Lidia Wysocka urodziła się 24 czerwca 1916 roku w Rogaczewie[1]. W 1935 zadebiutowała na srebrnym ekranie główną rolą w filmie Kochaj tylko mnie u boku Witolda Zacharewicza i Kazimierza Junoszy-Stępowskiego[4]. Rok później (1936) ukończyła studia w warszawskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej[1]. Jej debiut sceniczny nastąpił w Teatrze Polskim w Warszawie w 1936. Z powodzeniem występowała w filmie, teatrze i w radiu, zarówno przedwojennym, jak i powojennym – w szerokim wachlarzu tematycznym: od dramatu po farsę.
W czasie II wojny światowej, w marcu 1941, została aresztowana przez Gestapo i osadzona na Pawiaku w ramach akcji odwetowej za likwidację przez polskie podziemie agenta niemieckiego wywiadu Igo Syma[5] (który partnerował jej w Złotej masce). Podobnie jak jej koledzy i koleżanki bojkotowała kontrolowany przez Niemców teatr. Pracowała jako kelnerka (w kawiarni „Na Antresoli”). W latach 1940–1944 występowała w warszawskim teatrzyku Na Antresoli. Źródła z epoki wskazują także, że występowała w teatrach w czasie okupacji[6][7]. Odmówiła propozycji niemieckich filmowców z UFA[8][9].
Po wojnie była aktorką Miejskich Teatrów Dramatycznych oraz Teatru Miniatura i Teatru Nowego w Warszawie. W latach 1947–1949 występowała w Teatrze Polskim w Szczecinie, a w latach 1951–1953 występowała w Teatrze Buffo w Warszawie. W roku 1956 założyła i do 1968 prowadziła Kabaret Wagabunda. W latach 60. i 70. występowała w Teatrze Syrena w Warszawie[1].
Dziewiątym filmem aktorki był Szczęście przychodzi kiedy chce (1939) w reżyserii Mieczysława Krawicza (na podstawie powieści Kamila Nordena o tym samym tytule), nie ukończony jednak z powodu wybuchu wojny[13]. Została zaproszona do udziału w debiucie fabularnym Jacka Bławuta opowiadającym o aktorach – weteranach, pt. Lili[14], jednakże na skutek opóźnień (niedostatek środków finansowych, przeróbki scenariusza) został on zrealizowany dopiero w 2008 (jako Jeszcze nie wieczór), już po jej śmierci.
Teatr
Wybrane przedstawienia teatralne (daty dzienne odnoszą się do premier):
Specjalizowała się w piosence aktorskiej, upodobała sobie piosenkę francuską i styl fin de siècle[16]. Zaśpiewała m.in.: Piosenka o Wiśle, a także polskie wersje popularnych zagranicznych przebojów, jak Człowiek, którego kocham, Rapsodia, Tak nam się zdawało, Zacna Kasia[17].
Radio
Jeszcze przed wojną wzięła udział w adaptacji powieści na antenie Polskiego Radia (słuchowiskaTeatr Wyobraźni). Po wojnie brała udział w Podwieczorkach przy mikrofonie, audycjach Satyrycy przed mikrofonem, koncertach radiowych i estradowych, grała w Teatrze Polskiego Radia – wystąpiła m.in. w radiowej wersji serialu telewizyjnego Polskie drogi pt. Lekcja poloneza (1976), w słuchowisku Henryka Bardijewskiego pt. Umowa, w adaptacji Tristana 1946Marii Kuncewiczowej (1996). Na przełomie lat 1980/1990 występowała na antenie Programu I z felietonami własnego autorstwa Rozmowy o piosence, w których poruszała aktualne tematy kulturalne.
↑Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 26.
↑(podpis pod zdjęciem), „Nowy Kurier Warszawski”, VI (159), 6 lipca 1944, s. 4, Cytat: Lidia Wysocka czaruje urodą i wykwintną, subtelną grą w komedii Benedettiego „Szkarłatne róże” w teatrze „Miniatury”.
↑TEATRY, „Nowy Kurier Warszawski”, VI (159), 6 lipca 1944, s. 3, Cytat: Miniatury (Mazowiecka 12) „Szkarłatne róże” o 17.30.
↑Bogusław Kunach: Być tym, co słynie. Igo Sym. Gazeta Wyborcza, 01/12/2003. [dostęp 02/05/2010].zły zapis daty dostępu
↑. Piotr Sławiński, Leszek Wasiuta, Krzysztof Gostkowski. Dzieje Warszawy w latach 1920–1939. Telewizja Polska. 2008.
↑Tomasz Lerski: Syrena Record – pierwsza polska wytwórnia fonograficzna – Poland’s first recording company – 1904 – 1939. New York, Warszawa: Karin, 2004, s. 510, 796. ISBN 978-83-917189-0-2.
↑Lidia Wysocka. Biblioteka Polskiej Piosenki. [dostęp 2010-05-02].
Bibliografia
okładka i notka w tygodniku „Kino”, 1935 nr 28, s. 2, 12, 14/07/1935.
okładka i wywiad w tygodniku „Kino”, 1938 nr 10, s. 7, 06/03/1938.
okładka i notka w tygodniku „Kino”, 1938 nr 38.
Roman Burzyński. Wieczór u Lidii Wysockiej. „Film”. Nr 7, s. 10–11, 1957.
Roman Włodek. Złota maska – scenariusz dopisało życie. „Kino”, s. 48–52, 09/2001. ISSN0023-1673.
Ryszard Marek Groński: Od Siedmiu Kotów do Owcy. Kabaret 1946–1968. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1971, s. 127–156.
Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy: leksykon polskiej rozrywki 1944–1989: artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9. Brak numerów stron w książce