorzkie rozczarowanie. Choć Camporiego poparli Hiszpanie, sykstyńczycy oraz kardynałowie Medici, d’Este i Farnese, zbudowany przez Orsiniego blok przeciwny, złożony z partii Aldobrandiniego, Francji oraz całkiem pokaźnej grupy „dysydentów” z partii Borghesego (oprócz Orsiniego także Ubaldini, Tonti, Crescenzi i Filonardi), a nawet reprezentującego cesarza kardynała Madruzzo, zdołał zablokować jego wybór. W tej sytuacji kandydatura Camporiego musiała zostać wycofana[7].
Rankiem 9 lutego doszło do pierwszego (i jak się później okazało – jedynego) pisemnego głosowania. Największe poparcie (15 głosów) uzyskał w nim powszechnie szanowany 78-letni jezuita Robert Bellarmin, który jednak nie zgodził się kandydować. W ciągu dnia kilku najbardziej wpływowych kardynałów: Borghese, Orsini, Zapata, Capponi, d’Este i Medici porozumieli się co do poparcia kardynała Alessandro Ludovisi, którego popierał Aldobrandini. Jeszcze tego samego dnia wieczorem 67-letni arcybiskup Bolonii został wybrany przez aklamację i przybrał imię Grzegorza XV[8]. Elekcję ogłoszono dopiero następnego dnia rano, a 14 lutego 1621 protodiakon Andrea Baroni Peretti koronował Grzegorza XV na schodach bazyliki watykańskiej.
Było to najkrótsze (zaledwie dwudniowe) konklawe XVII wieku i jedno z krótszych w historii. Zarazem było ostatnim, w którym dokonano wyboru przez aklamację, Grzegorz XV wprowadził bowiem nowe reguły dotyczące konklawe, zgodnie z którymi papież mógł być wybrany jedynie w pisemnym głosowaniu.
Przypisy
- ↑ Pastor, s. 31.
- ↑ Pastor, s. 29-30 i 35.
- ↑ Pastor, s. 31-32.
- ↑ Pastor, s. 32-34.
- ↑ Melani, s. 39; Pastor, s. 35.
- ↑ Pastor, s. 34-36.
- ↑ Pastor, s. 36-38.
- ↑ Pastor, s. 38-41.
Bibliografia
- Atto Melani, Sekrety konklawe, red. R. Monaldi i F. Sorti, Warszawa 2006
- Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. 27. London: 1952. (ang.). Brak numerów stron w książce
Uzupełniające źródła internetowe
XI wiek |
|
---|
XII wiek |
|
---|
XIII wiek |
|
---|
XIV wiek |
|
---|
XV wiek |
|
---|
XVI wiek |
|
---|
XVII wiek |
|
---|
XVIII wiek |
|
---|
XIX wiek |
|
---|
XX wiek |
|
---|
XXI wiek |
|
---|