Będąc w szóstej klasie szkoły podstawowej, w 1960 zaczęła śpiewać w chórze kościelnym przy katedrze oliwskiej[7]. Dwa lata później zaczęła udzielać się w przykatedralnym Amatorskim Teatrze Dramatycznym[8]. Od 1964 kształciła się w klasie Jacka Ujazdowskiego w Gdańskim Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji[7][9]. W tym czasie nagrała swoje pierwsze piosenki, w tym „Gdański most” i „Wróć”[10]. Studiowała na Wydziale Wychowania Muzycznego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku. Śpiewu uczyła się u prof. Haliny Mickiewiczówny[7].
Kariera
Lata 1965–1968
W 1965 debiutowała koncertem w klubie „Rudy Kot” w Gdańsku, w którym uczestniczyła także w roli modelki podczas pokazów mody[11]. W tym czasie przez dwa lata śpiewała w Zespole Estradowym Marynarki Wojennej „Flotylla”, koncertowała też z zespołem Gdańskiego Studia Piosenki[12]. W 1966 zajęła drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Polskiej Wykonawców Amatorów w Rybniku[12]. Uczestniczyła też w wielu innych konkursach piosenkarskich dla amatorów, m.in. w konkursie „Mikrofon dla wszystkich”[12]. Ponadto nagrała dwie piosenki autorstwa Mateusza Święcickiego: „Romeo i Julia XX wieku” i „Ciebie przecież wybrałam”[13].
W latach 1969–1972 przebywała na stypendium w Paryżu, gdzie na początku śpiewała w zespole radzieckiego kabaretu Chez Raspoutine, a z czasem zaczęła grać solowe koncerty[17]. Ponadto doskonaliła swoje umiejętności wokalne i sceniczne, występując m.in. w Petit Conservatoire de la Chanson przy paryskiej Olympii[18]. W trakcie pobytu we Francji podpisała kontrakt na wyłączność z Gilbertem Chemounym, dla którego nagrała kilka piosenek, jednak po latach opisała umowę jako niekorzystną, a współpracę z producentem jako nieudaną[19]. Poza tym wydała album dla wytwórni Philips, który promowała piosenką „Il faut y croire”[19]. Wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu w Rennes, na którym za wykonanie piosenek Jacques’a Dala zdobyła nagrodę Srebrnego Gronostaja, nagrodę Miasta Rennes i nagrodę za interpretację[19].
Wróciwszy do Polski, w 1973 zrealizowała program telewizyjny Irena Jarocka zaprasza[20] i wyruszyła w ogólnopolską trasę koncertową o tym samym tytule. W 1974 wydała swój debiutancki album pt. W cieniu dobrego drzewa, za którego sprzedaż w nakładzie 600 tys. egzemplarzy odebrała w 1975 certyfikat złotej płyty[21]. Płytę promowała przebojami: „Nie wrócą te lata” i „Motylem jestem” oraz „Wymyśliłam cię”, za którego wykonanie otrzymała nagrodę publiczności podczas 14. MFP w Sopocie[22]. Również w 1974 wyjechała do RFN, gdzie podpisała trzyletni kontrakt z wydawnictwem Roba-Musicproduktion, dla którego nagrywała niemieckojęzyczne piosenki pod nazwą „Irena Jarova”; z tego okresu pochodzą m.in. utwory „Junge Liebe” i „Warum Weit der Wind”[23]. Z czasem jednak zerwała kontrakt i wróciła do Polski, ponieważ nie chciała na stałe przeprowadzić się do RFN-u[24].
W 1978 wystąpiła z utworem „Mój słodki Charlie” podczas 2. Międzynarodowego Festiwalu Interwizji w Sopocie[32], a w 1979 wydała album pt. Być narzeczoną twą. Na początku lat 80. zaczęła eksperymentować z pop-rockowym repertuarem[33], nawiązując współpracę z zespołem Budka Suflera, z którym nagrała piosenki „To za mało” i „Nie odchodź jeszcze”, a także z grupą Exodus, z którą nagrała utwory „Jednodniowe obietnice” i „Ześlij mi”.
Po 1982
Kilka miesięcy po urodzeniu córki w 1982 wróciła na estradę i zagrała serię koncertów w klubie „Scorpios” w New Jersey oraz zrealizowała program telewizyjny Zwariowany dzień[34]. W kolejnych latach koncertowała m.in. po Nowym Jorku, New Britain i Chicago[35]. W 1985 nagrała kolejny program dla telewizji pt. Największe przeboje Ireny Jarockiej. W 1987 wydała album studyjny, zatytułowany po prostu Irena Jarocka, a w 1988 odbyła trasę koncertową po Australii z Wojciechem Młynarskim. W 1990 dołączyła z córką do męża Michała Sobolewskiego, pracownika Polskiej Akademii Nauk, który od 1989 pracował w Stanach Zjednoczonych[36]. Przez pierwszy rok pobytu w USA nie grała koncertów, a z tęsknoty za ojczyzną popadła w depresję[37]. Z czasem wróciła do koncertowania po polonijnych klubach[38], a w 1992 na amerykańskim rynku wydała album pt. My French Favourites z francuskimi szlagierami w jej jazzowej interpretacji[36]. Materiał z płyty zaprezentowała m.in. podczas telewizyjnego koncertu realizowanego w Warszawie przez TVP[37]. Mieszkając w USA, zaangażowała się w działania Międzynarodowego Klubu Kobiet w Morgantown, z którym współtworzyła książkę Kuchnie z całego świata[39].
Jarocka (2010)
Pod koniec lat 90. zaangażowała się w działalność organizacji „Echo International”, czego efektem były dwie konferencje w Gdyni promujące zdrowie kobiety[40]. W 1999 uzyskała obywatelstwo amerykańskie[41]. W 2000 zagrała kobietę-szpiega w Teatrze Polskim w Waszyngtonie w sztuce Piękny widokSławomira Mrożka w reż. Sylvii Daneel[42]. W październiku 2001 wydała album pt. Mój wielki sen zawierający jej przeboje w nowych aranżacjach, które stworzyli twórcy młodego pokolenia. W 2003 była gwiazdą festiwalu w Syracuse[43] oraz założyła fundację „Poland-USA Promotion”[44][4]. W kwietniu 2004 wróciła do Polski i rozpoczęła letnią trasę koncertową[45]. W 2006 współtworzyła z Czesławą Bauer Discover Poland Festival w Kalifornii[46][4] oraz gościła w programie Ewy DrzyzgiAmerykańskie rozmowy w toku.
W 2007 wróciła do Polski i rozpoczęła ogólnokrajową trasę koncertową[47], a także opublikowała autobiografię pt. Motylem jestem, czyli piosenka o mnie samej w formie wywiadu rzeki przeprowadzonego przez Magdalenę Walusiak. W 2008 nagrała płytę pt. Małe rzeczy[48], który promowała tytułowym przebojem. W 2010 wspólnie z Michaelem Boltonem nagrała swój ostatni przebój „Break Free”[49] oraz nagrała świąteczny album pt. Ponieważ znów są święta.
Życie prywatne
W 1972 wyszła za kompozytora Mariana Zacharewicza, który był jej menedżerem[50]. Rozstali się w 1977[51]. W Leningradzie, podczas trasy koncertowej po Rosji, poznała informatyka Michała Sobolewskiego, którego poślubiła w 1989[52]. W 1982 urodziła im się córka, Monika[53].
Grób Ireny Jarockiej w katakumbach Starych Powązek
20 października 2021 w Gdańsku-Oliwie, na skwerze imienia artystki u zbiegu ulic Żeromskiego i Grottgera, odsłonięto pomnik artystki autorstwa Macieja Jagodzińskiego-Jagenmeera[56].
Nagrody i odznaczenia
1968 – I miejsce w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki (za piosenkę: „Gondolierzy znad Wisły”)
1971 – Nagroda Srebrny Gronostaj na festiwalu w Rennes (za interpretację muzyczną)
1973 – Nagroda Srebrny Pierścień na FPŻ w Kołobrzegu (za piosenkę: „Ballada o żołnierzu, któremu udało się powrócić”)
1974 – Nagroda Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie
1975 – Nagroda Srebrny Gwóźdź Sezonu 1974 przyznawany przez redakcję „Kuriera Polskiego”
1975 – II nagroda na Coupe d’Europe Musicale w Villach (Austria)
1976 – Nagroda Srebrny Gwóźdź Sezonu 1975 przyznawany przez redakcję „Kuriera Polskiego”
2010 – Największe przeboje 1 – nowe nagrania największych przebojów, cz. 1
2010 – Największe przeboje 2 – nowe nagrania największych przebojów, cz. 2
2011 – 40 piosenek Ireny Jarockiej
16 listopada 1998 w serii płytowej Złota kolekcja ukazała się płyta Odpływają kawiarenki z największymi przebojami Ireny Jarockiej, w której skład weszły 23 piosenki (m.in. „Gondolierzy znad Wisły”, „Wymyśliłam cię”).