Jej dziadek od strony matki, Czesław Surmacewicz herbu Leliwa, pochodził z rodziny szlacheckiej, w późniejszym czasie był burmistrzem Zdun[15]. Po babci Zofii Czosnowskiej odziedziczyła głos, a po dziadku – ułaniekresowym – zamiłowanie do gry na fortepianie[11]. Babka od strony ojca, Anna Sawicka (Szmeterling), była narodowości węgierskiej[16] i pracowała w Cyrku Braci Staniewskich (w 1944 wyprowadziła się do ówczesnej Czechosłowacji)[17].
1 lutego 1972 zdała egzamin przed Komisją Weryfikacyjną Ministerstwa Kultury i Sztuki, uzyskując tytuł zawodowej piosenkarki[35]. Zaczęła też występować pod pseudonimem artystycznym Anna Jantar[8][36]. Koncertowała z programem estradowym wraz z Andrzejem Frajndtem, do scenariusza Janusza Weissa[37]. W 1973 uczestniczyła w 11. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie śpiewała swój pierwszy solowy przebój „Najtrudniejszy pierwszy krok”[8]. Od tego momentu stała się bardziej rozpoznawalną i uznaną piosenkarką w Polsce, a jej wizerunek w kolejnych latach znalazł się na wielu tytułowych okładkach, m.in. czasopism: „Na żywo”, „Przyjaźń”, „Retro”, „Retro wspomnienia”, „Ta nasza młodość” czy „Zwierciadło”[38]. Chcąc udoskonalić swoje występy sceniczne, uczyła się tańca u Ewy Kuklińskiej[39].
W 1974 wydała debiutancki album pt. Tyle słońca w całym mieście, za którego sprzedaż dwa lata później otrzymała certyfikat złotej płyty[40]. Również w 1974 zdobyła nagrodę publiczności za utwór „Tyle słońca w całym mieście” na 12. KFPP w Opolu, nagrodę „Polskich Nagrań” za utwór „Nie żałujcie serca, dziewczyny” na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, wyróżnienie za interpretację na festiwalu w Lublanie, trzecią nagrodę za piosenkę „Tak wiele jest miłości” na festiwalu Cisco '74 w Castlebar oraz trzecią nagrodę na festiwalu Coupe d’Europe w Villach[41]. W 1975 otrzymała drugą nagrodę za utwór „Staruszek świat” na 15. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym odebrała również nagrodę publiczności i nagrodę „Głosu Wybrzeża”[41]. W tym samym roku wydała swój drugi album pt. Za każdy uśmiech, za który w 1977 odebrała certyfikat złotej płyty, i zajęła drugie miejsce z utworem „Niech ziemia tonie w kwiatach” na Festiwalu Przebojów w Dreźnie[42].
W 1976 odbyła trasę koncertową po ośrodkach polonijnych w USA i Kanadzie (m.in. w Chicago, Nowym Jorku i Toronto), gdzie wraz ze Sławą Przybylską, Lidią Wysocką, Aliną Janowską, Januszem Rewińskim, Adamem Zwierzem i Zenonem Laskowikiem prezentowała program „Pół żartem – pół serio”[39]. W 1977 wydała album pt. Zawsze gdzieś czeka ktoś[42]. Pod koniec 1979 nawiązała współpracę z Budką Suflera i nagrała z zespołem dwie piosenki: „Układ z życiem” oraz „Nic nie może wiecznie trwać”, która stała się przebojem i wygrała plebiscyt słuchaczy Studia Gama na najpopularniejszą piosenkę 1979[43].
W styczniu 1979 zajęła drugie miejsce z piosenką „Tylko mnie poproś do tańca” na Festiwalu Przebojów w Tampere, a po powrocie do kraju – zafascynowana filmem Grease – nagrała covery dwóch piosenek ze ścieżki dźwiękowej: „Hopelessly Devoted to You” i „You’re the One that I Want” w duecie ze Stanisławem Soyką[44]. W tym samym roku nagrała również album pt. Anna Jantar oraz duety: „Ktoś między nami” ze Zbigniewem Hołdysem i „Pozwolił nam los” z Bogusławem Mecem[45] oraz otrzymała Odznakę „Zasłużonego Działacza Kultury”[8]. W grudniu 1979 nagrała utwór „Spocząć” z muzykami Budki Suflera[46]. Ostatnim programem telewizyjnym z jej udziałem był program przeznaczony dla dzieci pt. Zamiast słuchać bajek, nakręcony w Palmiarni w Wałbrzychu[47].
27 grudnia 1979 wyleciała w trasę koncertową do Stanów Zjednoczonych[48][49]. W styczniu i lutym 1980 grała koncerty w klubach polonijnych w Chicago i New Jersey wraz z zespołem Perfect i Tragap[50][51]. 12 marca wystąpiła w klubie „Zodiac” w New Jersey, gdzie zagrała swój ostatni koncert przed śmiercią[52].
Wracała do Polski 14 marca 1980. Zginęła około godziny 11:15 w pobliżu lotniska Okęcie w katastrofie samolotu Ił-62 „Mikołaj Kopernik” lecącego z lotniska JFK z Nowego Jorku do Warszawy, przy podejściu do lądowania[53][6]. Po jej śmierci lekarz medycyny sądowej, przeprowadzający badanie, przekazał jej matce mały różaniec, który Jantar trzymała w zaciśniętej dłoni podczas katastrofy[54]. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 25 marca 1980 z udziałem około 40 tysięcy osób w kościele św. Marii Magdaleny w Warszawie, po czym została pochowana na cmentarzu Wawrzyszewskim[55][a]. Podczas pogrzebu przemawiał Daniel Olbrychski[56]. Na nagrobku widnieje nazwisko Anna Jantar Kukulska[6] (w grobowcu tym spoczął również zmarły 13 września 2010 jej mąż – Jarosław Kukulski).
Po tragicznej śmierci Anny Jantar zespół Budka Suflera dedykował artystce piosenkę „Słońca jakby mniej” (z płyty Ona przyszła prosto z chmur) nawiązującą do utworu „Tyle słońca w całym mieście”[66].
Annie Jantar poświęcone są piosenki z repertuaru Krzysztofa Krawczyka – „To co dał nam świat” oraz „Lot nr 205”.
Piosenka „Ocean wspomnień” zespołu Papa Dance została dedykowana pamięci Anny Jantar.
Natalia Kukulska nagrała dwa utwory poświęcone jej mamie – „Dłoń” i „Po tamtej stronie”.
W maju 1983 w Warszawie powstał – jako jeden z pierwszych – Klub Muzyczny Anny Jantar „Bursztyn”, którego założycielami byli Agata Materowicz i Zbigniew Rostkowski[68]. Klub liczący 1600 osób w całej Polsce organizował spotkania, wystawy, wieczory autorskie poświęcone piosenkarce.
W 1994 ukazała się książka „Wspomnienie o Annie Jantar – Słońca jakby mniej…” w opracowaniu Marioli Pryzwan, a w 2000 ukazało się trzecie, poszerzone wydanie książki.
Jesienią 2008 ukazała się książka wspomnieniowa o Annie Jantar autorstwa ks. prof. Andrzeja Witko.
W kwietniu 2009 imieniem Anny Jantar została nazwana jedna z ulic w Opolu[69].
Jesienią 2010 jeden z tematycznych odcinków dwunastej edycji programu Taniec z gwiazdami (transmitowanego wówczas w telewizji TVN) został poświęcony największym przebojom Jantar. Wszystkie uczestniczące pary zatańczyły jeden z tańców w rytm piosenek wokalistki, a gościem specjalnym była Natalia Kukulska, która zaśpiewała utwór „Radość najpiękniejszych lat”[70].
2014-03-14 14 marca 2014(dts) ukazała się książka Marioli Pryzwan „Bursztynowa Dziewczyna. Anna Jantar we wspomnieniach”, która jest poszerzonym wydaniem „Słońca jakby mniej… Wspomnienia o Annie Jantar” z 2000[71].
2015-06-04 4 czerwca 2015(dts) na kilka dni przed 65. rocznicą urodzin wokalistki ukazała się jej biografia „Tyle słońca. Anna Jantar. Biografia” autorstwa Marcina Wilka. Podczas pisania tej pracy autor konsultował się m.in. z córką Anny Jantar – Natalią Kukulską.
W 2023 na fasadzie bloku na ul. Władysława Reymonta 21 w Warszawie, gdzie Anna Jantar mieszkała, odsłonięto mural przedstawiający ją oraz Jarosława Kukulskiego[73].
Poczta Polska 10 czerwca 2023 wprowadziła do obiegu znaczek pocztowy o nominale 4 zł z jej wizerunkiem w nakładzie 144 000 sztuk projektu Agnieszki Sancewicz w serii Gwiazdy polskiej muzyki (wraz z kopertą FDC)[74]
↑MagdalenaM.Grzelak-GroszMagdalenaM., Klub "Od nowa", [w:] Wirtualne Muzeum Historii Poznania „CYRYL” [online], cyryl.poznan.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-06-24].
↑JerzyJ.NowakowskiJerzyJ., MagdalenaM.Grzelak-GroszMagdalenaM., Studencki klub Nurt, [w:] Wirtualne Muzeum Historii Poznania „CYRYL” [online], cyryl.poznan.pl [zarchiwizowane z adresu 2023-09-30].
↑KatarzynaK.Skrzydłowska-KalukinKatarzynaK., Anna Jantar – wiecznie trwać [online], zwierciadlo.pl, 14 marca 2020 [zarchiwizowane z adresu 2021-09-23].
WitoldW.FillerWitoldW., Gwiazdozbiór estrady polskiej: od Zimińskiej do Kayah, Warszawa: Philip Wilson, 1999, ISBN 978-83-7236-097-7, OCLC231967378.
MariolaM.PryzwanMariolaM., Słońca jakby mniej… Wspomnienia o Annie Jantar, T.R.Z. – Wojciech Trzciński, 1994, ISBN 83-86432-00-4, OCLC834005040.
MariolaM.PryzwanMariolaM., Bursztynowa dziewczyna: Anna Jantar we wspomnieniach, wyd. 1, Warszawa: Wydawnictwo Marginesy, 2014, ISBN 978-83-63656-45-4, OCLC876475226.