W 1861 r. został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Wojny. W 1863 r. stanął na czele tego resortu. Zarazem został członkiem Tajnej Rady. Trzy lata później stanął na krótko na czele resortu Indii. W 1868 r. otrzymał stanowisko Lorda Przewodniczącego Rady, w praktyce jednak wypełniał obowiązki głównego negocjatora w toku rokowań ze Stanami Zjednoczonymi, które doprowadziły do podpisania w 1871 r. traktatu waszyngtońskiego, kompleksowo regulującego punkty sporne w stosunkach obu państw. Za zasługi z okresu negocjacji otrzymał najpierw Order Podwiązki, a następnie tytuł markiza Ripon.
W 1874 r. dokonał konwersji z anglikanizmu na katolicyzm. W 1880 r. wyjechał do Indii, aby zostać ich wicekrólem, czyli zwierzchnikiem całej administracji kolonialnej na subkontynencie. Jego najgłośniejszą inicjatywą był projekt ustawy, który m.in. pozwalał hinduskim sędziom orzekać w sprawach, gdzie podsądnymi byli Europejczycy. Nie został on jednak przyjęty przez brytyjski parlament. Kadencja lorda Ripona w Indiach dobiegła końca w 1884 r.
Po powrocie do kraju był krótko pierwszym lordem Admiralicji, a następnie w latach 1892–1895 ministrem kolonii. Po powrocie swojej partii do władzy w 1905 r. został Lordem Tajnej Pieczęci i zarazem przewodniczącym Izby Lordów. Był wówczas także kanclerzem uniwersytetu w Leeds. W 1908 r. zrezygnował ze wszystkich stanowisk politycznych i w wieku 81 lat przeszedł na emeryturę. Zmarł rok później.
Pamięć o lordzie Riponie jest wciąż żywa w Indiach, zwłaszcza w stanie Karnataka. Jedno z tamtejszych miasteczek nosi po nim nazwę Riponpet. Z kolei ratusz w stolicy stanu, Madrasie, nazywa się oficjalnie Budynkiem Ripona.
.svg){kind=small}
